Θα Έκανα Τα Πάντα Για Σένα (3/3)

To τρίτο και τελευταίο μέρος επιτέλους ανέβηκε!!!
Αν θέλετε πρώτα να φρεσκάρετε τη μνήμη σας σχετικά με τα όσα προηγήθηκαν, διαβάστε εδώ το πρώτο και το δεύτερο μέρος...


O Στέφανος οδήγησε με σβηστά τα φώτα έξω απο το παλιό σπίτι που του υπέδειξε ο σύνδεσμός του στο αστυνομικό τμήμα. Ήταν ενα φρεσκαρισμένο με παστέλ χρώματα νεοκλασικό, ολοφάνερα επιμελημένο απο γυναικείο χέρι.

Απ'ότι φαίνεται, τα λεφτά που σηκώθηκαν απο το λογαριασμό του Αργύρη μετά τον θάνατό του κατέληξαν σε πολλά αεροπορικά εισητήρια προς και από Αμερική, διάφορες αγορές ρούχων και επίπλων αλλά και η αγορά του νεοκλασικού που έβλεπε τώρα μπροστά στα μάτια του. Βέβαια ο λογαριασμός είχε πλέον αδειάσει και τα λεφτά έπρεπε να είναι πολύ περισσότερα απο αυτά που ξοδεύτηκαν...τι μπορεί να έγινε με τα υπόλοιπα;

Το σπίτι ήταν στο όνομα μιας σχετικά άγνωστης Ελληνοαμερικανίδας που απ'ότι φαίνεται κυκλοφορούσε με πολλά διαφορετικά ονόματα και δεν είχε εξακριβωθεί ακόμα ποιό ήταν το πραγματικό της. Παρόλα τα στοιχεία που έδειχναν οτι εκείνη πιθανότατα ήταν ο δολοφόνος του Αργύρη, η αστυνομία δεν είχε χρησιμοποιήσει ποτέ τα στοιχεία για να την συλλάβει, παρά μόνο για να αθωωθεί ο ίδιος ο Στέφανος. Σύμφωνα με τον έμπιστο φίλο του στο τμήμα, του μυριζόταν εξαγορά της Αστυνομίας και απίστευτη διαφθορά.

Η γυναίκα αυτή πιθανότατα ήταν επικίνδυνη, και ο Στέφανος δεν σκόπευε να κάνει κάποια κίνηση πριν κάνει πρώτα αναγνώριση του χώρου...πάρκαρε το αμάξι, πλησίασε την εξώπορτα και είδε τα φώτα σβηστά. Εκείνη σίγουρα έλειπε...

Έκανε έναν γρήγορο γύρο του οικοπέδου και ανακάλυψε οτι ένα απο τα παράθυρα στο πίσω μέρος δεν ήταν ασφαλισμένο...πήδηξε μέσα αθόρυβα και άρχισε να εξερευνά τον χώρο. Το σπίτι ήταν μισοάδεια απο έπιπλα, σαν η κάτοικος να είχε αρχίσει μετακόμιση, ή σαν να το αντιμετώπιζε πάντα σαν μια προσωρινή, μεταβατική κατοικία. Πολλά αντικείμενα ήταν ακόμη μέσα σε κούτες.

Το μάτι του έπεσε πάνω σε μιά κορνίζα που απεικόνιζε μια γυναίκα με λαμπερά γαλάζια μάτια και κοκκινόχρωμα μαλλιά. Αμέσως θυμήθηκε που την είχε ξαναδεί...απο πίσω κρυβόταν μιά άλλη, παλιότερη φωτογραφία, με τρεις φίλους σε στιγμές ξενοιασιάς.

"Όχι, δε μπορεί...δε μπορεί...αφού αυτή είναι..." μονολόγησε ο Στέφανος, αλλά τον διέκοψαν τα φώτα που άναψαν. Ένα μικρό πιστόλι τον σημάδευε, και το χέρι που το κρατούσε ήταν σίγουρο και σταθερό.

"Σε περίμενα ώρα τώρα..." είπε η Ουρανία ενώ άναβε ένα τσιγάρο με το άλλο χέρι.


**********************************************************************
5 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ

Ο Αργύρης δε μπορούσε να καταλάβει πως βρέθηκε να είναι με βρεγμένα ρούχα στα βράχια δίπλα στη θάλασσα, ούτε τον λόγο που τα πνευμόνια του τον έτσουζαν.
Ξαφνικά όμως θυμήθηκε τα γεγονότα της νύχτας εκείνης...το ξύλο απο τον Στέφανο...την απογοήτευση απο τον Κωστή...την παράδοξα λογική του απόφαση να πεθάνει και να γλυτώσει απο τις μελλοντικές ανάλογες απογοητεύσεις. Γιατί όμως απέτυχε;

Δίπλα του είδε μια 45άρα ξανθιά με ολόσωμο αθλητικό μαγιό, να τον κοιτάει με στοργή. "Επιτέλους συνήλθες!" του είπε όλο χαρά. "Νόμιζα οτί θα έπρεπε να σου δίνω το φιλί της ζωής μέχρι να ξημερώσει...!"

