Θα Έκανα Τα Πάντα Για Σένα (3/3)

To τρίτο και τελευταίο μέρος επιτέλους ανέβηκε!!!
Αν θέλετε πρώτα να φρεσκάρετε τη μνήμη σας σχετικά με τα όσα προηγήθηκαν, διαβάστε εδώ το πρώτο και το δεύτερο μέρος...


O Στέφανος οδήγησε με σβηστά τα φώτα έξω απο το παλιό σπίτι που του υπέδειξε ο σύνδεσμός του στο αστυνομικό τμήμα. Ήταν ενα φρεσκαρισμένο με παστέλ χρώματα νεοκλασικό, ολοφάνερα επιμελημένο απο γυναικείο χέρι.

Απ'ότι φαίνεται, τα λεφτά που σηκώθηκαν απο το λογαριασμό του Αργύρη μετά τον θάνατό του κατέληξαν σε πολλά αεροπορικά εισητήρια προς και από Αμερική, διάφορες αγορές ρούχων και επίπλων αλλά και η αγορά του νεοκλασικού που έβλεπε τώρα μπροστά στα μάτια του. Βέβαια ο λογαριασμός είχε πλέον αδειάσει και τα λεφτά έπρεπε να είναι πολύ περισσότερα απο αυτά που ξοδεύτηκαν...τι μπορεί να έγινε με τα υπόλοιπα;

Το σπίτι ήταν στο όνομα μιας σχετικά άγνωστης Ελληνοαμερικανίδας που απ'ότι φαίνεται κυκλοφορούσε με πολλά διαφορετικά ονόματα και δεν είχε εξακριβωθεί ακόμα ποιό ήταν το πραγματικό της. Παρόλα τα στοιχεία που έδειχναν οτι εκείνη πιθανότατα ήταν ο δολοφόνος του Αργύρη, η αστυνομία δεν είχε χρησιμοποιήσει ποτέ τα στοιχεία για να την συλλάβει, παρά μόνο για να αθωωθεί ο ίδιος ο Στέφανος. Σύμφωνα με τον έμπιστο φίλο του στο τμήμα, του μυριζόταν εξαγορά της Αστυνομίας και απίστευτη διαφθορά.

Η γυναίκα αυτή πιθανότατα ήταν επικίνδυνη, και ο Στέφανος δεν σκόπευε να κάνει κάποια κίνηση πριν κάνει πρώτα αναγνώριση του χώρου...πάρκαρε το αμάξι, πλησίασε την εξώπορτα και είδε τα φώτα σβηστά. Εκείνη σίγουρα έλειπε...

Έκανε έναν γρήγορο γύρο του οικοπέδου και ανακάλυψε οτι ένα απο τα παράθυρα στο πίσω μέρος δεν ήταν ασφαλισμένο...πήδηξε μέσα αθόρυβα και άρχισε να εξερευνά τον χώρο. Το σπίτι ήταν μισοάδεια απο έπιπλα, σαν η κάτοικος να είχε αρχίσει μετακόμιση, ή σαν να το αντιμετώπιζε πάντα σαν μια προσωρινή, μεταβατική κατοικία. Πολλά αντικείμενα ήταν ακόμη μέσα σε κούτες.

Το μάτι του έπεσε πάνω σε μιά κορνίζα που απεικόνιζε μια γυναίκα με λαμπερά γαλάζια μάτια και κοκκινόχρωμα μαλλιά. Αμέσως θυμήθηκε που την είχε ξαναδεί...απο πίσω κρυβόταν μιά άλλη, παλιότερη φωτογραφία, με τρεις φίλους σε στιγμές ξενοιασιάς.

"Όχι, δε μπορεί...δε μπορεί...αφού αυτή είναι..." μονολόγησε ο Στέφανος, αλλά τον διέκοψαν τα φώτα που άναψαν. Ένα μικρό πιστόλι τον σημάδευε, και το χέρι που το κρατούσε ήταν σίγουρο και σταθερό.

"Σε περίμενα ώρα τώρα..." είπε η Ουρανία ενώ άναβε ένα τσιγάρο με το άλλο χέρι.


**********************************************************************
5 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ

Ο Αργύρης δε μπορούσε να καταλάβει πως βρέθηκε να είναι με βρεγμένα ρούχα στα βράχια δίπλα στη θάλασσα, ούτε τον λόγο που τα πνευμόνια του τον έτσουζαν.
Ξαφνικά όμως θυμήθηκε τα γεγονότα της νύχτας εκείνης...το ξύλο απο τον Στέφανο...την απογοήτευση απο τον Κωστή...την παράδοξα λογική του απόφαση να πεθάνει και να γλυτώσει απο τις μελλοντικές ανάλογες απογοητεύσεις. Γιατί όμως απέτυχε;

Δίπλα του είδε μια 45άρα ξανθιά με ολόσωμο αθλητικό μαγιό, να τον κοιτάει με στοργή. "Επιτέλους συνήλθες!" του είπε όλο χαρά. "Νόμιζα οτί θα έπρεπε να σου δίνω το φιλί της ζωής μέχρι να ξημερώσει...!"

Φιλί της ζωής; Ασυναίσθητα ο Αργύρης σκούπισε το στόμα του, αλλά το βρεγμένο του μανίκι τα'κανε χειρότερα.

