Nemesis - Το Τελευταίο Αντίο.

Αυτή η όχι και τόσο μικρή ιστορία επρόκειτο να ανεβεί την Δευτέρα, αλλά η ζωή μερικές φορές σχεδιάζει για εμάς πριν απο εμάς και είναι αναγκαίο να ανέβει σήμερα.

Πιστεύω οτι είναι το τέλειο αποχαιρετιστήριο Post. Απο τη μία επειδή είμαι περήφανη για αυτό που έχω γράψει, απο την άλλη επειδή αυτή η ιστορία είναι που με αναγκάζει να πω "αντίο".

Ναι, καλά διαβάσατε. Η Mirela δεν θα ξαναγράψει στο "Σκύλες της Λύσσας" ή οποιοδήποτε άλλο blog. Αυτό επειδή ανακάλυψα οτι το να προσπαθείς να εκφραστείς μέσω των blogs πολλές φορές δημιουργεί παρεξηγήσεις και σαπουνοπερικά δράματα με τα άτομα που αγαπάς, και επειδή είναι η δεύτερη ή τρίτη φορά που το παθαίνω αυτό (άμεσα ή έμμεσα), αποφάσισα να θυσιάσω την καριέρα μου ως blogger για να βρω την απαραίτητη ψυχική ηρεμία με τους γύρω μου.

Αν αυτό το blog ήταν πιο προσωπικού ύφους, θα μπορούσα να σας πω και την ιστορία που κρύβεται πίσω απο αυτό το διήγημα ή ότι τελοσπάντων είναι, και σίγουρα θα ψοφάγατε στο γέλιο αν την ακούγατε, γιατί θυμίζει subplot απο εξωφρενική σαπουνόπερα ή sitcom.
Αλλά αυτή τη στιγμή το μόνο πράγμα που δεν μπορώ να κάνω είναι να γελάσω.

Η ιστορία είναι αφιερωμένη στον toymaker αλλά και την Soula, για διαφορετικούς λόγους. Στον toymaker γιατι αυτός με ενέπνευσε να την εκφράσω και στην Soula επειδή δεν το έχει διαβάσει ακόμα ενώ την παρακαλάω δυό μέρες τώρα! Επίσης, το τραγούδι που "παίζει" σε ένα σημείο του διηγήματος μπορείτε να το ακούσετε απο το πως-το-λένε του Gcast στο πλάι ή και να το κατεβάσετε (link στα Lyrics του τραγουδιού). Προσοχή μόνο: είναι αυστηρά ακατάλληλη για ανήλικους, περιέχει πολλές προσβλητικές λέξεις και εκφράσεις (αν και προσπάθησα να τις περιορίσω, κάποιες ήταν αναγκαίες) και πριν την διαβάσετε ολόκληρη πιθανόν να σας φανεί ομοφοβική.
Ελπίζω να μείνει ανεβασμένη αρκετές μέρες. Είτε σας αρέσει είτε όχι, πείτε μου τη γνώμη σας. Αποθεώστε την ή κράξτε την.

Δώστε μου το τραγικό και δοξασμένο τέλος που μου αξίζει.

Αντίο.

Ο Αλέξης δεν είχε ξαναπεράσει τόσο καλά σε πρώτο ραντεβού.

Το παιδί που γνώρισε στο gaydar με το username "nemesis_00" έμοιαζε αρχικά με "καμμένο χαρτί"... δεν είχε φωτογραφίες στο προφίλ του, τα προσωπικά στοιχεία που έδινε ήταν ελάχιστα, και έταζε περισσότερες λεπτομέρειες μέσω msn...το οποίο και δεν αναγραφόταν. Μετά όμως απο ένα-δύο μηνύματα, το πολυπόθητο add έγινε, και μέσα σε δυο-τρείς μέρες γνωρίστηκαν αρκετά καλά μέσω chat.

