Συμπόνοια... (part 2)

"Μη βγάλετε το παλτό σας" είπε η Δομινίκη Γκώνια στον επιθεωρητή, όταν αυτός έφτασε στο σπίτι όπου είχε σημειωθεί ένας νέος μυστηριώδης θάνατος.

"Γιατί;" πήγε να ρωτήσει αυτός, αλλά με το που πέρασε την πόρτα κατάλαβε. Ένα κρύο ρεύμα τον χτύπησε στα πλευρά, πράγμα παράξενο αφού η θερμοκρασία έξω απο το σπίτι ήταν ψηλότερη απο αυτή που μόλις είχε συναντήσει μέσα. "Ποιός ξέχασε ανοιχτό το κλιματιστικό;" σκέφτηκε να ρωτήσει.

Η όμορφη ιατροδικαστής έσπευσε να τον διορθώσει ξανά, κάτι που έτεινε να γίνει μια εκνευριστική εκ μέρους της συνήθεια. "Δεν είναι το κλιματιστικό. Όλο το κρύο μέσα στο σπίτι εκπέμπεται απο εκεί." είπε, και έτεινε το χέρι της προς το θύμα.

Ο επιθεωρητής Αλεξάνδρου πλησίασε το πτώμα και περιεργάστηκε το αλλόκοτο θέαμα. Ένας νεαρός άντρας, σχεδόν στα τριάντα του, βρισκόταν ξαπλωμένος στη μοκέτα. Τα δάχτυλα των χεριών του έπλεκαν το ένα με το άλλο πάνω απο το στήθος του, και ένα χαμόγελο γαλήνης και ανακούφισης στόλιζε το προσωπό του.

Το κορμί του είχε παγώσει σε αυτή τη θέση.

Η κάθε τούφα απο τα μαλλιά του είχε γίνει ένας μικρός σταλαγμίτης που κολλούσε στο μετωπό του. Τα μάτια του ήταν σφαλιστά χάρη στις βλεφαρίδες του που είχαν κολλήσει στο δέρμα απο κάτω τους. Απο την κορυφή εώς τα νύχια, το θύμα είχε ασπρίσει απο το κρύο και ένα λεπτό στρώμα πάγου κάλυπτε το δέρμα και τα ρούχα του, κάνοντας το θύμα ενός φρικιαστικού εγκλήματος να μοιάζει σαν γλυπτό απο πάγο.

Η ιατροδικαστής δεν έχασε ευκαιρία να παραθέσει όσες πληροφορίες πρόλαβε να μάθει.
"Το θύμα λέγεται Παναγιώτης Τσόλκας. Πριν λίγους μήνες επρόκειτο να παντρευτεί, αλλά η νύφη δεν έφτασε ποτέ στην εκκλησία. Κλέφτηκε μαζί με έναν απο τους παιδικούς του φίλους. Απο τότε παράτησε τη δουλειά του και κατα κύριο λόγο ήταν κλεισμένος στο σπίτι. Λίγοι άνθρωποι τον έβλεπαν. Ακόμα προσπαθούμε να προσδιορίσουμε ποιος τον είδε τελευταίος πριν πεθάνει."

Ο Αλεξάνδρου σηκώθηκε και κοίταξε την Δομινίκη. "Πόση ώρα πάει που τον έχουν βρει έτσι;"

"Τουλάχιστον τρεις ώρες. Και ήταν ήδη αρκετές ώρες έτσι, οπότε μπορείς να διαγράψεις θεωρία περί πρόχειρου καταψύκτη που σχηματίζεται στο μυαλό σου αυτή τη στιγμή."

"Θα μπορούσε να γίνει και με υγρό άζωτο. Με την κατάλληλη δόση, μπορεί να κάνει κάποιον να μοιάζει με χιονάνθρωπο..."

