Ποτέ Μην Λες "Για Πάντα"...

Αυτή η μικρή ιστορία φτιάχτηκε με αγάπη.

Όταν άρχισα να τη γράφω, ήταν πιο πολύ για εμένα παρά για τον αναγνώστη...

Αλλά κάτι που δημιουργήθηκε απο ατόφια αγάπη δε μπορεί να μείνει σαν ένα γέννημα του Εγώ, και όπως ήταν φυσικό, στην πορεία έγινε κάτι άλλο, μαγικό, συμβολικό, και τελικά, χωρίς να το περιμένω, παρμένο απο τη ζωή, κομμάτι του εαυτού μου.

Αφιερωμένο σε εσένα, ξέρεις ποιος είσαι.

Χρόνια πολλά.



"Δε μπορείς απλά να μην φύγεις;" η γνώριμη φωνή πίσω του τον έκανε να σταματήσει και να γυρίσει.

Ο Άγγελος κοίταξε τον Γιάννη, προσπαθώντας να πνίξει τα δακρυά που πάλευαν να δραπετεύσουν απο τα μάτια του. Είχε υποσχεθεί στον εαυτό του οτι δε θα κλάψει. Δεν υπήρχε λόγος να κλαίνε και οι δυό τους ταυτόχρονα.

"Πίστευες πραγματικά οτι θα κρατήσει για πάντα;" τον ρώτησε.

"Όχι," ήταν η πνιχτή απάντηση. "Άλλωστε, μου έχεις πει να μην χρησιμοποιώ αυτές τις λέξεις. Κάτι που αντιπροσώπευε απόλυτα τον φόβο σου για τις δεσμεύσεις. Για σένα τίποτα δεν ήταν ποτέ δεδομένο, τίποτα δεν μπορούσε να μείνει σταθερό επι μονίμου βάσεως, όσο καλό και να ήταν."

"Όμως αυτό που είχαμε ήταν καλό. Θα το θυμάμαι για πάντα, Γιάννη."

"Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μπορούμε να προσπαθήσουμε...κι αν δεν μας βγάλει πουθενά, τότε θα καταλάβω."

Ο Άγγελος. αναστέναξε. "Τα έχουμε ξαναπεί αυτά..."

"ΕΣΥ τα έχεις ξαναπεί. Εγώ ποτέ δε συμφώνησα. Δε με νοιάζει που εσύ θα ζεις Αμερική κι εγώ θα πρέπει να μείνω εδώ. Μπορούμε ακόμα να βλεπόμαστε. Μπορούμε ακόμη να μιλάμε. Μπορούμε ακόμα να είμαστε μαζί..."

"Δεν θα είναι σχέση όμως. Θα είναι κάτι το μάταιο, δε θα κρατήσει για πολύ και μετά θα είναι ακόμα χειρότερο..."

"Δεν με ενδιαφέρει. Τι περιμένεις να κάνω; Εγώ όταν αγαπώ είναι μια κι έξω και κρατάει για πάντα"

"Ποτέ μη λες--"

"--Δε με ενδιαφέρουν τα κολλήματά σου! Μιλάω για μένα τώρα. Αν εσύ, μόνο και μόνο λόγω της απόστασης, πάψεις να νιώθεις το ίδιο για μένα, δε μου πέφτει λόγος, αλλά εγώ ξέρω τι νιώθω και τι ΘΑ νιώθω."

"Μην μου το κάνεις αυτό τώρα, όχι εδώ..." ψιθύρισε ο Άγγελος, χαλώντας την υπόσχεσή του.