Ο Μάρκος (έτσι λεγόταν) ήταν λίγο κρυψίνους όσον αφορά τις φωτογραφίες του, τις εμφάνιζε για ελάχιστο χρόνο στο avatar του στο msn, λες και φοβόταν μηπως τον ανακαλύψει κανείς. Του είχε πει βέβαια οτι δεν ήταν ανοιχτά gay στο περιβάλλον του, πράγμα που εξηγούσε πολλά... όμως αυτή η μυστικοπάθεια που σε άλλα άτομα ξένιζε τον Αλέξη, έκανε τον Μάρκο να μοιάζει με ένα μικρό, γλυκό μυστήριο που σε ιντριγκάρει να το ξεσκεπάσεις... ίσως πάλι να έφταιγε οτι στις φωτογραφίες του έμοιαζε με μεγάλο κελεπούρι, κι ας ήταν κακής ποιότητας και μακρινές.

Και πράγματι, όταν βρέθηκαν απο κοντά, ο Αλέξης δε μπορούσε να πιστέψει την τύχη του. Ο Μάρκος ήταν 1,90, μελαχροινός, με πράσινα μάτια και ψηλό, καλοφτιαγμένο κορμί... η αύρα του πρόδιδε έναν αρκετά κλειστό χαρακτήρα, ίσως αγχωμένο που έβγαινε ραντεβού με άντρα, όμως αυτό ήταν κάτι που είχε ήδη γίνει αντιληπτό απο τις συζητήσεις τους στο msn. "Θα σε βγάλω εγώ απ'το καβούκι σου, μανάρι μου" είχε σκεφτεί ο Αλέξης.

Είχε σκεφτεί να του πει να βρεθούν στο Γκάζι, αλλά ίσως να ήταν too much για κάποιον σαν τον Μάρκο. Άσε που τον τελευταίο καιρό στο Γκάζι είχε σημειωθεί άνοδος στην εγκληματικότητα, πολλοί περαστικοί είχαν πέσει θύματα ληστείας, και κάποιοι απ'αυτούς είχαν μαχαιρωθεί η δαρθεί μέχρι θανάτου. Πρότεινε λοιπόν στην προσεχή του κατάκτηση να πανε για ποτάκι και χορό σε κάποιο μαγαζί στου Ψυρρή ή στο Μοναστηράκι, πράγμα που όμως βόλευε και τον απώτερό του σκοπό να τον ρίξει στο κρεββάτι του, μιας και η γκαρσονιέρα του Αλέξη βρισκόταν εξευτελιστικά κοντά.

Το σχέδιό του να μεθύσει το τεκνό πήγε ακριβώς όπως το περίμενε. Πρώτα πήγαν για ποτάκι στο Μαγκαζέ.
"Αλήθεια, πολύ μου αρέσει το username που επέλεξες." του είπε για κοπλιμέντο σε κάποια ανύποπτη στιγμή, ενώ τα πρώτα ποτά είχαν ήδη φύγει. "Νέμεσις. Όταν κάποιος θνητός διέπραττε ύβρι, οι θεοί τον τιμωρούσαν χρησιμοποιώντας έμμεσα έναν άλλο θνητό για την τιμωρία τους. Οι ναύτες του Οδυσσέα έφαγαν τα χρυσά βόδια του Δία, και ο Δίας χρησιμοποίησε τον ίδιο τον Οδυσσέα σαν Νεμεσή τους. Ήταν το μεγάλο πάθος του καπετάνιου τους να γυρίσει στην πατρίδα του, που τους έκανε να καταλήξουν πνιγμένοι στον πάτο του Ιονίου."
Ένα ντροπαλό μειδιαμα ξέφυγε απο τον Μάρκο. "Με κολακέυεις...είναι πολύ βαθύ όλο αυτό. Όμως εγώ απλά είμαι μεγάλος φαν του Resident Evil. Απο εκεί πήρα και το όνομα."
Ο Αλέξης γέλασε και παρήγγειλε άλλα δύο ποτά.

Μετά πήγαν για χορό σε ένα νέο gay-friendly μαγαζί της περιοχής, και τα σφηνάκια συνέχισαν να κατεβαίνουν το ένα μετά το άλλο. Όταν έφτασε η ώρα να φύγουν και βγήκαν στον δρόμο, ο Μάρκος παραπατούσε ελαφρώς.
"Κάποιος ήπιε λίγο παραπάνω απ'όσο άντεχε..." γέλασε ο Αλέξης. Η μόνη απάντηση ήταν ένα χαμόγελο παραδοχής. Έπιασε τον Μάρκο απο τον ώμο, τρίβοντάς τον κρυφά με τον αντίχειρα. "Θέλεις να κοιμηθείς στο σπίτι μου; Εδώ παραπέρα είναι... πού να τρέχεις τώρα στο Φάληρο..." του πρότεινε.
"Αμέ...γιατί όχι;" Άκουσε το "θύμα" του να λέει... η παγίδα είχε στηθεί άψογα, και το θήραμα είχε πέσει μέσα. Σε λίγο, το Calvin Klein εσώρουχο του Μάρκου θα διακοσμούσε το πατωμά του...