"Αμφιβάλλω. Το πτώμα δεν έχει απλά ψυχεί... αλλά εκπέμπει ψύχος. Το επίκεντρο όλου του ψύχους φέρεται να είναι κάπου μέσα στο θώρακά του. Δοκίμασα να κάνω μια πρόχειρη εξέταση αλλά παραλίγο να χάσω το χέρι μου..." είπε η Δομινίκη και υπέδειξε ένα πλαστικό γάντι, το οποίο είχε παγώσει και γίνει σκληρό σαν πέτρα.

"Νομίζω πως κάτι κρατά στα χέρια του..." είπε ο Αλεξάνδρου και έκανε να ξεμπλέξει τα δάχτυλα του πτώματος... με ένα μεγαλοπρεπές "κρακ", μερικά απο τα δάχτυλα κόπηκαν απο το υπόλοιπο χέρι, έπεσαν στο πάτωμα κι έγιναν χίλια κομματάκια πάγου.

"Ουπς." ο Αλεξάνδρου χαμογέλασε στην Δομινίκη, η οποία του έριξε ένα δολοφονικό βλέμμα. Αμέσως μετά πρόσεξε κάτι άλλο. Το θύμα όντως κρατούσε κάτι στα χέρια του...μια χρυσή βέρα. Ο Αλεξάνδρου την έβγαλε προσεκτικά απο τα θρυμματισμένα δάχτυλα και διάβασε την επιγραφή στο εσωτερικό.

"Πάνος - Αθανασία. Είσαι η ζωή μου..."

"Νομίζω πως θα χρειαστεί να κάνω μερικές ερωτήσεις στην 'πρώην'.", είπε ψυχρά ο επιθεωρητής.

60 λεπτά αργότερα, ήταν στο σπίτι της Αθανασίας Καβογιάννη, πρώην αραββωνιαστικιάς του θύματος. Η κοπέλα ήταν καθισμένη στον καναπέ της και έκλαιγε γοερά, μην μπορώντας να πιστέψει οτι ο άντρας που κάποτε παραλίγο να παντρευτεί ήταν νεκρός.

"Πως τον σκότωσαν...;" ρώτησε, ρουφώντας τη μύτη της. "Πείτε μου οτι δεν υπέφερε...στις τελευταίες στιγμές..."

"Αυτό προσπαθούμε να μάθουμε", είπε ο επιθεωρητής, αποφεύγοντας να της περιγράψει τον αλλόκοτο θάνατο του Παναγιώτη.

"Τον είχα κάνει ήδη εγώ να υποφέρει." είπε η κοπέλα με μια φωνή σπασμένη απο τις τύψεις.

"Τι εννοείτε;"

"Με αυτό που του έκανα... μέχρι και την περασμένη εβδομάδα με έπαιρνε τηλέφωνο διαρκώς. Έλεγε οτι δεν αντέχει χωρίς εμένα, κι οτι ο τρόπος που τον παράτησα τον σκοτώνει... είπε οτι κάθε μέρα που περνάει μακριά μου, νιώθει την ψυχή του να παγώνει...κι οτι αν δεν κάνω κάτι γι αυτό δε θα ξανανιώσει ποτέ ζεστασιά."

Ο Αλεξάνδρου σάστισε με την τελευταία της φράση. Η Αθανασία ήξερε περισσότερα απ'όσα έπρεπε για το θάνατο του πρώην της... ή τα αίτια πίσω απο το θάνατό του ήταν πολύ πιο περίπλοκα απ'όσο μπορούσε να φανταστεί κανείς;

Ίσως εκείνος την αγαπούσε τόσο, που η ψυχή του να πάγωσε κυριολεκτικά.

"Εσύ τον αγαπούσες όσο αυτός;" έπιασε τον εαυτό του να ρωτά την Αθανασία.
Εκείνη γούρλωσε τα μάτια και τον κοίταξε με έκπληξη.
Πριν προλάβει να απαντήσει, μπήκε απο την εξώπορτα ο νέος της αραββωνιαστικός, ο οποίος είχε μόλις γυρίσει απο τη δουλειά του. Κοντοστάθηκε στην πόρτα και κοίταξε με απορία τον επισκέπτη τους.