Ο Γιάννης κοίταξε τριγύρω και είδε κόσμο με βαλίτσες και ψώνια να παλεύει να προλάβει την πτήση του. Κανείς δεν έδινε σημασία στο μικρό τους επεισόδιο. Κοίταξε τον εραστή του και κατάλαβε οτι πλέον αυτός είχε το πάνω χέρι.
"Ήταν δική σου επιλογή να πας να δουλέψεις στο εξωτερικό. Δική σου επιλογή να χωρίσουμε την τελευταία σου μέρα στην Ελλάδα. Όμως δε σου πέφτει λόγος στο τι θα κάνω εγώ, εντάξει;" είπε μέσα απο σφιγμένα δόντια. "Κάντο λοιπόν. Κοίτα με στα μάτια και πάρε πίσω όσα μου έχεις πει αυτά τα τρία χρόνια. Μίλα μου με την σοβαρή και πάντα ψύχραιμη φωνή σου, και πες μου οτι δεν θα σε ξαναδώ, κι οτι πρέπει να καταλάβω οτι είναι το καλύτερο και για τους δυό μας. Και μετά, γύρνα απο την άλλη και φύγε."

"Έτσι απλά;"

"Έτσι απλά."

Έπιασε τον Γιάννη απο τους ώμους και έφερε το πρόσωπό του κοντά στο δικό του.
"Μια μέρα θα καταλάβεις. Τίποτα δεν κρατάει για πάντα... το οτι χωρίζουμε λόγω ανωτέρας βίας κι όχι επειδή σιχαθήκαμε ο ένας τον άλλο είναι εν μέρει μια ευλογία... μετά απο πολλά χρόνια, θα αναπολείς αυτό που είχαμε και θα θυμάσαι οτι τέλειωσε στην ακμή του...ούτε τσακωμοί, ούτε βρισίδια, ούτε δράματα...μόνο ένα πικρόγλυκο "άντιο" και μερικές βδομάδες στενοχώριας..." προσπάθησε να τον καθησυχάσει.

"Χαίρομαι πολύ που ήδη με αντιμετωπίζεις σαν μια μελλοντική ανάμνηση" είπε ειρωνικά ο Γιάννης και σταύρωσε τα χέρια του.

"Μια μέρα θα δεις οτι οι αναμνήσεις μας καθορίζουν αυτό που είμαστε... αυτή, για παράδειγμα--" ψιθύρισε ο Άγγελος πριν τον αρπάξει και του δώσει ένα βαθύ φιλί, το τελευταίο τους, χωρίς να νοιάζονται για τον κόσμο τριγύρω, την πτήση που κόντευε να φύγει, τον επικείμενο χωρισμό, τους τσακωμούς και τις συζητήσεις που είχαν κάνει πάνω στο θέμα. Για δύο λεπτά, ήταν μόνο δυο ζευγάρια χείλη και ένα φιλί, που μετά χωρίστηκαν και γύρω τους πλημμύρισε η σκληρή πραγματικότητα.

Ο Γιάννης άγγιξε τα χείλη του. "Αυτο...τι;"

Ο Άγγελος χαμογέλασε πικρά. "Αυτό το φιλί. Είναι μια ανάμνηση που τώρα νομίζεις οτι θα μείνει θερμή για πάντα. Όμως τίποτε δεν διαρκεί τόσο. Του χρόνου τέτοια μέρα, θα το θυμάσαι και δε θα έχει καμία σημασία για σένα. Θα είναι σαν μια κλισεδιάρικη στιγμή απο ρομαντικη κομεντί.", είπε και σήκωσε τη βαλίτσα του. "Θα χάσω την πτήση μου..." δικαιολογήθηκε. Έκλεισε το μάτι στον πρώην εραστή του και έφυγε, γυρνώντας κάθε τόσο για να κοιτάξει πίσω...

Ο Γιάννης τον κοίταξε μουρμουρίζοντας στον εαυτό του... "Βλάκα...μόνο εσύ θα μετέτρεπες ένα ξερό "αντίο" σε φιλοσοφικό κήρυγμα."


********************************************

Καθισμένος στην αναπαυτική του θέση και κοιτώντας τον ωκεανό απο κάτω του, ο Άγγελος θυμήθηκε όλες τις καλές στιγμές που είχε περάσει με τον Γιάννη του. Η ανάγκη και οι συνθήκες τον ανάγκαζαν να ξεκινήσει ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή του, και ο Γιάννης δε μπορούσε να τον ακολουθήσει. Ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει. Το είχε σκεφτεί απ'όλες τις πλευρές. Ακόμη κι αν τώρα τα πράγματα μεταξύ τους ήταν καλά, η πείρα του απο προηγούμενες σχέσεις του έλεγε οτι αργά η γρήγορα θα έπαιρναν την κάτω βόλτα.