Έφτασαν στο σπίτι αμέσως, αλλά στον Αλέξη φάνηκε σαν μια αιωνιότητα... ξεκλείδωσε την πόρτα, έσπρωξε απαλά τον Μάρκο μέσα, μετά μπήκε ο ίδιος και κλείδωσε πίσω του. Ξανάσπρωξε τον καλεσμένο του πάνω στον τοίχο και κόλλησε πάνω του παθιασμένα, αγγίζοντας τα χείλη του με τα δικά του, προκαλώντας τον να περάσει εκείνος το όριο και να τον φιλήσει. Δεν το έκανε, οπότε συνέχισε ο ίδιος την πρωτοβουλία του και πέρασε την γλώσσα του απαλά μέσα στο στόμα του Μάρκου, παίρνοντάς του τα χέρια και βάζοντάς τα στα οπίσθιά του.

Ο Μάρκος, έστω καθυστερημένα, ανταπέδωσε το φιλί, και το χρησιμοποίησε σαν αντιπερισπασμό: πήρε τα χέρια του απο τον κώλο του Αλέξη, έβγαλε τη σιδερογροθιά απο την τσέπη του και την φόρεσε στο δεξί του χέρι, όλα αυτά κυριολεκτικά πίσω απο την πλάτη του ανώμαλου που έχωνε τη γλώσσα του στο στόμα του. Χρησιμοποιώντας τη σωματική του δύναμη, που ξεπερνούσε κατα πολύ το πιο κοντό και αδύνατο αγόρι μπροστά του, τον έσπρωξε και του έσκασε μια γροθιά κατάμουτρα. Ο Αλέξης δεν είχε μαζέψει ακόμα καλά-καλά τη γλώσσα του μέσα στο στόμα του, και το αποτέλεσμα ήταν να κόψει με τα ίδια του τα δόντια την άκρη της γλώσσας του.

Ο Αλέξης έντρομος έβαλε τα χέρια του στο στόμα του, που έσταζε αίμα. Τα μάτια του είχαν κοκκινίσει και δεν έβλεπε καλά. "Τθι έκανεθ..." προσπάθησε να πει, αλλά τότε τον βρήκε η δεύτερη γροθιά στον κρόταφο.
Προσγειώθηκε με την πλάτη πάνω στο κομοδίνο με τις φωτογραφίες της γιαγιάς του και άκουσε ένα ανατριχιαστικό "κρακ", το οποίο ήταν και το τελευταίο που άκουσε, αν εξαιρέσουμε το μόνιμο βουητό που πλημύρριζε τα αυτιά του στα επόμενα λεπτά. Ένα βουητό που δεν του επέτρεψε να ακούσει τι έλεγε ο Μάρκος, αλλά μόνο να τον δει να πλησιάζει απο πάνω του, σαν μια απειλητική, θολή σκιά του θανάτου.

"Έκτρωμα..." θα τον άκουγε να λέει με αηδία, πριν φτύσει πάνω του ότι σάλια είχαν μόλις ανταλλάξει. "Ο Θεός σε τιμωρεί, και εγώ είμαι η τιμωρία. Εγώ είμαι η Νέμεσή σου."
Πριν προφτάσει να ουρλιάξει, ο Μάρκος τον χτύπησε με τη σιδερογροθιά στο στόμα, και ξανά στη μύτη, και ξάνα και ξανά... σταμάτησε μόνο όταν το προσωπό του είχε καταντήσει μια άμορφη μάζα απο σάρκα και αίμα, και με την τελευταία του αναπνοή δημιούργησε μια φουσκάλα απο αίμα πάνω σε αυτό που κάποτε ήταν η μύτη του.


