Ντολμάδες Πουτανέσκα

Η Φανή ήταν πάντοτε λίγο τσουλάκι.

Κορίτσι με λαμπρό μέλλον, κατάφερε να είναι η κορυφαία της χρονιάς της στην τρίτη τάξη του Λυκείου και να περάσει σε ένα απο τα καλύτερα πανεπιστήμια της Σαλονίκης. Αυτό όμως που οι περήφανοι γονείς της δε γνώριζαν, ήταν οτι το 19.2 που έβγαλε ήταν αποτέλεσμα πιό πολύ του οτι πηδήχτηκε με τον διευθυντή του σχολείου και μετά τον κρατούσε απο τα αρχίδια απειλώντας τον οτι θα τον καταγγείλει, παρά των 3 ωρών κάθε μέρα που κλειδωνόταν στο δωμάτιό της και "διάβαζε" (στην πραγματικότητα, ο φίλος της ο Θεμιστοκλής έμπαινε απο το ισόγειο μπαλκόνι και πηδιώσαντε).

Στο Πανεπιστήμιο συνέχισε με τον ίδιο τρόπο. Επειδή βέβαια η σχολή της ήταν σοβαρότατη, δεν ήταν κανα μπουρδέλο δημόσιο λύκειο, αναγκάστηκε να παίρνεται τακτικά με 5-6 καθηγητές της ωστε να κρατήσει τους βαθμούς της σε ικανοποιητικά επίπεδα. Δυστυχώς, οι τακτικές της έκαναν το πτυχίο που πήρε ελαφρώς άχρηστο. Όταν άρχισε να ψάχνει για πρωτοκλασάτες δουλειές στο εξωτερικό και στην Αθήνα, ανακάλυψε οτι η ευχάριστη προσωπικότητα που την έκανε συμπαθή σε όλους, καθώς και το ταλέντο της στην τέχνη της αποπλάνησης δεν ήταν αρκετά για μια τόσο σοβαρή θέση όπως αυτή που έψαχνε. Αποφάσισε να συμβιβαστεί με κάτι λίιιγο πιο κάτω απο αυτό το οποίο είχε "σπουδάσει"...

Έτσι, κατέληξε να κάνει delivery για μια ταβέρνα στην Άνω Πόλη.

Η χαρισματική της προσωπικότητα την έκανε γρήγορα δημοφιλή στο μαγαζί. Το οτι σύναψε "σοβαρή" σχέση με τον Μελέτη, τον ανιψιό του ιδιοκτήτη, σίγουρα βοήθησε σαν bonus. Αρχικά βέβαια έκανε κρούση στον γιο του ιδιοκτήτη, τον Μήτρο, αλλά τα δίχτυα της δεν έπιασαν τίποτα. Κανας γκέουλας θά’τανε, για να μην συγκινηθεί απο το ενδιαφέρον μιας θεάς σαν κι εκείνη. Τον έβλεπε άλλωστε, τι "καλή παρέα" έκανε με τον κολλητό του τον Βάγγο, που μέρα παρα μέρα ερχόταν και καθόταν όλο το βράδυ στο μαγαζί να του κρατάει συντροφιά.
Το αγαπημένο της ίσως μέλος της οικογένειας ήταν η μητέρα του ιδιοκτήτη, η κυρά Ψοβία, μια φιλήσυχη γιαγιάκα που υπεραγαπούσε το Μελέτη και το Μήτρο ισόποσα και το ίδιο ίσχυε και για τη Φανή, σαν μελλοντική εγγονή της που ήταν. Η κυρα-Ψοβία περνούσε όλο της τον χρόνο κάνοντας αυτό που αγαπούσε, δηλαδή μαγειρεύοντας. Το πρωί μαγείρευε στην εκκλησία για τους φτωχούς της ενορίας της, και απο το απόγευμα και μετά βρισκόταν στην κουζίνα της ταβέρνας ετοιμάζοντας σπεσιαλιτέ και επιβλέποντας τους άλλους μάγειρους.

Οι μήνες περνούσαν και τα πλοκάμια της Φανής ρίζωναν όλο και πιό πολύ στην καρδιά του Μελέτη... ενώ ταυτόχρονα φρόντιζε να επιδείξει στο αφεντικό της πόσο καλά το κατείχε το επάγγελμα... σιγά-σιγά σιγούρευε τη θέση της για σίγουρη διαδοχή στην διεύθυνση του μαγαζιού, μιας και το αφεντικό σύντομα θα έπαιρνε σύνταξη, ενώ και ο μελλοντικός πεθερός της έταζε πέντε οικόπεδα και μιά πολυκατοικία στην Άνω Κουραδίτσα Χαλκιδικής. Παράλληλα, μιας και ο Μελέτης της ήταν χείριστος στο κρεββάτι, είχε βρεί κάποιον άλλο να την ικανοποιεί στον ελεύθερό της χρόνο.