Φιλί της ζωής; Ασυναίσθητα ο Αργύρης σκούπισε το στόμα του, αλλά το βρεγμένο του μανίκι τα'κανε χειρότερα.

"Σιγά παιδί μου! Δεν σε βιάσαμε κιόλας!" του είπε θιγμένη η σωτήρας του. "Αλλά πίστεψέ με, δεν έκανα όλο τον κόπο να σε βγάλω μέσα απο την αγριεμένη θάλασσα για να σε αφήσω να πεθάνεις με μπουκωμένα πνευμόνια!" είπε δείχνοντας το κύμα.

"Είσαι τρελή κυρά μου και κολυμπάς με τέτοια ώρα και τέτοιο καιρό;" ήταν τα λόγια ευγνωμοσύνης(?) του Αργύρη.

"Δεν είμαι τρελή" του απάντησε ψύχραιμα η γυναίκα με το μαγιό. "Χειμερινή κολυμβήτρια είμαι. ΑΛΛΟΣ είναι ο τρελός σε αυτή την ιστορία. Γιατί σε παρακολουθούσα απο πριν βουτήξεις στο νερό, και δε μου φάνηκες ούτε μεθυσμένος ούτε οτι το έκανες για χαβαλέ..."

Ο Αργύρης απέστρεψε το βλεμμα του απο εκείνη. Του είχε φανεί καλή ιδέα εκείνη τη στιγμή, αλλά τώρα που ήξερε οτι τον είχε δει άλλος να πηδά στο νερό ντρεπόταν λίγο για πάρτη του.

"Ποιά γκόμενα αξίζει να φας το κεφάλι σου γι αυτή, μου λές;" τον μάλωσε η άγνωστη. "Καμία! Κι αν σε έφτυσε η σε κεράτωσε, πως θα την ξανακερδίσεις, πως θα πάρεις το αίμα σου πίσω αν πνιγείς στη θάλασσα;"

Ο Αργύρης έγειρε στο στήθος της άγνωστης και άρχισε να κλαίει. Ίσως ήταν η ένταση, η απελπισία, η ντροπή που τον ψυχολογούσε μια άγνωστη...αφέθηκε όμως ελεύθερα. Η κυρία που τον έσωσε απλά τον χαίδεψε στο κεφάλι.

"Έλα, σώπα τώρα, και θα βρεις τρόπο να την ξανακερδίσεις. Οι άνθρωποι αλλάζουν, ξέρεις... κι αν δεν της κάνεις τώρα, μπορεί μετά να γίνεις ο άντρας που ονειρευόταν πάντοτε! Αν υπάρχει ένα πράγμα που δεν πρέπει να κάνεις ποτέ στη ζωή σου, είναι να τα παρατάς! Να την ακούς την κυρα-Ράνια, έχω φάει πολλές πίκρες στη ζωή μου αλλά ποτέ δεν τα παράτησα όπως εσύ απόψε."

Ο Αργύρης είχε ήδη σταματήσει να κλαίει. Τα λόγια της σωτήρος του τον είχαν εμπνεύσει.
Γιατί να πέσει στο νερό και να τελειώσει τη δουλειά που άρχισε ο Στέφανος; Στο διάολο ο Στέφανος! Θα τον κανόνιζε σύντομα. Όσο για τον Κωστή... κατα βάθος ήξερε οτι και εκείνος τον αγαπούσε όσο τίποτε άλλο. Θα έκανε τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο για να υλοποιήσει την αγάπη αυτή. Κι αν ο Κωστής δε μπορούσε να τον δει πέρα απο φιλικά επειδή δεν ήταν σαν τις δίμετρες κοκκινομάλλες που είχε κρεμάσει αφίσα πάνω απο το κρεββάτι του...

"Έχεις δίκιο, σε ευχαριστώ" ο Αργύρης φίλησε την κυρα-Ράνια στο μάγουλο με ευγνωμοσύνη, την αγκάλιασε και σηκώθηκε απότομα απο το βράχο. Απομακρύνθηκε απο αυτήν κοιτώντας συνέχεια πίσω του, αλλά αποφασισμένος να κάνει μια νέα αρχή.

Κοίταξε τη Ράνια για μια τελευταία φορά και την χαιρέτησε απο μακριά, αποφασιμένος στη νέα του ζωή να αποτίσει με κάποιο τρόπο φόρο τιμής στην γυναίκα που τον έσωσε ψυχικά και σωματικά.

Η Ράνια δεν θα ξανάβλεπε ποτέ τον Αργύρη.
Άλλωστε, ο Αργύρης είχε πεθάνει πέρα, στα λυσσασμένα κύματα, μεσα στη νύχτα.
Ο άνθρωπος που την αποχαιρετούσε τώρα ήταν ένας άλλος άνθρωπος, κάτι εντελώς νέο...


******************************************************************
ΤΩΡΑ

"Απο που κι ως που με περίμενες;" ρώτησε ο Στέφανος όλο απορία, αγνοώντας την απειλή του όπλου.