***********************************


Ο "Μάρκος" θάυμασε ψύχραιμα και ανέκφραστα το κατόρθωμά του, και μετά πέρασε στην τελευταία φάση της αποστολής του. Έκανε μια βόλτα στο σπίτι, αναποδογυρίζοντας έπιπλα και πράγματα με προσοχή για να μην ξυπνήσει τους γείτονες, παίρνοντας ότι πολύτιμο μπορούσε να χωρέσει στην τσάντα του. Έπρεπε τα πάντα να δείχνουν οτι ο Αλέξης ήταν άλλο ένα θήμα ληστείας. Έφτασε στον υπολογιστή. Ήταν κλειστός. Έβγαλε ένα κατσαβίδι απο την τσάντα του και άνοιξε το tower στο πλάι, αφαιρώντας τον σκληρό δίσκο. Που χρόνος να βρίσκεις κωδικούς και να σβήνεις τα αρχεία των συζητήσεων στο msn και τα cookies! Έτσι ήταν πιο γρήγορα και πιο καθαρά. Όταν τελειωσε την βιαστική βόλτα του, γύρισε στο πτώμα του Αλέξη και έψαξε τις τσέπες του. Πήρε το πορτοφόλι του, τα κλειδιά του και το κινητό του. Το τελευταίο ήταν και ο τελευταίος σύνδεσμος που πιθανόν να τον ενοχοποιούσε. Άλλωστε γνωρίστηκαν πριν δυο μέρες, πέρα απο το ίντερνετ και το κινητό δεν υπήρχε άλλη ένδειξη που να πρόδιδε στην αστυνομία ποιός ήταν το αποψινό ραντεβού του θύματος. Άλλωστε γι αυτό άλλαζε όνομα, profile και msn για κάθε θύμα, για να καλύψει και τις περιπτώσεις όπου η ερωτοχτυπημένη αδερφή έλεγε τα πάντα για το επικείμενό της ραντεβού σε καμιά "κολλητή" της.

Γύρισε σπίτι του με ένα ανάμικτο αίσθημα ολοκλήρωσης αλλά και απογοήτευσης.
Ήταν μια προσφορά στον θεό αυτό που έκανε, καθαρίζοντας απο προσώπου γης τους ανώμαλους που περιγελούσαν το θείο δώρο του Κυρίου. Ήταν πολύ προσγειωμένο άτομο και ήξερε οτι αν έβγαζε προς τα έξω τις πεποιθήσεις του για τους ομοφυλόφιλους, θα τον περνούσαν για τρελό, και ίσως στα μάτια όσων δεν είχαν επιλεχθεί απο τον Κύριο όπως ο ίδιος... να ήταν τρελός. Ήξερε όμως τι πρέπει να κάνει για να αποδώσει δικαιοσύνη, και ήξερε οτι πρέπει να το κρατήσει κρυφό και να είναι προσεκτικός. Οι πισωγλέντηδες είχαν καταλάβει το ίντερνετ όπου και εξαπλώνονταν σαν ιός, και έφερναν και την αρρώστειά τους μαζί τους. Θέλοντας να χτυπήσει το κακό στη ρίζα, αποφάσισε να "γίνει" ένας απο αυτούς. Να τους γνωρίσει. Να τους δελεάσει με το ελκυστικό του παρουσιαστικό. Και μετά να τους κρίνει.

Ήξερε οτι ακόμα κι αν είχε 100 ζωές, δεν θα προλάβαινε να τους εξαφανίσει όλους απο προσώπου γης. Ποια Γη, ούτε καν τη μισή Αθήνα! Αλλά του άρεσε να σκεφτεται οτι έβαζε το λιθαράκι του στο να γίνει το θέλημα του Κυρίου, και κέρδιζε τη θέση του στο πλάι Του. Γι αυτό και με μεθοδικότητα είχε ήδη καθαρίσει πολλές λούγκρες, είτε στα σπίτια τους, είτε σε σκοτεινά δρομάκια στο Γκάζι, είτε σε γαμιστρώνες και πάρκα, και πάντα φαινόταν σαν ληστεία. Η ήδη υψηλή εγκληματικότητα σε αυτά τα μέρη συγκάλυπτε τη δουλειά του ιδανικά, και ήδη στο Γκάζι μετά τις 2.00 κυκλοφορούσαν τρεις-τρεις οι παλιοαδερφούλες! Βέβαια που να ξέρουν οτι συνήθως ο δολοφόνος ήταν αναμεσά τους και όχι κρυμμένος στις σκιές...