"Σιγά παιδί μου! Δεν σε βιάσαμε κιόλας!" του είπε θιγμένη η σωτήρας του. "Αλλά πίστεψέ με, δεν έκανα όλο τον κόπο να σε βγάλω μέσα απο την αγριεμένη θάλασσα για να σε αφήσω να πεθάνεις με μπουκωμένα πνευμόνια!" είπε δείχνοντας το κύμα.

"Είσαι τρελή κυρά μου και κολυμπάς με τέτοια ώρα και τέτοιο καιρό;" ήταν τα λόγια ευγνωμοσύνης(?) του Αργύρη.

"Δεν είμαι τρελή" του απάντησε ψύχραιμα η γυναίκα με το μαγιό. "Χειμερινή κολυμβήτρια είμαι. ΑΛΛΟΣ είναι ο τρελός σε αυτή την ιστορία. Γιατί σε παρακολουθούσα απο πριν βουτήξεις στο νερό, και δε μου φάνηκες ούτε μεθυσμένος ούτε οτι το έκανες για χαβαλέ..."

Ο Αργύρης απέστρεψε το βλεμμα του απο εκείνη. Του είχε φανεί καλή ιδέα εκείνη τη στιγμή, αλλά τώρα που ήξερε οτι τον είχε δει άλλος να πηδά στο νερό ντρεπόταν λίγο για πάρτη του.

"Ποιά γκόμενα αξίζει να φας το κεφάλι σου γι αυτή, μου λές;" τον μάλωσε η άγνωστη. "Καμία! Κι αν σε έφτυσε η σε κεράτωσε, πως θα την ξανακερδίσεις, πως θα πάρεις το αίμα σου πίσω αν πνιγείς στη θάλασσα;"

Ο Αργύρης έγειρε στο στήθος της άγνωστης και άρχισε να κλαίει. Ίσως ήταν η ένταση, η απελπισία, η ντροπή που τον ψυχολογούσε μια άγνωστη...αφέθηκε όμως ελεύθερα. Η κυρία που τον έσωσε απλά τον χαίδεψε στο κεφάλι.

"Έλα, σώπα τώρα, και θα βρεις τρόπο να την ξανακερδίσεις. Οι άνθρωποι αλλάζουν, ξέρεις... κι αν δεν της κάνεις τώρα, μπορεί μετά να γίνεις ο άντρας που ονειρευόταν πάντοτε! Αν υπάρχει ένα πράγμα που δεν πρέπει να κάνεις ποτέ στη ζωή σου, είναι να τα παρατάς! Να την ακούς την κυρα-Ράνια, έχω φάει πολλές πίκρες στη ζωή μου αλλά ποτέ δεν τα παράτησα όπως εσύ απόψε."

Ο Αργύρης είχε ήδη σταματήσει να κλαίει. Τα λόγια της σωτήρος του τον είχαν εμπνεύσει.
Γιατί να πέσει στο νερό και να τελειώσει τη δουλειά που άρχισε ο Στέφανος; Στο διάολο ο Στέφανος! Θα τον κανόνιζε σύντομα. Όσο για τον Κωστή... κατα βάθος ήξερε οτι και εκείνος τον αγαπούσε όσο τίποτε άλλο. Θα έκανε τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο για να υλοποιήσει την αγάπη αυτή. Κι αν ο Κωστής δε μπορούσε να τον δει πέρα απο φιλικά επειδή δεν ήταν σαν τις δίμετρες κοκκινομάλλες που είχε κρεμάσει αφίσα πάνω απο το κρεββάτι του...

"Έχεις δίκιο, σε ευχαριστώ" ο Αργύρης φίλησε την κυρα-Ράνια στο μάγουλο με ευγνωμοσύνη, την αγκάλιασε και σηκώθηκε απότομα απο το βράχο. Απομακρύνθηκε απο αυτήν κοιτώντας συνέχεια πίσω του, αλλά αποφασισμένος να κάνει μια νέα αρχή.

Κοίταξε τη Ράνια για μια τελευταία φορά και την χαιρέτησε απο μακριά, αποφασιμένος στη νέα του ζωή να αποτίσει με κάποιο τρόπο φόρο τιμής στην γυναίκα που τον έσωσε ψυχικά και σωματικά.

Η Ράνια δεν θα ξανάβλεπε ποτέ τον Αργύρη.
Άλλωστε, ο Αργύρης είχε πεθάνει πέρα, στα λυσσασμένα κύματα, μεσα στη νύχτα.
Ο άνθρωπος που την αποχαιρετούσε τώρα ήταν ένας άλλος άνθρωπος, κάτι εντελώς νέο...


******************************************************************
ΤΩΡΑ

"Απο που κι ως που με περίμενες;" ρώτησε ο Στέφανος όλο απορία, αγνοώντας την απειλή του όπλου.

"Νομίζεις οτι έχει μείνει τμήμα χωρίς μπατσο που να μην παίρνει το χαρτζηλικάκι του απο μένα...; Είχα μάθει οτι θα έρθεις να ψαχουλέψεις εδώ μέσα πριν το μάθεις εσύ καλά-καλά." του απάντησε ψυχρά η γνώριμη κοκκινομάλλα.

"Δε μπορεί...εσύ είσαι η κοπελιά του Κωστή...τι δουλειά έχεις με αυτήν την ιστορία; Τι σχέση έχεις με το θάνατο του Αργύρη; Και τι έκανες με τα λεφτά του;" την ξαναρώτησε, αγνοώντας οτι μάλλον δεν ήταν σε θέση να κάνει αυτός τις ερωτήσεις.

