Βαρέθηκα ότι κάνω να αποδεικνύεται μάταιο.
Κουράστηκα να παλεύω για να κερδίσω την αγάπη και το σεβασμό που ξέρω οτι μου αξίζει.
Βαρέθηκα να πρέπει να κινήσω Γη και Ουρανό για να δω όλους τους φίλους μου, όπως παλία...
Πανικοβλήθηκα στην ιδέα οτι για το υπόλοιπο της ζωής μου, θα πρέπει να γίνομαι σκλαβάκι όλη την ημέρα για 4-5 ώρες πραγματικής ζωής ανα ημέρα.
Δεν αντέχω πιά να με κοροιδεύουν κατάμουτρα. Δεν αντέχω να κοροιδεύω τον ΕΑΥΤΟ μου κατάμουτρα, πιστεύοντας όπως πάντα στην "καλή θέληση" του συνανθρώπου μου.
Δεν αντέχω να ντρέπεται κανείς για μένα.
Να βάζουν το πρώτο ωραίο μουτράκι που θα εμφανιστεί πιό πάνω απο μένα.
Με κούρασε η ματαιοδοξία αυτού του κόσμου.
Η ανούσια αλληλουχία δουλειάς, εξόδου, δουλειάς, εξόδου, η μεγάλη αναμονή για Παρασκευή-Σάββατο όπου γίνονται και τα "μεγάλα events" της εβδομάδος, μόνο και μόνο για να περάσουν στο ντούκου και να έχουμε άλλη μια βδομάδα ανουσιότητας.
Βαρέθηκα να βλέπω τον κόσμο γύρω μου να συμπεριφέρεται όσο πιο cliche μπορεί.
Ξέρω ήδη οτι τα όνειρά μου δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ. Jesus, το ήξερα χρόνια πριν και είχα αντιδράσει αναλόγως, πως γίνεται στα 21 μου να ήμουν πιο σοφός άνθρωπος απο τώρα?
Kάθε λεπτό που περνάει, κάποιος στον κόσμο με προδίδει, σκέφτεται απαξιωτικά πράγματα για μένα, ή ακόμα χειρότερα...δε με σκέφτεται, παρά μόνο σαν μια μικρή ιδέα στο πίσω μέρος του μυαλού του. Κι αυτό όταν εγώ κάθε άλλο παρα αμοιβαία λειτουργώ.
Γιατί η καρδιά μου βγαίνει πάντα ψεύτρα?
Εσείς πως μπορείτε και το κάνετε?
Τι λέτε στον εαυτό σας και τον πείθετε οτι αξίζει να σηκωθείς απο το κρεββάτι σου για άλλη μια μέρα, να παλέψεις για να βγάλεις λεφτά, να ζήσεις, να δεις αυτούς που αγαπάς, να ΒΡΕΙΣ κάποιον που θα νιώθει για σένα πράγματα μαγικά?
Πως βγάζουν όλα αυτά νόημα, όταν κάθε πράγμα για το οποίο σηκώνεσαι το πρωί χάνεται ένα-ενα, σαν να μην υπήρξε ποτέ?
Ο κόσμος αυτός δεν είναι για μένα. Κατα λάθος με έφεραν εδώ... δεν ταιριάζω, δεν καταλαβαίνω πως σκέφτονται οι άλλοι, δεν κατανοώ τι ακριβώς καλύτερο μπορώ να βρω στο μέλλον ωστέ να περιμένω γι αυτό... Δε μπορώ να φτύνω αίμα για να κερδίσω πράγματα που πιθανότατα δεν θα δω ποτέ... Το λαμπρό μέλλον που με περιμένει είναι ένα πλέγμα ματαιότητας, απογοήτευσης και εγωισμού, και δεν είναι κάτι που μπορώ να πω οτι βιάζομαι να συναντήσω.
Τελικά η πιο σοφή απόφασή μου ήταν αυτή που έκανα πριν απο λίγα χρόνια. Όταν μπήκα στο νερό έχοντας αποφασίσει να μην ξαναβγώ. Έχοντας αποφασίσει να δεχτώ τη θάλασσα στα πνευμόνια μου, κι εκείνη να με δεχτεί στην κρύα, τρυφερή αγκαλιά της... για πάντα.
Κάθε χρόνος που πέρασε απο τότε, ήταν δανεικός απο τη ζωή κάποιου άλλου, σαν μια διαρκής απόδειξη. Οτι τη μέρα εκείνη στάθηκα άτυχη.
Οτί το κρύο που νιώθω στην ψυχή μου απο τότε, είναι μια υπενθύμιση... οτι η κρύα αγκαλιά της θάλασσας με περιμένει, κι οτι μόνο εκεί θα βρω την ζεστασιά που προσμένω.