Είχαν γίνει όμως και άλλα παρόμοια περιστατικά που δεν ήταν δική του δουλειά. Ο ίδιος είχε σχεδόν πάντα τη σιδερογροθιά του και έναν σουγιά για επιπλέον ασφάλεια, όμως είχαν γίνει μερικές ληστείες μετά φόνου όπου η αστυνομία αναγνώρισε σαν όπλο του εγκλήματος ένα στρατιωτικό μαχαίρι. Αυτές θα πρέπει να ήταν πραγματικές ληστείες...
Ο Μάρκος ανέβασε την ένταση στο ραδιόφωνό του και η μουσική γέμισε σκοτάδι τις πτυχές της ψυχής του.

I want a cup that overflows with love
Although it's not enough to fill my heart
I want a barrel full of love
Although I know it's not enough to fill my heart
I want a river full of love
But then I know the holes will still remain
I need an ocean full of love
Although I know the holes will still remain

Με το νου επέστρεψε στην αποψινή νύχτα. Γιατί έπρεπε να ορμήσει να τον φιλήσει έτσι ξαφνικά η ηλίθια λούγκρα; Το να ανταποδώσει ήταν κάτι που σιχαινόταν, αλλά μερικές φορές χρειαζόταν, ωστε να μπορέσει να βρει τον άλλον προ εκπλήξεως όταν επιτεθεί.
Και εκείνο το παιδί, ο Αλέξης... αποδείχτηκε κι αυτός ένα πουτανάκι που βιαζόταν να πηδηχτεί. Γι αυτό κι εκείνος βιάστηκε να τον αποτελειώσει.
Δεν είχε σκοτώσει όλα του τα "ραντεβού" ο Μάρκος. Πολλοί απο τους πισωγλέντηδες του πουλούσαν το πακέτο "είμαι ένα παιδί μόνο του σε αυτόν τον κόσμο και ψάχνω απλά κάποιον να με αγαπήσει" και ταυτόχρονα το μάτι τους πήγαινε απο τον καβάλο του Μάρκου στους κώλους των περαστικών. Αλλά υπήρξαν και κανα-δυό που το εννοούσαν. Που στο τέλος του ραντεβού τους έπιανε η συστολή τους, τον χαιρετούσαν ντροπαλά και με μια βιαστική χειραψία ανανέωναν το ραντεβού για μια άλλη φορα. Σε αυτούς δεν ξαναπαντούσε στο τηλέφωνο ο Μάρκος. Έτρωγαν μεν την πίκρα της χυλόπιτας, αλλά χωρίς να το ξέρουν κέρδιζαν λίγο χρόνο παραπάνω μπας και αλλάξουν τη ζωή τους προς το καλύτερο. Υπήρξαν και κάποιοι όμως που απλά δεν τον γούσταραν, έβρισκαν μια πρόφαση και τον εγκατέλειπαν πάνω στο μισάωρο. Τις πρώτες δύο φορές το βρήκε αστείο, την τρίτη όμως ακολούθησε την ξυνή αδερφή στο αμάξι της και της έκοψε το λαρύγγι με το σουγιά. Μετά κατάλαβε οτι το έκανε πιο πολύ απο εγωισμό κι όχι απο Θείο Καθήκον, και προσευχήθηκε για μήνες για συγχώρεση.

Στο τέλος αποφάσισε οτι έτσι κι αλλιώς, ασχέτως του γιατί τον σκότωσε, του άξιζε να πεθάνει. Σε όλους άξιζε να πεθάνουν.

Κάθησε στο laptop του και μπήκε στο msn. Ήταν Παρασκευή βράδυ, και ήταν ιδανικό να κανονίσει κάτι άλλο μιας και ερχόταν σαββατοκύριακο και μπορούσε να κάνει ένα βολικό σερί. Απο χτες μιλούσε με έναν άλλον πισωγλέντη, τον Νεκτάριο, εναν μικρόσωμο ξανθό που έμοιαζε εύκολο θύμα, όχι μόνο λόγω μεγέθους αλλά και επειδή είχε τρελλαθεί με την πάρτη του και λύσσαγε να βγουνε απο την πρώτη στιγμή που είδε φωτογραφία. Με το που μπήκε msn τσουπ! πετάχτηκε να του μιλήσει.
"Pos kai eisai spiti Paraskeyh brady?" τον ρώτησε. Είχε αποφασίσει με τον συγκεκριμένο να υιοθετήσει μια πιο εξυπνακίστικη περσόνα, να τον κάνει να "τσιμπήσει" πιο πολύ.
"Perimena esena koukle!" ηρθε η απάντηση. "Esy ligo arga mpikes...fantazomai eixes rantevoudaki e? :( " πήγε να τον ψαρέψει αμέσως ο μικρός.
"Oxi, oxi, ekana yperwries sto grafeio...asta asta!" του πέταξε το ψέμα.
"A entaxei tote. Emeis telika tha brethoume ayrio?" είπε ο άλλος, μπαίνοντας κατευθείαν στο ψητό...