"Νομίζεις οτι έχει μείνει τμήμα χωρίς μπατσο που να μην παίρνει το χαρτζηλικάκι του απο μένα...; Είχα μάθει οτι θα έρθεις να ψαχουλέψεις εδώ μέσα πριν το μάθεις εσύ καλά-καλά." του απάντησε ψυχρά η γνώριμη κοκκινομάλλα.

"Δε μπορεί...εσύ είσαι η κοπελιά του Κωστή...τι δουλειά έχεις με αυτήν την ιστορία; Τι σχέση έχεις με το θάνατο του Αργύρη; Και τι έκανες με τα λεφτά του;" την ξαναρώτησε, αγνοώντας οτι μάλλον δεν ήταν σε θέση να κάνει αυτός τις ερωτήσεις.

"Εννοείς, δεν το έχεις καταλάβει ακόμα;" Η Ουρανία γέλασε. "Η απάντηση είναι μπροστά στη μύτη σου...αλλά πάλι, ποτέ δεν είχες το στοιχειώδες ταλέντο να σκεφτείς πριν δράσεις. ΑΝ μπορείς να σκεφτείς."

Μπροστά στη μύτη του...; Ο Στέφανος κοίταξε τις φωτογραφίες που είχαν ξεμείνει στα χέρια του. Στην παλιά φωτογραφία, ο Αργύρης κοίταζε το φακό με δυο μπλε μάτια γεμάτα ελπίδα. Στην πιο νέα φωτογραφία, τα ίδια ακριβώς μάτια κοίταζαν το φακό αλλά η αλλοτινή τους λάμψη είχε χαθεί κάτω απο τη κόκκινη φαβή και τις αμέτρητες (αλλά πολύ επιτυχημένες) πλαστικές.

Ο Στέφανος κοίταξε την Ουρανία/Αργύρη με έκπληξη. "Δε μπορεί να είσαι εσύ...!" είπε με γουρλωμένα μάτια.

"Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, το σύμπαν συνομωτεί για να το αποκτήσεις. Ο Κωστής ήθελε τη γυναίκα των ονείρων του, εγώ ήθελα τον Κωστή, εσύ ήθελες ένα γερό μάθημα ανωτερότητας. Κι απ'ότι φαίνεται, όλοι πήραμε αυτό που χρειαζόμασταν..." κατέληξε η Ουρανία.

"Αν όμως το μάθει ο Κωστής..." η Ουρανία δεν άφησε τον Στέφανο να ολοκληρώσει τη σκέψη του. Τον πυροβόλησε εν ψυχρώ και η σφαίρα διαπέρασε το κεφάλι του, σκοτώνοντάς τον ακαριαία. Το ζεστό του κορμί σήκωσε ένα μικρό σύννεφο σκόνης πέφτοντας στο πάτωμα.

"Θα τον σκότωνε. Γι αυτό και δεν θα το μάθει ποτέ. Έκανα πολλά... τα πάντα...δε μπορούσα να σε αφήσω να τα κάνεις να πάνε στράφι..."

Η Ουρανία γονάτισε στο πάτωμα και δάκρυα κύλησαν στα μάγουλά της.

"...συγνώμη."


*******************************************************************

Λίγες ώρες μετά, σχεδόν πρωί πλέον, η Ουρανία γύρισε στο σπίτι όπου συγκατοικούσε με τον Κωστή. Μπήκε αμέσως στο ντους και ρύθμισε το νερό σε καυτές θερμοκρασίες, σαν να ήθελε να ξεπλύνει απο πάνω της κάτι παραπάνω απο τα ξεραμένα αίματα και τα χώματα.

Δέκα λεπτά μετά, βγήκε ολόφρεσκη απο το μπάνιο τυλιγμένη με μια πετσέτα. Την πέταξε απο πάνω της και γλύστρισε κάτω απο τα σκεπάσματα, αγκαλιάζοντας το ζεστό κορμί του Κωστή με το ψυχραμένο απο το νερό δικό της.

"Προβλήματα με την εταιρία...;" της είπε ο Κωστής μισοκοιμισμένος.

"Ναι...αλλά τα κανόνισα όλα εγώ...κοιμήσου τώρα, αγάπη..." του ψυθίρισε στο αυτί, φιλώντας το γλυκά. Ο Κωστής γουργούρισε και έπλεξε τα πόδια του με τα δικά της ασυναίσθητα. Είχε ήδη αποκοιμηθεί...

Η Ουρανία στάθηκε λίγο για να απολαύσει τη στιγμή... Πλέον είχε κάνει τα πάντα για να το κερδίσει αυτό. Άλλαξε ζωή, αναγέννησε τον εαυτό της καθ'εικόνα και καθ'ομοίωση των αναγκών του Κωστή, πέρασε όλα τα όρια του νόμου και της ηθικής για να κρατήσει τη νέα της ταυτότητα άθικτη... και έκανε τα πάντα για αυτόν τον άνθρωπο που είχε δίπλα της, για να του δώσει ευτυχία όπως μόνο εκείνη μπορούσε.

"Αγάπη μου...έχω κάνει τα πάντα για σένα...και τώρα θα είσαι για πάντα δικός μου." ψιθύρισε πριν την πάρει ο ύπνος.


ΤΕΛΟΣ