"Εννοείς, δεν το έχεις καταλάβει ακόμα;" Η Ουρανία γέλασε. "Η απάντηση είναι μπροστά στη μύτη σου...αλλά πάλι, ποτέ δεν είχες το στοιχειώδες ταλέντο να σκεφτείς πριν δράσεις. ΑΝ μπορείς να σκεφτείς."

Μπροστά στη μύτη του...; Ο Στέφανος κοίταξε τις φωτογραφίες που είχαν ξεμείνει στα χέρια του. Στην παλιά φωτογραφία, ο Αργύρης κοίταζε το φακό με δυο μπλε μάτια γεμάτα ελπίδα. Στην πιο νέα φωτογραφία, τα ίδια ακριβώς μάτια κοίταζαν το φακό αλλά η αλλοτινή τους λάμψη είχε χαθεί κάτω απο τη κόκκινη φαβή και τις αμέτρητες (αλλά πολύ επιτυχημένες) πλαστικές.

Ο Στέφανος κοίταξε την Ουρανία/Αργύρη με έκπληξη. "Δε μπορεί να είσαι εσύ...!" είπε με γουρλωμένα μάτια.

"Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, το σύμπαν συνομωτεί για να το αποκτήσεις. Ο Κωστής ήθελε τη γυναίκα των ονείρων του, εγώ ήθελα τον Κωστή, εσύ ήθελες ένα γερό μάθημα ανωτερότητας. Κι απ'ότι φαίνεται, όλοι πήραμε αυτό που χρειαζόμασταν..." κατέληξε η Ουρανία.

"Αν όμως το μάθει ο Κωστής..." η Ουρανία δεν άφησε τον Στέφανο να ολοκληρώσει τη σκέψη του. Τον πυροβόλησε εν ψυχρώ και η σφαίρα διαπέρασε το κεφάλι του, σκοτώνοντάς τον ακαριαία. Το ζεστό του κορμί σήκωσε ένα μικρό σύννεφο σκόνης πέφτοντας στο πάτωμα.

"Θα τον σκότωνε. Γι αυτό και δεν θα το μάθει ποτέ. Έκανα πολλά... τα πάντα...δε μπορούσα να σε αφήσω να τα κάνεις να πάνε στράφι..."

Η Ουρανία γονάτισε στο πάτωμα και δάκρυα κύλησαν στα μάγουλά της.

"...συγνώμη."


*******************************************************************

Λίγες ώρες μετά, σχεδόν πρωί πλέον, η Ουρανία γύρισε στο σπίτι όπου συγκατοικούσε με τον Κωστή. Μπήκε αμέσως στο ντους και ρύθμισε το νερό σε καυτές θερμοκρασίες, σαν να ήθελε να ξεπλύνει απο πάνω της κάτι παραπάνω απο τα ξεραμένα αίματα και τα χώματα.

Δέκα λεπτά μετά, βγήκε ολόφρεσκη απο το μπάνιο τυλιγμένη με μια πετσέτα. Την πέταξε απο πάνω της και γλύστρισε κάτω απο τα σκεπάσματα, αγκαλιάζοντας το ζεστό κορμί του Κωστή με το ψυχραμένο απο το νερό δικό της.

"Προβλήματα με την εταιρία...;" της είπε ο Κωστής μισοκοιμισμένος.

"Ναι...αλλά τα κανόνισα όλα εγώ...κοιμήσου τώρα, αγάπη..." του ψυθίρισε στο αυτί, φιλώντας το γλυκά. Ο Κωστής γουργούρισε και έπλεξε τα πόδια του με τα δικά της ασυναίσθητα. Είχε ήδη αποκοιμηθεί...

Η Ουρανία στάθηκε λίγο για να απολαύσει τη στιγμή... Πλέον είχε κάνει τα πάντα για να το κερδίσει αυτό. Άλλαξε ζωή, αναγέννησε τον εαυτό της καθ'εικόνα και καθ'ομοίωση των αναγκών του Κωστή, πέρασε όλα τα όρια του νόμου και της ηθικής για να κρατήσει τη νέα της ταυτότητα άθικτη... και έκανε τα πάντα για αυτόν τον άνθρωπο που είχε δίπλα της, για να του δώσει ευτυχία όπως μόνο εκείνη μπορούσε.

"Αγάπη μου...έχω κάνει τα πάντα για σένα...και τώρα θα είσαι για πάντα δικός μου." ψιθύρισε πριν την πάρει ο ύπνος.


ΤΕΛΟΣ

Θα Έκανα Τα Πάντα Για Σένα (2/3)

Το δεύτερο μέρος καθυστέρησε, αλλά επιτέλους ανέβηκε! Αν θέλετε να φρεσκαρετε τη μνήμη σας, ξαναρίχτε μια ματιά στο πρώτο μέρος...


5 XΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ

O Αργύρης βγήκε αιμόφυρτος απο το σπίτι του Στεφανου χωρίς να κοιτάξει πίσω του.
Aν κοίταζε πίσω του, θα ήταν σαν να βλέπει τη ζωή του την ίδια να έχει γίνει συντρίμμια, και αυτό δεν ήθελε να το συνειδητοποιήσει ακόμα...