Άλλο ένα θύμα έπεφτε απο μόνο του στην παγίδα.


********************************************************

Αυτή η περίπτωση φαινόταν πιο απλή. Ο Νεκτάριος απο κοντά ήταν ένα κοντό, υπερενεργητικό πλάσμα που χοροπηδούσε όλη την ώρα στο Sodade σαν πιθήκι χορεύοντας, και ήταν ιδιαίτερα εκδηλωτικός με τον Μάρκο. Αν και δεν εκμεταλλεύτηκε την άνεση που είχε στον συγκεκριμένο χώρο ωστε να του ορμήσει έτσι χύμα, τον χτύπαγε συνεχώς φιλικά στην πλάτη και τον βούταγε για να χορέψουν συχνά... όταν όμως πλεύρισαν τον Μάρκο δυο άλλες λυσσάρες λούγκρες και άρχισαν να του ψιθυρίζουν στο αυτί βρωμιές που δεν μπορούσε να ακούσει, ο Νεκτάριος ζήλεψε, βούτηξε αυτόν και τα παλτά τους και τον πήρε αγκαζέ έξω απο το μαγαζί...

"Δεν αντέχω αυτή την ποντικότρυπα!" είπε στον Μάρκο μέσα απο δόντια που έτριζαν. "Δεν μπορείς ούτε να κοιτάξεις μια στιγμή τo ρολόι σου χωρίς να ορμήσουν 3 πουτσοζητιάνες για να σου φάνε το γκόμενο!"
Ο Μάρκος απλά γέλασε. Πράγματι στο συγκεκριμένο μαγαζί γινόταν μπάχαλο, πράγμα όμως που βόλευε τον ίδιο ως προς το έργο του... η αναλογία είναι 15 θαμώνες ανα τετραγωνικό μέτρο και έχει τόση κάπνα που έτσι κι αλλιώς μόνο στον καβάλο μπορούν να σε κοιτάνε οι άλλοι... και κανείς δεν θυμάται ποιος έφυγε με ποιόν γιατί αμέσως κοιτάνε το επόμενο τεκνό που θα κάτσει στη θέση που μόλις άφησες...!

Δεν ρώτησε τον Νεκτάριο που πάνε, γιατί η πείρα του του έλεγε οτι μάλλον ψάχνει για κανένα ερημικό στενάκι... και είχε δίκιο. Σύντομα βρίσκονταν σε ένα αδιέξοδο όπου δεν υπήρχε ψυχή, και ο Νεκτάριος τον κάρφωσε με το πιο πρόστυχο βλέμμα που είχε δει την τελευταία εβδομάδα. "Τώρα είσαι όλος δικός μου παίδαρε..." του είπε.
Ο Μάρκος τεντώθηκε, χαμογέλασε σαγηνευτικά και του γύρισε για λίγο την πλάτη κάνοντας οτι επεξεργάζεται το στενάκι, ενώ κρυφά επιχείρησε να φορέσει ξανά την σιδερογροθιά του. Τα πράγματα έδειχναν πολύ εύκολα...

Ενώ είχε την πλάτη του γυρισμένη στον Νεκτάριο, ένιωσε ένα οξύ τσούξιμο στο λαιμό του. Τον έτριψε λίγο, ένιωσε οτι η επιφάνειά του δεν ήταν τόσο λέια όσο έπρεπε, και κοίταξε τα χέρια του.

Ήταν ποτισμένα στο αίμα. Το ίδιο και η μπλούζα του.

