Απόψε κάνει πρεμιέρα μια νέα ιστορία έρωτα και μυστηρίου, που θα ολοκληρωθεί σε τρία μέρη...είμαι περήφανη γι αυτήν, ελπίζω να σας αρέσει! Προσπαθήστε κι εσείς να βρείτε τον δολοφόνο!
Η νύχτα είχε πέσει, και το βαρύ της πέπλο σκέπαζε τον ουρανό με το σκοτάδι της.
Ήταν η ώρα για τον Κωστή να ονειρευτεί ξανά...
Στα όνειρά του έβλεπε και πάλι τον Αργύρη... τον Αργύρη απο το παρελθόν, πριν χαλάσει η όμορφη φιλία που είχαν και πάνε όλα κατά διαόλου. Φορούσε λευκά και του χαμογελούσε, έκαναν βόλτα στην παραλία και σχολίαζαν τις κοπέλες που περνούσαν, πολλές απο αυτές ήταν πανέμορφες και ο Κωστής το επισήμανε, ενώ ο Αργύρης, δύσκολος όπως πάντα, έβρισκε ψεγάδια ακόμα και στην ομορφότερη... Σιγά σιγά ο ήλιος έλαμπε ακόμα και πιο πολύ, η θάλασσα φουρτούνιαζε. Έπιανε ψύχρα. Και ξαφνικά, ο ήλιος εξαφανίστηκε και έπεσε ένα ελαφρύ, ατμοσφαιρικό σκοτάδι, και κοκκινωπά σύννεφα σκέπαζαν τον ουρανό.
"Μήπως να γυρίσουμε σπίτι;" γύρισε να πει στον Αργύρη.
Όμως ο Αργύρης δεν ήταν πια δίπλα του, στεκόταν μέχρι τους μηρούς μέσα στην κατάμαυρη θάλασσα και τα λευκά του ρούχα ήταν καταματωμένα...
"ΕΣΥ με σκότωσες...!" του είπε με ένα κενό βλέμμα, πριν τον καταπιεί ένα μεγάλο μαύρο κύμα.
Ο Κωστής ξύπνησε καταϊδρωμένος. Ήταν η τέταρτη φορά μέσα στη βδομάδα που έβλεπε ανάλογο εφιάλτη.
Σηκώθηκε απο το κρεββάτι, προσέχοντας να μην ξυπνήσει την Ουρανία που κοιμόταν βαριά δίπλα του. Την χάζεψε για μια στιγμή, τα κόκκινα μαλλιά της, το απαλό της δέρμα, τα τέλεια ζυγωματικά της, τα σαρκώδη της χείλη, και προς στιγμή σκέφτηκε να την ξυπνήσει για να θαυμάσει ξανά τα σκούρα γαλανά της μάτια, αλλά συγκρατήθηκε. Πέρασε το συνηθισμένο τελετουργικό του 20λεπτο στο μπάνιο και πριν φύγει για τη δουλειά κοντοστάθηκε μπροστά απο μιά κορνίζα στο σαλόνι.
Κοίταξε την παλιά φωτογραφία, θυμίζοντάς του τις αθώες εποχές που είχαν χαθεί προ πολλού, μαζί με ένα κομμάτι της ψυχής του... Ήταν μόνο οι τρεις τους, όπως έπρεπε να είναι. Ο Αργύρης, ο Στέφανος, και ο ίδιος. Αγκαλιασμένοι, να γελούν μεθυσμένοι σε κάποιο μπαράκι. Κοίταξε ερευνητικά τα βλέμματά τους στη φωτογραφία. Ήταν αλήθεια οτι το βλέμμα ήταν ο καθρέφτης της ψυχής; Μόνο το δικό του γέλιο ήταν πραγματικά ευτυχισμένο; Στου Αργύρη το χαμόγελο κρυβόταν πίκρα, καημός, δυστυχία...στου Στέφανου πάλι... ένα μίσος που υπέβοσκε, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή να βγει στην επιφάνεια.
Άφησε την κορνίζα και έφυγε βιαστικα απο το σπίτι. Δεν υπήρχε λόγος να τα σκέφτεται πια όλα αυτά. Ο Αργύρης είχε πεθάνει χρόνια τώρα. Ο Στέφανος ήταν στη φυλακή αναμένοντας μια πολύκροτη δίκη και καταδίκη και δεν είχε επικοινωνία μαζί του. Για τις δύο ζωές που χαραμίστηκαν έπρεπε να επανορθώσει ο ίδιος, κάνοντας όσο πιο ολοκληρωμένη γινόταν τη δική του ζωή.
**************************************************
5 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ
"Το παρακάναμε πάλι. Η μάνα μου θα με περιμένει με το ρολόι στο χέρι!" είπε όλο άγχος ο Κωστής.