Ο Στέφανος τον είχε καλέσει άρον άρον στο σπίτι του δίπλα στη θάλασσα... ακούστηκε σαν να ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου...αν ήξερε οτι επρόκειτο για τον δικό του θάνατο, δεν θα πήγαινε ποτέ.

Παρόλο που υποψιάστηκε οτι η κίνηση αυτή του Στέφανου ίσως είχε να κάνει με το φιλί που έδωσε στον Κωστή τις προάλλες, ο Αργύρης δεν φαντάστηκε οτι ο Στέφανος θα είχε κακές προθέσεις. Διαψεύστηκε σφοδρα όταν με το "καλημέρα" ο Στέφανος τον άρπαξε απο τα μούτρα...τον κατηγόρησε για πολλά πράγματα, με ένα μίσος που δεν είχε ξαναδείξει. Ο Αργύρης προσπάθησε να τον κατευνάσει αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

"Ρε βρωμιάρη μας κορόιδευες τόσο καιρό; Ήθελες να μας πηδήξεις; Και μας το'παιζες φίλος...!" θυμόταν να του είχε πει.

"Μεγάλη ιδέα έχεις για τον εαυτό σου" ο Αργύρης ενστικτωδώς αμύνθηκε με ειρωνία, κι ας ήξερε οτι δεν τον πολυπαίρνει. "Ποιός σου είπε οτι ήθελα να πηδήξω κι εσένα;"

Φυσικά αυτό προκάλεσε μονάχα την οργή του Στέφανου. "Ο Κωστής δεν είναι για τα μούτρα σου!" φώναζε ενώ άρχισε να τον χτυπά. Ακόμα κι όταν έπεσε στο πάτωμα, ο έξαλλος πρώην φίλος του συνέχιζε να τον κλωτσάει. Ο Αργύρης δεν είχε ξαναδεί ποτέ αυτή την πλευρά του Στέφανου... υπέμεινε τα χτυπήματα σε μια κατάσταση μεταξύ σοκ και μοιρολατρίας... νόμιζε οτι θα πεθάνει...ίσως και να το ήλπιζε κρυφά. Είχε μόλις χάσει κάθε ελπίδα για τον έρωτα του ενός φίλου του, και εκείνη τη στιγμή τον ξέγραφε με βίαιο τρόπο ο άλλος του φίλος...το αν θα ζήσει ή θα πεθάνει εκείνη τη στιγμή δεν του φάνηκε και ιδιαίτερα σημαντικό.

Τη στιγμή που το σκέφτηκε αυτό, ένιωσε οτι δεν τον νοιάζει τίποτε πλέον. Και απο μέσα του ξεχύθηκε μια μηδενιστική δύναμη, μια οργή για τη χάρη της οργής, και ξέσπασε. Άρπαξε το πόδι του Στέφανου και το τράβηξε, κάνοντάς τον να πέσει με δύναμη πάνω στο γυάλινο τραπέζι. Χωρίς να δει αν ο Στέφανος χτύπησε άσχημα ή συνεχίζει να τον κυνηγάει, ο Αργύρης έτρεξε μακριά του, άνοιξε την εξώπορτα και συνέχισε να τρέχει...

*******************************************************
ΤΩΡΑ

H Oυρανία γύρισε κουρασμένη στο σπίτι μετά τη δουλειά. Φτάνοντας στην εξώπορτά της, βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με μια γνωστή φιγούρα απο το παρελθόν του Κωστή...τον Στέφανο. Έδειχνε πολύ αναστατωμένος και, ίσως απο φόβο, προτίμησε να μην του μιλήσει. Ομως, όπως διασταυρώθηκαν οι δρόμοι τους, εκείνος την κοίταξε και μάλλον μάντεψε οτι ήταν η κοπέλα του Κωστή. Το βλέμμα του μαλάκωσε και μετά χάθηκε στο τέλος του διαδρόμου.

Χωρίς να χάσει χρόνο, η Ουρανία μπήκε στο διαμέρισμα και βρήκε τον Κωστή σε έξαλλη κατάσταση, με δάκρυα θυμού να τρέχουν στο προσωπό του.

"Καταλαβαίνεις τι ήθελε τώρα?" της απευθύνθηκε σαν να μονολογούσε. "Ήθελε να με πείσει οτι δεν έκανε τίποτα, οτι δεν φταίει για ότι έγινε, λες και δεν έσπασε στο ξύλο τον καημένο τον Αργύρη! Ο παλιομαλάκας!"

Η Ουρανία έσκυψε δίπλα του και τον αγκάλιασε. Δεν ήξερε τι να πει.

"Αυτός τον σκότωσε, Ουρανία...!" συνέχισε ο Κωστής. "Μπορεί να μην του έδωσε τη χαριστική βολή, αλλά τον σκότωσε με την αντίδρασή του. Δεν δέρνεις τους φίλους σου τη στιγμή που σε χρειάζονται πιο πολύ! Αυτός τον σκότωσε, ότι και να λέει... και μαζί του, κι εγώ... τι ήθελα και μιλησα στον μαλάκα το Στέφανο για τον Αργύρη; Εγώ φταίω για ότι έγινε...κι εγώ τον σκότωσα!"

Η Ουρανία δεν κρατήθηκε και άρχισε να κλαίει. Υπήρχαν τόσα πολλά που ήθελε να πει, για μια υπόθεση όπου δεν θα έπρεπε να γνωρίζει σχεδόν τίποτα, αλλά περιορίστηκε στα λόγια που θα έλεγε μια καλή σύντροφος.