Τίποτε δεν κρατά για πάντα. Τίποτε καλό, έστω...

Γι αυτό έβαλε την καριέρα πάνω απο το αίσθημα. Δεν ήθελε να μείνει στην Ελλάδα για εκείνον, και μετά υποσυνείδητα να τον κατηγορεί για την ευκαιρία ζωής που θα έχανε με το να μην πάει Αμερική. Ο Γιάννης βέβαια ποτέ δε θα λειτουργούσε έτσι, ήταν πιο συναισθηματικός τύπος. Θα έκανε τα πάντα γι αυτόν και δε θα τον ένοιαζε. Και αυτό δεν ήταν δίκαιο για τον ίδιο τον Γιάννη...

Προσπάθησε να ξεδιαλύνει τις σκέψεις αυτες απο το μυαλό του.

Τώρα είχε ήδη φύγει. Δεν είχε πια σημασία να τα σκέφτεται όλα αυτά. Έπρεπε να συγκεντρωθεί στο νέο κεφάλαιο της ζωής του... Με όλα αυτά στο μυαλό του δεν είχε δώσει σημασία στην έκτακτη ανακοίνωση του πιλότου, και συνειδητοποίησε τι ακριβώς έλεγε μόνο όταν συνδυάστηκε με τις ελαφρές αναταράξεις του αεροπλάνου.

Πρόσεξε μια-δυο αεροσυνοδούς να πηγαινοέρχονται ανήσυχες στο διάδρομο. Και μετά άλλη μια ανακοίωση απο τον πιλότο: "Παρακαλώ προσδεθείτε στις θέσεις σας...!"

Και τότε συνειδητοποίησε πλήρως τον αντίκτυπο των πράξεών του.

Αγαπούσε τον Γιάννη πιο πολύ απο καθετί στον κόσμο.

Και δεν επρόκειτο να τον ξαναδεί ποτέ ξανά.


********************************************

Ο Γιάννης ένιωσε ένα σφίξιμο στην καρδιά και κατάλαβε οτι κάτι συνέβη. Έπιασε το τηλεκοντρόλ μέσα στα ξημερώματα και άρχισε το ζαπινγκ.

Έτσι είχε την ατυχία να μάθει για την πτώση του αεροπλάνου απο τις ειδήσεις, με την πλήρη συνοδεία θριλερίστικης μουσικής που βάζουν για δραματοποίηση τα ελληνικά κανάλια. "Τραγωδία στον αέρα", "Υδάτινος τάφος για 150 Έλληνες ο Ατλαντικός", "Επιζώντες: Μηδέν!" και μετά φυσικά η γλαφυρή παρουσίαση της λίστας των επιβατών...

....ναι, πράγματι ήταν η πτήση του Άγγελου.

Παρέμεινε βουβός μπροστά στην οθόνη για ώρες, μέρες, παραμελώντας οτιδήποτε άλλο.

Δεν βγήκε απο το σπίτι.

Δεν απάντησε σε κανένα τηλέφωνο απο φίλους που είχαν ακούσει τι έγινε και ανησύχησαν.

Δεν απάντησε καν στο θυροτηλέφωνο, μέχρι που η πιο καλή του φίλη έβαλε τη σπιτονοικοκυρά να της ανοίξει και τον βρήκε σε κατάσταση πλήρως κατατονική.

Τον τάφο πήγε να τον επισκεφτεί μόλις δυο βδομάδες μετά την κηδεία. Δεν ήθελε να τον δει κάποιος συγγενής και να έχουν περαιτέρω δράματα, ούτε να καταλάβουν την φύση της σχέσεως με τον νεκρό όταν έβλεπαν οτι έκλαιγε πιο πολύ απο τη μάνα του.

