The Bitch Is Back vol.1

30 Δεκεμβριου 2007

Αγαπητό ημερολόγιο,
Σήμερα με βγάλανε απο τις φυλακές της Στοκχόλμης, όπου μπήκα μετά απο το ξέσπασμα που μου προκάλεσε το κέρατο απο τον ακατανόμαστο. Η Veronica Carrington-Κούγια, η διάσημη δικηγόρος, σε συνεργασία με το Ίδρυμα όπου ζούσα τους τελευταίους μήνες, ενημέρωσαν την ελληνική πρεσβεία στη Στοκχόλμη για τα ψυχολογικά μου προβλήματα και κανόνισαν να με μεταθέσουν σε μια ψυχιατρική κλινική, όπου έχει καλύτερο φαί, πιο χαλαρή επιτήρηση και οι δεσμοφύλακες δείχνουν ευαισθησία για την κατάστασή μου και δεν με λυντσάρουν αν κατα λάθος φορέσω καλσόν αντί για παντελόνι...! Πριν απο λίγο έφτασε το τεθωρακισμένο που θα με συνοδεύσει και με πήρε... στην έξοδο του κτιρίου και πριν μπω στο όχημα είδα τον ακατανόμαστο να προσπαθεί να με φτάσει ανάμεσα απο τους δημοσιογράφους και τα φλας, εγώ βέβαια γύρισα απαξιωτικά το κεφάλι απο την άλλη αλλά ένιωσα να μου χώνουν κάτι στο χέρι...
Το έχω τώρα στα χέρια μου. Είναι ένας φάκελος με ένα γράμμα μέσα... τον νιώθω λίγο βρεγμένο. Θα είναι απο τα δάκρυα μετάνοιας του προδότη.

Θα το διαβάσω κάποια άλλη στιγμή.


1 Γενάρη 2008

Ημερολογιάκι μου,
Καλή μας χρονιά!
Η αλλαγή με βρήκε να κοιμάμαι στην θέση μου στο αεροπλάνο. Μα γιατί δεν έχουμε φτάσει ακόμα Ελλάδα? Και γιατί απο κάτω βλέπω μόνο απέραντη θάλασσα? Ποιος ξέρει, μπορεί να είμαστε πάνω απο τις Πρέσπες...δεν ήξερα οτι ήταν τόοοοσο μεγάλες!
Είδα και ένα πολύ περίεργο όνειρο, με χοντρά κοριτσάκια και γιατρούς με Aussiebum. Όταν πατήσω στη γη θα χρησιμοποιήσω το πρώτο μου δωρεάν τηλεφώνημα για να το διηγηθώ στη Σούλα!
Βαριέμαι. Σκεφτόμουν να διαβάσω την επιστολή του προδότη αλλά πάντα ζαλίζομαι όταν διαβάζω στα ταξίδια. Άλλη ώρα καλύτερα...

2 Γενάρη 2008

Επιτέλους, πιάσαμε έδαφος!
Κατεβαίνοντας απο το αεροπλάνο, με ανέλαβε η Dr. Μαρία Ροζάρια. Περίεργο επίθετο έχει... περπατούσαμε στο αεροδρόμιο και ήταν γεμάτο τουρίστες! Όλοι να μιλάνε σε γλώσσες που δεν ήξερα! Μα καλά, έλειψα δυο βδομάδες και γέμισε η Ελλάδα ξένους? Η απλά ξέχασα τα ελληνικά που ήξερα?
Μπήκαμε σε ένα ταξί και ο ταξιτζής μιλούσε κάτι βλαχοισπανικά... μα που χάθηκαν όλοι οι πακιστανοί και αλβανοί ταξιτζήδες? Το καλύτερο ήταν οτι και η Ροζάρια του απαντούσε στη γλώσσα του... κοίτα που φτάσαμε, να μαθαίνουμε εμείς τις γλώσσες των μεταναστών αντί να μάθουν αυτοί τα ελληνικά!
Τουλάχιστον έτσι νόμιζα... γιατί όταν κατεβήκαμε απο το ταξί, κοίταξα τριγύρω μου και είπα "Aυτό δε μου μοιάζει για το Δήμο Χαϊδαρίου..." Aντί για τη glamorous κλινική μου είδα ένα μισοερειπωμένο κτίριο και στην αυλή του μια ντουζίνα μαυροτσούκαλα παιδάκια να παίζουν ποδόσφαιρο με κάτι κιτρινοπράσινες φανέλες. "Jesus Christ and the Holy Ghost", είπα με την πιο Νευορκέζικη προφορά μου, "στα Άνω Λιόσια με φέρατε?"
Kαι τότε ήρθε η χαριστική βολή. Ο ταξιτζής χαμογελαστός μου έδωσε τη βαλίτσα μου στο χέρι και με ένα καλόκαρδο γέλιο μου είπε "Boa vinda a Rio, senhora Mirela!"
Κοίταξα ψηλά και είδα έναν γκρίζο Χριστό να ετοιμάζεται να κάνει τελετουργικό σάλτο μορτάλε απο τον καταπράσινο λόφο ... καταπράσινος είπα? Απο εκεί έπρεπε να είχα καταλάβει οτι δεν ήταν ο Υμηττός (αυτός είναι μάυρος πια)...και εγώ δεν ήμουν στην Αθήνα...

"ΓΙΑΤΙ ΣΚΑΤΑ ΜΕ ΦΕΡΑΝΕ ΒΡΑΖΙΛΙΑ?!?!?!?!?!" Ούρλιαξα στην Ροζάρια, ενώ τα φαβελόπαιδα με κοίταξανε δολοφονικά, παράτησαν τη μπάλα και έβγαλαν τα σουγιαδάκια τους... απο το ερειπωμένο κτίριο βγήκαν δυο άντρες ντυμένοι στα κρεμ (που κάποτε όταν ήταν φρεσκοπλυμένα πρέπει να ήταν κατάλευκα) , τρέχοντας καταπάνω μου με ένα ζουρλομανδύα...

To Be Continued...