Όλα έδειχναν να πηγαίνουν ρολόι, μέχρι εκείνη την μοιραία Τσικνοπέμπτη. Το μαγαζί ήταν γεμάτο, η τσίκνα ήταν πηχτή μες στην ατμόσφαιρα και θαρρείς οι τοίχοι έσταζαν απο λάδια και λίπος που αναδύονταν μέσα απο τα καλοψημένα σφαχτά του μαγαζιού. Η Φανή, που εκείνη τη μέρα βοηθούσε στο service (κι όχι το servicing) λόγω της πολυκοσμίας, είχε πλέον απηυδήσει, το μέρος δεν την κρατούσε. Ήθελε να πάει για clubbing! Ξέροντας οτι η νέα της οικογένεια της είχε αδυναμία, ήξερε οτι που και που θα της χαρίζουν οποιαδήποτε στραβή κάνει. Έβγαλε την ποδιά της, μπήκε στην κουζίνα, έγραψε ένα σημείωμα σε ένα post-it και βγήκε απο την πίσω πόρτα.

Αυτό που η Φανή δεν πήρε χαμπάρι, ήταν οτι κάποιος την παρακολουθούσε ενώ έκανε κοπάνα απο τη δουλειά. Δευτερόλεπτα αργότερα, μια σκιά μπήκε στην κουζίνα, και ένα ύπουλο χέρι έπιασε το post-it που είχε αφήσει πίσω της και το τσαλάκωσε.


***********************************************

Ήταν ήδη πέντε τα ξημερώματα, όταν η Φανή γύρισε στο μαγαζί ντίρλα απο τα σφηνάκια και τα cocktails. Είχε ξεχάσει τα κλειδιά της στην τσέπη της ποδιάς της, και τα χρειαζόταν ωστε να πάει σπίτι και να επιδοθεί σε 6 λεπτά κακού σεξ με τον Μελέτη πριν εκείνος την αφήσει ήσυχη να κοιμηθεί.

Πάνω που βρήκε τα κλειδιά της, άκουσε θορύβους απο το εσωτερικό της κουζίνας. Πλησιάσε την πόρτα και είδε οτι τα φώτα εκεί μέσα ήταν αναμμένα. Μπαίνοντας μέσα αργά-αργά, πήρε μια βαθιά αναπνοή ανακούφισης... δεν ήταν κάποιος κλέφτης, αλλά η κυρά-Ψοβία που έπλενε αμπελόφυλλα να κάνει ντολμαδάκια.

"Tι κάνεις, γιαγιά μου?" της είπε φιλικά. "Δεν είναι λίγο νωρίς για να φτιάχνεις ντολμάδες γιαλαντζί?" ρώτησε όλο απορία.

"Tι να κάνου, κόρη’μ! Φτιάνου ντολμάδις με κιμά. Πουρνό-πουρνό πρέπει να τσι φτιάνς, για να πάρουν λίγια απο τη πρωινή δροσούλα να νοστιμέψουν!"

"Ααα, συγνώμη." είπε η Φανή. "Υπέθεσα οτι είναι γιαλαντζί γιατί δεν είδα πουθενά τον κιμά να ξεπαγώνει."

"Όυίιιιιιιιιιιιιιιι! Τι έκαμα η καψερή! Ξέχασα τον κιμά στην κατάψυξ’! Πιάστον μου λιγάκι εσύ, που είσαι κορίτσι σαν τα κρύα τα νερά, γιατί τόσο ψηλά που είναι που να τον φτάσω εγώ που’μαι ανάπηρ’!"

Πράγματι, ο καταψύκτης ήταν αρκετά ψηλά σε σχέση με το ψυγείο και ακόμα και μια γυναίκα ψηλή σαν τη Φανή δεν τον έφτανε, πόσο μάλλον μια ζαρωμένη γραία σαν την Ψοβία. Η Φανή τοποθέτησε μια καρέκλα μπροστά στο ψυγείο και ανέβηκε πάνω της. Άνοιξε τον καταψύκτη και κοίταξε μέσα.