Όταν είδε την φωτογραφία με τον Άγγελο χαμογελαστό μέσα στο κουστούμι απο την ορκομωσία του και δίπλα το λιβάνι και τα φρέσκα λουλούδια, επιτέλους ξέσπασε.
Έπεσε πάνω στην πλάκα και άρχισε να την χτυπάει, μέχρι που οι γροθιές του μάτωσαν...

"Μπάσταρδε...!" φώναξε, και στα χείλη του ήδη γευόταν τα δακρυά του. "Έλεγες οτι δε θα κρατήσει για πάντα... δεν είπες οτι δεν θα κρατούσε καθόλου!"


************************************************************************


Ο Άγγελος βρισκόταν σε έναν τόπο όπου περπατούσες πάνω στη λήθη. Ήταν ντυμένος με κάτι θολό και απροσδιόριστο και κοιτούσε μια στρογγυλή οθόνη που έβγαινε απο το πουθενά. Έδειχνε τον Γιάννη του σε όλες τις δύσκολες στιγμές που περασε απο εκείνη τη μέρα στο αεροδρόμιο, και τελείωνε στο τώρα, με τον Γιάννη ανάμεσα σε μάρμαρα και τα χεράκια του ματωμένα. Και είχε πάντα τόσο μαλακά χέρια...

"Με χρειάζεται", είπε και απο τα μάτια του έπεσαν δύο δάκρυα απο κεχριμπάρι. Άπλωσε το χέρι και άγγιξε το πρόσωπο του Γιάννη στην οθόνη. Για κλάσματα του δευτερολέπτου του φάνηκε πως εκείνος τον ένιωσε, ανταποκρίθηκε και ο πόνος του μειώθηκε κατά ένα απειροελάχιστο ποσοστό.

Απο πίσω του άκουσε τη φωνή του Δημιουργού.

"Η ζωή σου δεν ήταν υπόδειγμα αρετής, αλλά δεν έχει σημασία. Έδωσες αγάπη, έδωσες στοργή, τρυφερότητα, πίστη, ζωή. Ήρθε η ώρα να σταματήσεις να πονάς. Πως θες να ανταμοιφθείς;"

Οι λέξεις δεν ειχαν σημασία εδώ, τα πάντα ήταν μουσική. Μιλούσε ακόμα, μόνο και μόνο γιατί δεν είχε συνηθίσει πλήρως την αλλαγή. Η απάντηση του ήταν ήδη γνωστή, γι αυτό πριν ακόμα αρχίσει να την εκφράζει, τα μεγαλοπρεπή φτερά είχαν αρχίσει να φυτρώνουν στην πλάτη του.
"Θέλω να είμαι εκεί γι αυτόν, όπως είναι δυνατόν. Θέλω να τον προσέχω, να τον φροντίζω, να του ψιθυρίζω στον ύπνο του, να του χαμογελάω στα ονειρά του για να παίρνει κουράγιο. Να τον βοηθήσω σιωπηλά και αόρατα να ξεπεράσει την οργή και τον πόνο, να προχωρήσει με τη ζωή του, να βρει την ευτυχία. Θέλω να είμαι πάντα στο πλάι του και να τον φυλάω." είπε στον Δημιουργό και δυο στάλες απο κεχριμπάρι χάθηκαν στην αέναη λήθη κάτω απο τα πόδια του.

"Τότε έτσι θα γίνει" είπε ο Δημιουργός. "Είσαι σίγουρος όμως οτι αυτό είναι που θέλεις; Ξέρεις για πόσο καιρό θα το κάνεις αυτό;" τον ρώτησε, ίσως ρητορικά.

Ο Άγγελος κοίταξε το πρόσωπο του Γιάννη που τρεμόπαιζε στην οθόνη, το άγγιξε με τα φτερά του σαν να του έδινε ένα νοητό χάδι, και μετά γύρισε το κεφάλι του προς τον Δημιουργό και του χάρισε το πιο γαλήνιο χαμόγελο που υπάρχει.

"Για Πάντα."