"Δεν φταίς εσύ, αγάπη μου..." τον καθησύχασε. "Εσύ τον αγαπούσες, έστω και σαν φίλο...προσπάθούσες να βοηθήσεις. Ο Αργύρης το ξέρει αυτό, όπου και να είναι τώρα."

Έσφιξε τον Κωστή μέσα στην αγκαλιά της λίγο περισσότερο, και κοίταξε μελαγχολικά έξω απο το παράθυρο, πέρα απο τα σύννεφα που αχνοφαίνονταν στον σκοτεινό ουρανό. Από τότε που γνωρίστηκε με τον Κωστή ήξερε γι αυτή την ιστορία, αλλά ποτέ δεν είχε δει τον αντίκτυπό της στον ψυχισμό του εως τώρα... και αυτό ξαφνικά τη γέμισε με απέραντη θλίψη, για αυτά που είχε στερηθεί ο αγαπημένος της.

"Έχεις εμένα όμως τώρα..." ψυθίρισε στο αυτί του. "Έχω κάνει τα πάντα για να σε κάνω ευτυχισμένο. Μη μου το χαλάς τώρα..." χαμογέλασε. Ήξερε οτί το ήπιο χιούμορ πάντα τον έκανε να νιώσει καλύτερα. Τον ήξερε απο την καλή κι απο την ανάποδη, και ο Κωστής σε εκείνη είχε βρεί το ιδανικό του ταίρι και την καλύτερή του φίλη ταυτόχρονα. Ήταν σαν η μοίρα να του είχε στείλει την Ουρανία για να επανορθώσει για ότι είχε χάσει εως τώρα, κι εκείνη μονομιάς αναπλήρωσε το κενό του Αργύρη, του Στέφανου και πολλά άλλα που ακόμα ο Κωστής δεν γνώριζε οτι του έλειπαν.

Νιώθοντας καλύτερα, ο Κωστής την άρπαξε στα μπράτσα του και την κουβάλησε στο κρεββάτι. Ήλπιζε οτι, χάρη στην Ουρανία, δε θα χρειαζόταν να ξανασκεφτεί το Στέφανο για πολύ καιρό.

Αυτό που δεν ήξερε, ήταν οτι ποτέ δεν θα ξανάκουγε γι αυτόν στη ζωή του.


**************************************************************

Ο Στέφανος απομακρύνθηκε απο το σπίτι του Κωστή νιόθωντας σκουπίδι. Ο κάποτε καλύτερος του φίλος τον είχε ξεγράψει χρόνια τώρα απο τη ζωή του. Και όλα εξαιτίας αυτής της αδερφούλας που πήγε και πέθανε το ίδιο βράδυ που τον σάπισε στο ξύλο. Τι βολικό! Τώρα είχε την δίμετρη γκομενάρα του με το σίγουρα σιλικονάτο βύζο να τον απασχολέι...που καιρός για το Στέφανο, του οποίου η ζωή καταστράφηκε χωρίς να φταίει;

Ευτυχώς ο Στέφανος είχε ήδη κατα νου πως να βρει το δίκιο του... ένα απο τα στοιχεία της δίκης το οποίο όμως δε χρησιμοποιήθηκε όπως πρέπει, ήταν μερικές αναλήψεις που έγιναν απο τον λογαριασμό του Αργύρη μετά τον θάνατό του. Ο Αργύρης ήταν παιδί νεόπλουτων και είχε πολύ χρήμα να τον περιμένει στην τράπεζα για "μικροέξοδά του". Μιά μέρα αφότου συνελήφθη ο Στέφανος, καποιος απέσπασε μια μικρή περιουσία απο το ΑΤΜ με την κάρτα του Αργύρη, πράγμα που αποδείκνυε οτι μάλλον ο Στέφανος δεν ήταν ο τελευταίος που τον είδε ζωντανός, άρα ούτε και ο δολοφόνος του.

Το δικαστήριο δεν ασχολήθηκε με το να βρει ποιος πήρε λεφτά απο που και τι τα έκανε, γιατί έπρεπε να αποδειχθεί η αθωότητα του Στέφανου πριν ψάξουν για άλλο δράστη.Τώρα όμως που ήταν ελεύθερος, ο Στέφανος είχε κάθε σκοπό να βρει ποιός πραγματικά το έκανε... έβγαλε το τηλέφωνό του και κάλεσε τις δυασυνδέσεις που είχε πλέον στην Αστυνομία, για να βρει στοιχεία για μετέπειτα αναλήψεις και το που κατέληξαν αυτά τα λεφτά.

Σύντομα θα ήξερε ακριβώς που να ψάξει...

****************************************************
5 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ

Ο Αργύρης στάθηκε στο βράχο πάνω απο τη θάλασσα, κοντά στο σπίτι απ'οπου είχε μόλις ξεφύγει τρέχοντας. Κοίταξε τα φουρτουνιασμένα κύματα.

Όλα είχαν πια τελειώσει. Ο φίλος του τον είχε εξοστρακίσει, ο έρωτάς του δε μπορούσε να ανταποκριθεί ποτέ γιατί είχε μάτια μόνο για τις γυναίκες, οι γονείς του ποτέ δεν του είχαν δώσει ιδιαίτερη σημασία, πόσο μάλλον αγάπη.