Άλλο ένα τρελό βράδυ γλεντιού είχε περάσει, και μετά απο την καφετέρια, το μπαράκι και το club, τελικός προορισμός ήταν η παραλία για μια τελευταία μπύρα. Η υπόλοιπη παρέα είχε σκορπίσει, μέχρι και ο Στέφανος νύσταξε και γύρισε σπίτι, είχαν μείνει μόνο οι δυό τους, πάνω στην αμμουδιά, ήδη μεθυσμένοι και να παλεύουν να πιούν ένα τελευταίο μπουκάλι μπύρα που είχε ζεσταθεί προ πολλού.
"Σιγά μωρέ...20 χρονών μαντράχαλος και φοβάσαι ακόμα μην ανησυχήσει η μαμά σου...!" κορόιδεψε ο Αργύρης.
"Δεν ξέρεις πως είναι... εσύ μεγάλωσες με προχωρημένους γονείς και δεν έχεις τέτοια προβλήματα."
"Δεν είναι προχωρημένοι, λεφτάδες είναι και λείπουν όλο το χρόνο στο εξωτερικό, γι αυτό δεν έχω πρόβλημα για το τι ώρα θα γυρίσω. Όχι οτι τους καίγεται καρφί για μένα. Και σπίτι να ήταν, χαμπάρι δεν θά'παιρναν αν γύριζα 9 το πρωί με κομμένα χέρια...!" γέλασε, και μετά κοίταξε τον Κωστή κατάματα. "Δεν ξέρεις πόσο τυχερός είσαι να έχεις μια μάνα που σε περιμένει με τον πλάστη στο χέρι στις 6 το πρωί, έτοιμη να γκρινιάξει!"
Ο Κωστής χαμογέλασε. "Όποιον μπελά και να έχω, μου τον γυρνάς σε κάτι θετικό...! Τι θά κανα χωρίς εσένα;" είπε, ρίχνοντάς του μια φιλική γροθιά στον ώμο πριν τον αγκαλιάσει.
"Κοίτα...ξημερώνει πια." είπε ο Αργύρης, δείχνοντας τον ήλιο να ξεπροβάλλει σιγά σιγά απο τη γραμμή που χώριζε τη θάλασσα και τον ουρανό.
Ο Κωστής πήρε μια βαθιά, χαλαρωτική ανάσα και βούλιαξε τις παλάμες του στην άμμο. "Ωραία δεν είναι;"
Ο Αργύρης τον αγνόησε και κοίταξε τον ορίζοντα. "Μια μέρα θα φύγω απο εδώ. Θα μου λείψετε, αλλά θα πρέπει να πάω μακριά, να δω άλλα μέρη, άλλους τρόπους ζωής...να ξεφύγω. Ελπίζω να μη με μισήσετε που θα σας εγκαταλείψω..."
Ο Κωστής κοίταξε τον Αργύρη όλο απορία. "Τι είναι αυτά που λες; Γιατί να φύγεις;"
"Εδώ δε μπορώ να μείνω άλλο...πονάω. Και ξέρω οτι ο πόνος αυτός μόνο να αυξηθεί μπορεί στο μέλλον, με μαθηματική ακρίβεια. Δε με χωράει αυτός ο τόπος."
Ο Κωστής τον βούτηξε απο τα μπράτσα, τον ταρακούνησε και τον κοίταξε άγρια. "Τι λες πάλι ρε Αργύρη; Τι σε πιάνει κάθε τόσο και τα πετάς αυτά; Μια χαρά δεν είσαι; Έχεις τις σπουδές σου, τους φίλους σου...μια λαμπρή και εύκολη ζωή να σε περιμένει! Τι πάει στραβά και δε μου το λες; Γιατί δε λες αυτό που έχει σημασία επιτέλους και πετάς αυτές τις σπόντες;"
Σαν απάντηση εξέλαβε ένα βλέμμα μελαγχολίας. "Αν τα είχες όλα αυτά κι εσύ εύκολα, θα έβλεπες οτι δεν έχουν σημασια. Όχι αν αγαπάς χωρίς ανταπόκριση. Και η αγάπη αυτή σου δίνει μεν ευτυχία, αλλά ταυτόχρονα στη στερει."
Ο Κωστής τον άφησε. "Γι'αυτό βασανίζεσαι τόσους μήνες τώρα; Ποια είναι η σκρόφα που σε φτύνει ρε; Θα την βρω εγώ και θα τα κανονίσω...θα στη φέρω στο πιάτο!"
Ο Αργύρης γέλασε. Δυνατά. Εγκάρδια. "Άσε την ήσυχη τη "σκρόφα"... Δεν έχει σημασία."
"Όχι, έχει! Πες μου ρε συ! Μίλα μου!" παρακάλεσε ο Κωστής.
"Ωραία λοιπόν. Με ρώτησες πριν τι θα έκανες χωρίς εμένα." είπε και πέρασε το χέρι του γύρω απο τους ώμους του Κωστή. "Εγώ, πάντως, να ξέρεις...θα έκανα τα πάντα...για σένα...."