"Αφήστε το...δεν έχει σημασία...μερικές φορές αντί να σκέφτομαι απλά μιλάω φωναχτά." είπε ο επιθεωρητής και φόρεσε το καπέλο του για να φύγει. Φτάνοντας στην πόρτα, κοίταξε τον νεαρό άντρα. "Καλύτερα να καθήσετε... η κοπέλα σας έχει μερικά άσχημα νέα να σας πει."

Βγαίνοντας απο το σπίτι, έβγαλε το κινητό του για να καλέσει τον οικογενειακό του γιατρό. Η φωναχτή σκέψη που έκανε στην κοπέλα δε μπορεί να ήταν απλά ένα είδος σαρδάμ... ίσως η ασθένεια που τον ταλαιπωρούσε τα τελευταία χρόνια προχωρούσε ακάθεκτη...

Είδε μια κλήση απο τη Δομινίκη, και την κάλεσε πίσω αμέσως.

"Σας ψάχνω ώρα τώρα επιθεωρητά Αλεξάνδρου", του είπε εκέινη βιαστικά, "Έψαχνα τους ιατρικούς φακελους των δυο θυμάτων και βρήκα ένα πολύ εξόφθαλμο κοινό τους στοιχείο, κάτι πιο απτό απο ένα απλό χαμόγελο. Και τα δύο θύματα επισκέπτονταν τον ίδιο ψυχολόγο, τον κύριο Μιχάλη Δανιήλ. Πιθανόν να γνωρίζονταν και μεταξύ τους."

"Πόσο σύντομα μπορώ να έχω τον κο Δανιήλ στο γραφείο μου;"

συνεχίζεται...

Συμπόνοια... (part 1)

O επιθεωρητής Αλεξάνδρου άνοιξε το δρόμο του μέσα απο τον κόσμο και τις διαχωριστικές κορδέλες της αστυνομίας, καταφέρνοντας επιτέλους να δει τον τόπο του εγκλήματος.

Το θύμα βρισκόταν στο σαλόνι του, ξαπλωμένο ανάμεσα στα διαλυμένα επιπλά του. Οι πολλαπλές πληγές στο κορμί του και τα διαστρεβλωμένα άκρα πρόδιδαν οτι είχε υποστεί πολλαπλά χτυπήματα, σαν να είχε λυντσαριστεί. Κλασσικό έγκλημα πάθους.

"Μπορεί κάποιος να μου πει γιατί το συγκεκριμένο έγκλημα άξιζε της προσοχής μου?" ρώτησε εκνευρισμένος τους ανθρωπους που είχε στείλει η Σήμανση. "Αναγκάστηκα να ακυρώσω ένα ραντεβού με τον γιατρό μου γι αυτό το 'επείγον περιστατικό' σας..."

"Αν δεν κάνω λάθος, εδικεύεστε στις ανεξιχνίαστες υποθέσεις, έτσι δεν είναι, επιθεωρητά?" τον ρώτησε μια όμορφη γυναίκα γύρω στα τριάντα της. "Δομινίκη Γκώνια, ιατροδικαστής", του συστήθηκε. "'Εκανα μια πρόχειρη εκτίμηση του χώρου και κατέληξα σε μερικά συμπεράσματα που απαιτούσαν την παρουσία σας εδώ."

Η ιατροδικαστής έπιασε τον επιθεωρητή απο τον ώμο και τον έφερε στην άλλη γωνία του σαλονιού, ωστε να δει τον χώρο απο διαφορετική οπτική. Και τότε ο Αλεξάνδρου κατάλαβε...
Ο μεγάλος καναπές του σαλονιού ήταν διαλυμένος μεν, αλλά δεν έμοιαζε σαν έργο μιας ομάδας οργισμένων ανθρώπων. Έμοιαζε σαν να τον χτύπησε κάτι με δύναμη και να άνοιξε στα δύο. Κι απ'ότι φαίνεται, το πολτοποιημένο σχεδόν θύμα ήταν πάνω στον καναπέ όταν συνέβη το μοιραίο...