Ίσα-ίσα, ο Στέφανος ήταν που του είχε δείξει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, έστω και αρνητικά... ένα άτομο δε μπορεί να σου είναι αδιάφορο όταν μπαίνεις στον κόπο να τον δείρεις βάναυσα.

Μέσα σε λίγα λεπτά, ο Αργύρης ζύγισε όλες του τις εμπειρίες απο τη ζωή και αποφάσισε οτι δεν πολυάξιζε τον κόπο. Είτε πέθαινε είτε ζούσε, το ίδιο του έκανε, μάλιστα ο θάνατος ίσως τον γλύτωνε κι απο περισσότερο πόνο στο μέλλον.

Κοίταξε μέσα του και ένιωσε την απόλυτη ηρεμία, ξέροντας οτι κάνει αυτό που ήταν πιο πρακτικό. Με λίγη τύχη, μπορεί να νομίσουν οτι τον έριξε ο Στέφανος στη θάλασσα κι έτσι να πληρώσει κι αυτός για την μαλακία που τον δέρνει. Κατα βάθος δεν τον ένοιαζε όμως.

Έκανε μερικά βήματα πίσω, πήρε φόρα και στο τέλος αφέθηκε στο κενό, με τα κρύα κύματα να ουρλιάζουν απο κάτω του για το ποιο θα τον πάρει...


to be concluded

Θα Έκανα Τα Πάντα Για Σένα (1/3)

Απόψε κάνει πρεμιέρα μια νέα ιστορία έρωτα και μυστηρίου, που θα ολοκληρωθεί σε τρία μέρη...είμαι περήφανη γι αυτήν, ελπίζω να σας αρέσει! Προσπαθήστε κι εσείς να βρείτε τον δολοφόνο!

Η νύχτα είχε πέσει, και το βαρύ της πέπλο σκέπαζε τον ουρανό με το σκοτάδι της.
Ήταν η ώρα για τον Κωστή να ονειρευτεί ξανά...

Στα όνειρά του έβλεπε και πάλι τον Αργύρη... τον Αργύρη απο το παρελθόν, πριν χαλάσει η όμορφη φιλία που είχαν και πάνε όλα κατά διαόλου. Φορούσε λευκά και του χαμογελούσε, έκαναν βόλτα στην παραλία και σχολίαζαν τις κοπέλες που περνούσαν, πολλές απο αυτές ήταν πανέμορφες και ο Κωστής το επισήμανε, ενώ ο Αργύρης, δύσκολος όπως πάντα, έβρισκε ψεγάδια ακόμα και στην ομορφότερη... Σιγά σιγά ο ήλιος έλαμπε ακόμα και πιο πολύ, η θάλασσα φουρτούνιαζε. Έπιανε ψύχρα. Και ξαφνικά, ο ήλιος εξαφανίστηκε και έπεσε ένα ελαφρύ, ατμοσφαιρικό σκοτάδι, και κοκκινωπά σύννεφα σκέπαζαν τον ουρανό.

"Μήπως να γυρίσουμε σπίτι;" γύρισε να πει στον Αργύρη.

Όμως ο Αργύρης δεν ήταν πια δίπλα του, στεκόταν μέχρι τους μηρούς μέσα στην κατάμαυρη θάλασσα και τα λευκά του ρούχα ήταν καταματωμένα...

"ΕΣΥ με σκότωσες...!" του είπε με ένα κενό βλέμμα, πριν τον καταπιεί ένα μεγάλο μαύρο κύμα.

Ο Κωστής ξύπνησε καταϊδρωμένος. Ήταν η τέταρτη φορά μέσα στη βδομάδα που έβλεπε ανάλογο εφιάλτη.

Σηκώθηκε απο το κρεββάτι, προσέχοντας να μην ξυπνήσει την Ουρανία που κοιμόταν βαριά δίπλα του. Την χάζεψε για μια στιγμή, τα κόκκινα μαλλιά της, το απαλό της δέρμα, τα τέλεια ζυγωματικά της, τα σαρκώδη της χείλη, και προς στιγμή σκέφτηκε να την ξυπνήσει για να θαυμάσει ξανά τα σκούρα γαλανά της μάτια, αλλά συγκρατήθηκε. Πέρασε το συνηθισμένο τελετουργικό του 20λεπτο στο μπάνιο και πριν φύγει για τη δουλειά κοντοστάθηκε μπροστά απο μιά κορνίζα στο σαλόνι.

Κοίταξε την παλιά φωτογραφία, θυμίζοντάς του τις αθώες εποχές που είχαν χαθεί προ πολλού, μαζί με ένα κομμάτι της ψυχής του... Ήταν μόνο οι τρεις τους, όπως έπρεπε να είναι. Ο Αργύρης, ο Στέφανος, και ο ίδιος. Αγκαλιασμένοι, να γελούν μεθυσμένοι σε κάποιο μπαράκι. Κοίταξε ερευνητικά τα βλέμματά τους στη φωτογραφία. Ήταν αλήθεια οτι το βλέμμα ήταν ο καθρέφτης της ψυχής; Μόνο το δικό του γέλιο ήταν πραγματικά ευτυχισμένο; Στου Αργύρη το χαμόγελο κρυβόταν πίκρα, καημός, δυστυχία...στου Στέφανου πάλι... ένα μίσος που υπέβοσκε, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή να βγει στην επιφάνεια.