"Που είναι ο κιμάς? Δεν τον βλέπω..." είπε ενώ έχωσε το κεφάλι της λίγο πιο μέσα. Την αμέσως επόμενη στιγμή, παρόλο που ήταν μεθυσμένη και στην καταστασή της το να ανέβει σε μια καρέκλα ήταν ούτως η άλλως μη ασφαλές, η Φανή θα ορκιζόταν οτι δεν έπεσε με το κεφάλι στο πάτωμα απο μόνη της, αλλά οτι κάποιος έδωσε μια γερή κλωτσιά στην καρέκλα που στεκόταν.

************************************

Συνήλθε 10 λεπτά μετά, με το κεφάλι της να αιμοραγγεί, και τη θολή φιγούρα της κυρα-Ψοβίας να στέκεται απο πάνω της με έναν μπαλτά στο χέρι. Η Φανή ένιωσε λίγο σκατό να κυλάει μέσα απο το μπατζάκι της στην κάλτσα της.

"Ξούπνησες, σκυλοπούτανο?" είπε η γραία με μια τρομακτικά ψύχραιμη φωνή.

"Τι...τι πας να κάνεις? Γιαγιά, εγώ είμαι, η Φανή, η μέλλουσα εγγονούλα σου...χάζεψες?"

"Μμμ με λες και γιαγιά απο πάνω? Θα ξιράσου! Βγάλι το σκασμού γιατί έχω καταλάβει καιρό τι κουμάσι είσαι! Νομίζεις δεν ιέχου καταλάβει οτι πας και πουτανεύεις και φοράς τα κέρατα ΝΑ στο εγγουνάκι μου? Τσι προάλλες σε είδε η Σταθούλα του Ζουμπούρογλου να πηδιώσαστε με το Βάγγο! Και καλά, πουτάνα ήσουνα, έξυπνη δεν ήσουνα να κλείσεις τις κουρτίνες να μη δει όλη η γειτονιά τι προστυχιές κάνεις?"

Κάγκελο η Φανή. "Γιαγ...κυρα-Ψοβία μου να σου εξηγήσω...εγώ και ο Μελέτης... έχουμε open relationship, ξέρεις? Aυτός μου το πρότεινε!"

"Οπε ρελαιτσιοσι? Τι σατανοπράγματα είναι αυτά που μου τσαμπουνάς?"

"Open relationship...ανοιχτή σχέση, κυρα-Ψοβία! Aγαπιόμαστε, αλλά κάνουμε κρεββάτι και με άλλους! Συμφωνημένα πράματα!"

"Mάιστα. Κι δε μου λες κοπέλα μου. Επειδή εσύ ιέχεις "ανοιχτή σχέση", πρέπει να πας να ανοίξεις και των αλλονώνα τσι σχέσεις?"

"Πως? Δεν...δε καταλαβαίνω..."

"Έλα που κάνεις τη γουρούνα τώρα. Ξέρεις τι σε εννοώ... ο Βάγγος τα είχε με το Μήτρο μου, απο πάντα το’χα καταλάβει! Τα έβλεπα εγώ τα παιδιά τι ευτυχισμένα που ήσαντε, γι αυτό και δεν είπα τίποτα στον πατέρα τους να μην τα διαολίζει. Και τώρα πήγες και χώθηκες εσύ αναμεσά ντως και χωρίσανε! Πουτανάρα! Αμ κέρατο στό’να αγγόνι μου, αμ κέρατο και στ’αλλο!"

H Φανή δεν σκόπευε να κάτσει να δει που θα οδηγήσει αυτή η συζήτηση. Σηκώθηκε ζαλισμένα να την κάνει απο εκει μέσα, αλλά είδε οτι γύρω της είχαν μαζευτεί κι άλλες γριές, άλλες με καμπούρες, άλλες με ζιπουνάκια, άλλες με το σταυρό στο χέρι να σιγοψυθιρίζουν "πουτάναπουτάναπουτάνα", ολες τους πάντως απο την ενορία της κυρα-Ψοβίας. Στα χέρια τους κρατούσαν μαχαίρια, πηρούνες, ξεφλουδιστήρια, ακόμα και τιρμπουσόν! Δεν φαινόταν να υπάρχει διαφυγή.

"Δεν καταλάβαινα τι έκανα... εγώ απλά ήθελα να περνάω καλά..." είπε, ενώ δάκρυα άρχισαν να ξεφεύγουν απο τα μάτια της.