Γύρισε να αντικρύσει τον Νεκτάριο και τον είδε να χαμογελάει όχι πρόστυχα, αλλά σαδιστικά. Κρατούσε ένα στρατιωτικό μαχαίρι, βαμμένο με αίμα. Με αυτό το μαχαίρι του είχε ανοίξει το λαιμό τη στιγμή που ο Μάρκος του γύρισε την πλάτη.

"Βρωμοπουστάκι" ψιθύρισε ο Νεκτάριος, "νόμιζες θα γαμηθείς σήμερα εεε;"

Μέσα απο τις σκιές, είδε να ξεπροβάλλουν οι δυό "λούγκρες" που του την είχαν πέσει προηγουμένως. Τον έπιασαν και τον πέταξαν κάτω.

"Το μόνο που θα χωθεί μέσα σου απόψε....είναι αυτο!" είπε ο Νεκτάριος και του κάρφωσε το στρατιωτικό μαχαίρι στο στομάχι. Οι άλλοι δύο άρχισαν να τον κλωτσάνε στα πλευρά.

Ο Μάρκος προσπάθησε να τους μιλήσει, να τους εξηγήσει οτι δεν είναι αυτό που νομίζουν, οτι και αυτός έχει την ίδια "αποστολή" με εκείνους και το κανει και περισσότερο καιρό, αλλά μάταια... η πρώτη μαχαιριά του είχε χαλάσει τις φωνητικές χορδές, και το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να βγάλει αέρα απο την σχισμή στο λαιμό του.

"Ψόφα, καριόλη πισωγλέντη!" Φώναζαν οι συνεργοι του ενώ τον κλωτσούσαν στο πρόσωπο και τον έφτυναν.

"Η μάνα σου δε σε γέννησε για να πουτανεύεις και να τον αρπάζεις απο παντού!" Ούρλιαξε ο Νεκτάριος ενώ τον κάρφωνε ανελέητα. Με την άκρη του ματιού του, ο Μάρκος είδε δυο κοπέλες να περνούν απο το κάθετο σε αυτό στενό. Αυτές είδαν τι γίνεται, τρόμαξαν και περπάτησαν πιο βιαστικά ωστέ να μην τις πάρουν είδηση οι φονιάδες. Ο Μάρκος αναρωτήθηκε αν θα καλούσαν την αστυνομία ή θα έκαναν την πάπια, κατάλαβε όμως οτι αυτοί οι ηλίθιοι ήταν εντελώς ερασιτέχνες και ήταν θέμα χρόνου πριν τους πιάσουν στα πράσα. Δεν ήταν δίκαιο, δεν ήταν σωστό να πεθάνει έτσι, σαν μια κοινή αδερφή, απο άτομα που κόπιαραν το δικό του έργο... και όταν τους έπιαναν... θα χρεώνονταν και το δικό του έργο απο τους μπάτσους! Αφού έκανε μόνο αυτό που ήταν ηθικά σωστό, γιατί τον εγκατέλειπε έτσι ο Κύριος?

Τα μάτια του ήταν πρησμένα απο το ξύλο, το δέρμα του χλωμό απο το αίμα που έχανε, τα μισά του δόντια ήταν προ πολλού σπασμένα, η ανάσα του ξέφευγε απο τις τρύπες στο θώρακα και το λαιμό... Ο Μάρκος κοίταξε προς τα πάνω, οι δύο σύνεργοι σηκώθηκαν απο πάνω του φτύνοντάς τον, και ο Νεκτάριος τον πλησίασε ξανά και κάθησε δίπλα του.
Ο Μάρκος σήκωσε το χέρι του προς τον φονιά του σε μια απέλπιδα προσπάθεια να του δείξει τι έκανε... αλλά το αποτέλεσμα ήταν να χασει τα τρία απο τα δάχτυλα του δεξιού χεριού.

Ένιωσε τον Νεκτάριο να σηκώνεται και να ακουμπάει το ένα του γόνατο πάνω στο σαγόνι του, έτοιμος να βάλει όλο του το βάρος σε αυτό και να του συνθλίψει το πρόσωπο... ενώ του έλεγε τα τελευταία λόγια που θα άκουγε στην ζωή του.
"Σίχαμα... Ο Θεός δεν εγκρίνει αυτά που κάνεις... Σε τιμωρεί, κι εγώ είμαι η τιμωρία σου...
Η Νέμεσή σου."