Άφησε την κορνίζα και έφυγε βιαστικα απο το σπίτι. Δεν υπήρχε λόγος να τα σκέφτεται πια όλα αυτά. Ο Αργύρης είχε πεθάνει χρόνια τώρα. Ο Στέφανος ήταν στη φυλακή αναμένοντας μια πολύκροτη δίκη και καταδίκη και δεν είχε επικοινωνία μαζί του. Για τις δύο ζωές που χαραμίστηκαν έπρεπε να επανορθώσει ο ίδιος, κάνοντας όσο πιο ολοκληρωμένη γινόταν τη δική του ζωή.


**************************************************
5 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ

"Το παρακάναμε πάλι. Η μάνα μου θα με περιμένει με το ρολόι στο χέρι!" είπε όλο άγχος ο Κωστής.

Άλλο ένα τρελό βράδυ γλεντιού είχε περάσει, και μετά απο την καφετέρια, το μπαράκι και το club, τελικός προορισμός ήταν η παραλία για μια τελευταία μπύρα. Η υπόλοιπη παρέα είχε σκορπίσει, μέχρι και ο Στέφανος νύσταξε και γύρισε σπίτι, είχαν μείνει μόνο οι δυό τους, πάνω στην αμμουδιά, ήδη μεθυσμένοι και να παλεύουν να πιούν ένα τελευταίο μπουκάλι μπύρα που είχε ζεσταθεί προ πολλού.

"Σιγά μωρέ...20 χρονών μαντράχαλος και φοβάσαι ακόμα μην ανησυχήσει η μαμά σου...!" κορόιδεψε ο Αργύρης.

"Δεν ξέρεις πως είναι... εσύ μεγάλωσες με προχωρημένους γονείς και δεν έχεις τέτοια προβλήματα."

"Δεν είναι προχωρημένοι, λεφτάδες είναι και λείπουν όλο το χρόνο στο εξωτερικό, γι αυτό δεν έχω πρόβλημα για το τι ώρα θα γυρίσω. Όχι οτι τους καίγεται καρφί για μένα. Και σπίτι να ήταν, χαμπάρι δεν θά'παιρναν αν γύριζα 9 το πρωί με κομμένα χέρια...!" γέλασε, και μετά κοίταξε τον Κωστή κατάματα. "Δεν ξέρεις πόσο τυχερός είσαι να έχεις μια μάνα που σε περιμένει με τον πλάστη στο χέρι στις 6 το πρωί, έτοιμη να γκρινιάξει!"

Ο Κωστής χαμογέλασε. "Όποιον μπελά και να έχω, μου τον γυρνάς σε κάτι θετικό...! Τι θά κανα χωρίς εσένα;" είπε, ρίχνοντάς του μια φιλική γροθιά στον ώμο πριν τον αγκαλιάσει.

"Κοίτα...ξημερώνει πια." είπε ο Αργύρης, δείχνοντας τον ήλιο να ξεπροβάλλει σιγά σιγά απο τη γραμμή που χώριζε τη θάλασσα και τον ουρανό.

Ο Κωστής πήρε μια βαθιά, χαλαρωτική ανάσα και βούλιαξε τις παλάμες του στην άμμο. "Ωραία δεν είναι;"

Ο Αργύρης τον αγνόησε και κοίταξε τον ορίζοντα. "Μια μέρα θα φύγω απο εδώ. Θα μου λείψετε, αλλά θα πρέπει να πάω μακριά, να δω άλλα μέρη, άλλους τρόπους ζωής...να ξεφύγω. Ελπίζω να μη με μισήσετε που θα σας εγκαταλείψω..."

Ο Κωστής κοίταξε τον Αργύρη όλο απορία. "Τι είναι αυτά που λες; Γιατί να φύγεις;"

"Εδώ δε μπορώ να μείνω άλλο...πονάω. Και ξέρω οτι ο πόνος αυτός μόνο να αυξηθεί μπορεί στο μέλλον, με μαθηματική ακρίβεια. Δε με χωράει αυτός ο τόπος."

Ο Κωστής τον βούτηξε απο τα μπράτσα, τον ταρακούνησε και τον κοίταξε άγρια. "Τι λες πάλι ρε Αργύρη; Τι σε πιάνει κάθε τόσο και τα πετάς αυτά; Μια χαρά δεν είσαι; Έχεις τις σπουδές σου, τους φίλους σου...μια λαμπρή και εύκολη ζωή να σε περιμένει! Τι πάει στραβά και δε μου το λες; Γιατί δε λες αυτό που έχει σημασία επιτέλους και πετάς αυτές τις σπόντες;"

Σαν απάντηση εξέλαβε ένα βλέμμα μελαγχολίας. "Αν τα είχες όλα αυτά κι εσύ εύκολα, θα έβλεπες οτι δεν έχουν σημασια. Όχι αν αγαπάς χωρίς ανταπόκριση. Και η αγάπη αυτή σου δίνει μεν ευτυχία, αλλά ταυτόχρονα στη στερει."

Ο Κωστής τον άφησε. "Γι'αυτό βασανίζεσαι τόσους μήνες τώρα; Ποια είναι η σκρόφα που σε φτύνει ρε; Θα την βρω εγώ και θα τα κανονίσω...θα στη φέρω στο πιάτο!"

Ο Αργύρης γέλασε. Δυνατά. Εγκάρδια. "Άσε την ήσυχη τη "σκρόφα"... Δεν έχει σημασία."