"Καλό είναι να περνάς καλά, όχι όμως εις βάρος των άλλων. Τώρα όμως θα επανορθώσεις... θα δώσεις πίσω στους άλλους έστω και λίγη την χαρά που τους στέρησες... ακόμα κι αν δεν το μάθουν ποτέ..." είπε η κυρα-Ψοβία και έριξε το μπαλτά με δύναμη κατα πάνω της... ο μπαλτάς πέτυχε τη Φανή πλαγίως στο σαγόνι και καρφώθηκε μέχρι τη μέση του στόματός της, κόβοντάς της και τη γλώσσα... οι άλλες γριές όρμησαν πάνω της και άρχισαν να αφαιρούν τα πιο διαλεχτά κομμάτια απο το καλοφτιαγμένο κορμί της, χρόνια τώρα σμιλευμένο στα κρεββάτια όλης της Ελλάδος... η Φανή ήταν ακόμα ζωντανή και παρακολουθούσε ανήμπορη να ουρλιάξει, μέχρι που η ίδια η Ψοβία άρχισε να αφαιρεί το ψαχνό απο το μπούτι της...


*******************************************************************

Την επόμενη μέρα, οι φτωχοί και οι άποροι της ενορίας είχαν να πουν τα καλύτερα λόγια το το φαγητό της ημέρας... τι πεντανόστιμα κεφτεδάκια είχε κάνει η κυρα-Ζαμπέτα, τι ψητό στο φούρνο-λουκούμι απο τα χεράκια της Ερασμίας του Πιχαρίδη, τι υπέροχο πατσά έφτιαξε η Φωφώκα, η χήρα του κυρ-Mανωλιού του Καβουρίνη...
Ένας ζητιάνος απόρησε που η εκκλησιά τους έφτιαξε μόνο φαγητά με κρέατα Παρασκευή μέρα, και μάλιστα με τα πενιχρά οικονομικά της...

"Σήμερα, ο καλός Θεός μας έδωσε κρέας..." είπε αινιγματικά η κυρα-Ζαμπέτα, καθώς κοίταζε ψηλά και έκανε το σταυρό της. "Αύριο, ποιός ξέρει..."

Το ίδιο βράδυ στην ταβέρνα, ο Μελέτης είχε πανικοβληθεί που δεν έβρισκε σημεία ζωής απο την Φανή όλη μέρα... το κινητό της κλειστό, και απο το προηγούμενο βράδυ κανείς δεν την είχε δει. Το μόνο που είχε βρει ήταν ένα τσαλακωμένο post-it που έμοιαζε σαν αποχαιρετιστήριο σημείωμα.

"ΜΠΟΥΧΤΙΣΑ ΤΑ ΛΑΔΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΤΣΙΚΝΕΣ ΣΑΣ.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΩ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΛΙΓΟ!

ΤΣΑΟ!"

Σίγουρος οτι ο έρωτας της ζωής του τον παράτησε, ο Μελέτης είχε κάτσει στον πάγκο της κουζίνας και έκλαιγε. Η καλόκαρδη γιαγιά του, του έφερε ένα πιάτο λαχταριστούς ντολμάδες με κιμά για να απαλύνει τον πόνο του. Τους κατέβασε όλους σε μισή ώρα.

"Nόστιμοι εεε? Είναι φρέσκος ο κιμάς, γι’αυτου!" είπε η γιαγια Ψοβία με ένα γαλήνιο χαμόγελο.

"Μόνο εσύ με φροντίζεις και με αγαπάς γιαγιάκα...η μόνη γυναίκα που με αγάπησε πραγματικά..."

"Δεν ήτανε για σένανε, παληκάρι’μ. Δεν την έβλεπες τι τσαούσα που ήταν? Θα βρεις άλλη, νοικοκυρά και ικανή και λεβέντισσα, όχι σαν αυτήνε την τσαπερδόνα!"

"Μα δεν θέλω άλλη γιαγιά μου, εγώ αυτή θέλω... και ξέρω οτι ένα κομμάτι της θα είναι πάντα μέσα μου, μέρος του εαυτού μου..."

"Αυτό το ξέρω ήδη" ήταν η φρασούλα που ξέφυγε απο τη γιαγιά, αλλά ο Μελέτης δεν θα μάθαινε ποτέ την πραγματική της σημασία.


ΤΕΛΟΣ
αφιερωμένο στις γιαγιάδες μου

Η παραπάνω ιστορία προέκυψε από την πρόσκληση του Mahler στο παιχνίδι όπου οι προσκληθέντες οφείλουν να γράψουν μια ιστορία για/με ντολμάδες.
Επειδή θα γράψει και η Σούλα δική της ιστορια, εγώ θα καλέσω λίγα άτομα. Τον Strahd για να βρει αφορμή να αναστήσει το blog του, καθώς και τους Mad, Aunt Donna. Καλοφάγωτοι!