"Δημήτριος Κοντός, 45 ετών. Χωρισμένος με ένα παιδί. Οδηγός φορτηγού. Τον τελευταίο καιρό ήταν σε υποχρεωτική άδεια, καθώς προσπαθούσε να συνέλθει απο ένα τραγικό δυστύχημα..."

"Δυστύχημα?" ρωτησε ο Αλεξάνδρου με απορία.

"Ενώ οδηγούσε στην Αττική Οδό, μια κοπέλα στον τέταρτο μήνα εγκυμοσύνης έχασε τον έλεγχο του Punto της και καρφώθηκε κάτω απο τις ρόδες του φορτηγού του. Ο θάνατος της ήταν ακαριαίος. Ο ίδιος έριξε το φταίξιμο στον εαυτό του, αλλά όπως αποδείχτηκε ο ίδιος δεν έφερε καμία ευθύνη για την τραγωδία." εξήγησε η Δομινίκη.

"Αυτό όμως δεν θα έπειθε τους συγγενείς της κοπέλας, έτσι? Έχουμε ένα πρώτης τάξεως κίνητρο..."

"Υπάρχει και κάτι άλλο που πρέπει να σας δείξω, πριν καλλιεργηθεί η εντύπωση οτι πρόκειται για άλλο ένα έγκλημα εκδίκησης." είπε η Δομινίκη, και σήκωσε κάποιους μουσαμάδες που κάλυπταν την μοκέτα του σαλονιού.

Ο επιθεωρητής σάστισε. Στο πάτωμα υπήρχαν τεράστια, λασπωμένα ίχνη απο ρόδες. Ρόδες φορτηγού, αρκετά μεγάλου να διαλύσει ένα σαλόνι και να πολτοποιήσει τον κάτοχό του.
Μετά κοίταξε τους τοίχους. Αν ένα φορτηγό είχε διαλύσει το σαλόνι του κ.Κοντού, θα έπρεπε να είχε αφήσει απο μια τεράστια τρύπα σε κάθε τοίχο του δωματίου.

"Ούτε να το διανοηθείτε, κύριε επιθεωρητά." διέκοψε τη σκέψη του η Δομινίκη. "Βρισκόμαστε στον τρίτο όροφο..."

"Ελπίζω τώρα το έγκλημα να είναι αρκετά ανεξήγητο για την αφεντιά σας." του είπε ειρωνικά ένας άνθρωπος της Σήμανσης, καθώς αποχωρούσε απο τον τοπο του εγκλήματος.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, υπήρχε και κάτι άλλο που έκανε τον επιθεωρητή Αλεξάνδρου να παραξενευτεί... το κεφάλι του θύματος ήταν σχετικά άθικτο σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα, έχοντας μείνει έξω απο την πορεία του φορτηγού... και κάπου κάτω απο όλα τα αίματα, μπορούσε κανείς να διακρίνει στο πρόσωπο του θύματος ένα χαμόγελο, μια έκφραση απόλυτης ευτυχίας...

Tο ίδιο βράδυ, και ενώ ο επιθεωρητής πάσχιζε να βγάλει κάποια άκρη με την υπόθεση, χτύπησε το τηλέφωνο του γραφείου του. Ήταν και πάλι η Δομινίκη.

"Είχαμε κι άλλο έγκλημα... πιθανότατα συνδέεται κι αυτό με το προηγούμενο." του είπε.

"Α μπα;" ρώτησε εκείνος. " Έχουν κι εκεί ίχνη απο ρόδες φορτηγού...;"

"Όχι, συμβαίνει κάτι ακόμα πιο περίεργο. Άλλος είναι ο κοινός παρονομαστής του νέου θύματος με τον Δημήτρη Κοντό." εξήγησε η ιατροδικαστής. "Το πτώμα...το πτώμα χαμογελάει ευτυχισμένα."

συνεχίζεται...