"Όχι, έχει! Πες μου ρε συ! Μίλα μου!" παρακάλεσε ο Κωστής.

"Ωραία λοιπόν. Με ρώτησες πριν τι θα έκανες χωρίς εμένα." είπε και πέρασε το χέρι του γύρω απο τους ώμους του Κωστή. "Εγώ, πάντως, να ξέρεις...θα έκανα τα πάντα...για σένα...."

Ο Αργύρης δεν άντεξε. Βούτηξε τον Κωστή και μοιράστηκαν ένα σύντομο φιλί, με εκ διαμέτρου αντίθετες εντυπώσεις στον καθένα. Για τον Αργύρη ήταν το αποκορύφωμα μιας χρονιάς με υπόγειο πόνο, κλάματα, κρυφές ελπίδες και έντονο καρδιοχτύπι. Για τον Κωστή πάλι... ήταν απλά μια ξένη γλώσσα μέσα στο στόμα του που του προκάλεσε κάτι ανάμεσα σε έκπληξη και αδιαφορία.

Τη στιγμή που σταμάτησε το φιλί, ο Αργύρης κοίταξε τον Κωστή στα μάτια και κατάλαβε οτι το συναίσθημα δεν ήταν αμοιβαίο.

"Συγνώμη...δεν...ελπίζω να μη θύμωσες..." ψέλισσε.

"Όχι" απάντησε ο Κωστής μπερδεμένα. "Απλά...δεν το περίμενα αυτό. Ξέρεις...εγώ δεν είμαι...ξέρεις τι. Λυπάμαι."

"Πρέπει να φύγω" είπε άβολα ο Αργύρης και σηκώθηκε. "Σύγνώμη...και πάλι συγνώμη!" Μέχρι να προλάβει να πει κάτι ο Κωστής, τον είχε χάσει απο τα μάτια του.

Οι επόμενες μέρες ήταν αρκετά μπερδεμένες για τον Κωστή. Λυπόταν που ο ίδιος, κατα ένα τρόπο, έκανε τον φίλο του τόσο δυστυχισμένο, και δε μπορούσε να κάνει κάτι γι αυτό. Όλα αυτά τα εκμυστηριεύτηκε εμπιστευτικά στον Στέφανο, τον άλλο κολλητό τους, μπας και τον βοηθήσει ως προς το τι να κάνει για να βοηθήσει τον Αργύρη. Να του βρουν γκόμενα μπας και ξεπεράσει αυτή τη φάση; Να του βρούν καλύτερα γκόμενο; Απλά να του μιλήσουν και να του πουν οτι δεν τρέχει τίποτα και δεν έχουν πρόβλημα με το οτι είναι γκέι; Σιγά την παρηγοριά, θα μου πεις...αλλά και πάλι, τι παραπάνω να έκαναν;

Οι μέρες περνούσαν και ο Αργύρης δεν απαντούσε στις κλήσεις του Κωστή. Μέχρι που μια ηλιόλουστη Δευτέρα τον βρήκαν αναπάντεχα νέα... Οι γονείς του Αργύρη είχαν δηλώσει την εξαφάνισή του στην Αστυνομία, η οποία με τη σειρά της και μετά απο έρευνες, βρήκε ίχνη απο πάλη και τρίχες, ίχνη αίματος και dna του Αργύρη στο σπίτι του Στέφανου, ακόμα και πάνω σε ρούχα του Στέφανου.

Ο Στέφανος συνελήφθη και το πτώμα του Αργύρη δεν βρέθηκε ποτέ. Μόνο τότε ο Κωστής κατάλαβε τι λάθος είχε κάνει με το να ζητήσει τη γνώμη του Στέφανου πάνω στο θέμα...

*******************************************************************************
ΤΩΡΑ

Το κινητό του Κωστή χτύπησε και τον έβγαλε απο τις σκέψεις του. Ήταν η Ουρανία.

"Έλα αγάπη μου, τι έγινε;"

"Δεν τα έμαθες;" του είπε εκείνη μέσα στον πανικό.

"Όχι, τι να μάθω;"

"Κοίτα, ξέρω οτι έχεις χρόνια να μιλήσεις στον φίλο σου το Στέφανο...οτι δεν παρακολουθείς τις εξελίξεις στην υπόθεση γιατί είναι δύσκολο να τα θυμάσαι όλα αυτά..."

"Τι συνέβη, Ουρανία;"

"Το δικαστήριο τελείωσε σήμερα και ο Στέφανος αθωώθηκε. Τον άφησαν ελεύθερο. Είπαν οτι...δεν υπάρχει περίπτωση να σκότωσε αυτός τον Αργύρη..."

Ο Κωστής πέταξε το κινητό του με δύναμη στο πάτωμα, σκεπτόμενος τον Αργύρη.
Τον Αργύρη που κάποτε τον ερωτεύτηκε απεγνωσμένα και ο ίδιος δε μπόρεσε παρά να απογοητεύσει σε κάθε τομέα.
Τον Αργύρη που τώρα ήταν νεκρός, και το πτώμα του εξαφανισμένο.
Τον Αργύρη που κάποιος τον σκότωσε, και τώρα κυκλοφορούσε ελεύθερος...όποιος και να ήταν.

Το βράδυ ήταν σίγουρος οτι θα τον ξανάβλεπε στον ύπνο του, να του λέει...
"Εσύ με σκότωσες".

συνεχίζεται