Ο Αργύρης δεν άντεξε. Βούτηξε τον Κωστή και μοιράστηκαν ένα σύντομο φιλί, με εκ διαμέτρου αντίθετες εντυπώσεις στον καθένα. Για τον Αργύρη ήταν το αποκορύφωμα μιας χρονιάς με υπόγειο πόνο, κλάματα, κρυφές ελπίδες και έντονο καρδιοχτύπι. Για τον Κωστή πάλι... ήταν απλά μια ξένη γλώσσα μέσα στο στόμα του που του προκάλεσε κάτι ανάμεσα σε έκπληξη και αδιαφορία.
Τη στιγμή που σταμάτησε το φιλί, ο Αργύρης κοίταξε τον Κωστή στα μάτια και κατάλαβε οτι το συναίσθημα δεν ήταν αμοιβαίο.
"Συγνώμη...δεν...ελπίζω να μη θύμωσες..." ψέλισσε.
"Όχι" απάντησε ο Κωστής μπερδεμένα. "Απλά...δεν το περίμενα αυτό. Ξέρεις...εγώ δεν είμαι...ξέρεις τι. Λυπάμαι."
"Πρέπει να φύγω" είπε άβολα ο Αργύρης και σηκώθηκε. "Σύγνώμη...και πάλι συγνώμη!" Μέχρι να προλάβει να πει κάτι ο Κωστής, τον είχε χάσει απο τα μάτια του.
Οι επόμενες μέρες ήταν αρκετά μπερδεμένες για τον Κωστή. Λυπόταν που ο ίδιος, κατα ένα τρόπο, έκανε τον φίλο του τόσο δυστυχισμένο, και δε μπορούσε να κάνει κάτι γι αυτό. Όλα αυτά τα εκμυστηριεύτηκε εμπιστευτικά στον Στέφανο, τον άλλο κολλητό τους, μπας και τον βοηθήσει ως προς το τι να κάνει για να βοηθήσει τον Αργύρη. Να του βρουν γκόμενα μπας και ξεπεράσει αυτή τη φάση; Να του βρούν καλύτερα γκόμενο; Απλά να του μιλήσουν και να του πουν οτι δεν τρέχει τίποτα και δεν έχουν πρόβλημα με το οτι είναι γκέι; Σιγά την παρηγοριά, θα μου πεις...αλλά και πάλι, τι παραπάνω να έκαναν;
Οι μέρες περνούσαν και ο Αργύρης δεν απαντούσε στις κλήσεις του Κωστή. Μέχρι που μια ηλιόλουστη Δευτέρα τον βρήκαν αναπάντεχα νέα... Οι γονείς του Αργύρη είχαν δηλώσει την εξαφάνισή του στην Αστυνομία, η οποία με τη σειρά της και μετά απο έρευνες, βρήκε ίχνη απο πάλη και τρίχες, ίχνη αίματος και dna του Αργύρη στο σπίτι του Στέφανου, ακόμα και πάνω σε ρούχα του Στέφανου.
Ο Στέφανος συνελήφθη και το πτώμα του Αργύρη δεν βρέθηκε ποτέ. Μόνο τότε ο Κωστής κατάλαβε τι λάθος είχε κάνει με το να ζητήσει τη γνώμη του Στέφανου πάνω στο θέμα...
*******************************************************************************
ΤΩΡΑ
Το κινητό του Κωστή χτύπησε και τον έβγαλε απο τις σκέψεις του. Ήταν η Ουρανία.
"Έλα αγάπη μου, τι έγινε;"
"Δεν τα έμαθες;" του είπε εκείνη μέσα στον πανικό.
"Όχι, τι να μάθω;"
"Κοίτα, ξέρω οτι έχεις χρόνια να μιλήσεις στον φίλο σου το Στέφανο...οτι δεν παρακολουθείς τις εξελίξεις στην υπόθεση γιατί είναι δύσκολο να τα θυμάσαι όλα αυτά..."
"Τι συνέβη, Ουρανία;"
"Το δικαστήριο τελείωσε σήμερα και ο Στέφανος αθωώθηκε. Τον άφησαν ελεύθερο. Είπαν οτι...δεν υπάρχει περίπτωση να σκότωσε αυτός τον Αργύρη..."
Ο Κωστής πέταξε το κινητό του με δύναμη στο πάτωμα, σκεπτόμενος τον Αργύρη.
Τον Αργύρη που κάποτε τον ερωτεύτηκε απεγνωσμένα και ο ίδιος δε μπόρεσε παρά να απογοητεύσει σε κάθε τομέα.
Τον Αργύρη που τώρα ήταν νεκρός, και το πτώμα του εξαφανισμένο.
Τον Αργύρη που κάποιος τον σκότωσε, και τώρα κυκλοφορούσε ελεύθερος...όποιος και να ήταν.
Το βράδυ ήταν σίγουρος οτι θα τον ξανάβλεπε στον ύπνο του, να του λέει...
"Εσύ με σκότωσες".
συνεχίζεται
