GAMW TO KERATO MOY ! ! ! ! !

11 ώρες non-stop πτήση... Δεν κατάλαβα πότε φτάσαμε.Αλήθεια. Βέβαια..απο πίσω μου καθόταν μια μαμά με τα κωλόπαιδά της όπου το ένα κλωτσούσε επί 8 ώρες το κάθισμά μου.
Έχω αγανακτήσει..Σηκώνομαι και την κοιτάζω με βλέμμα "έχω πρότυπο τη Μήδεια".
"Κάνω ό,τι μπορώ..." Αϊ μωρή!!
Φτάσαμε. Επιτέλους γλίτωσα απο τα μπάσταρδα πίσω μου, την περίεργη γριά απο αριστερά και τον γέρο που μίλαγε κι έφτυνε απο δεξιά.
LOL τώρα που τα περιγράφω κάνουν το ταξίδι να ακούγεται κόλαση.

Δεν προλαβαίνω να πατήσω το πόδι μου στη ΝΥ και χάνω τσάντα με 5 μηνών μωρό(το κακόμοιρο laptop μου εννοώ), camera, καλώδια και όλα τα σχετικά μαζί με όλες μου τις ηχογραφήσεις της Callas!!!

Ποιός φταίει δεν ξέρω.
i)Η φίλη που με φιλοξενεί που με παράτησε να βρω το δρόμο μέχρι το σπίτι all by myself που λέει και η Celine;
ii)Η γρουσουζιά της Μιρέλας που λύσσαξε μέσα σ'όλα οτι θα πέσει το αεροπλάνο μου;
iii)Το κλούβιο κεφάλι μου που αντί να προσέχω τί τσάντες κρατάω έκανα eye-fucking me τον ξανθό-θεό-νεαρό που μου ζήτησε πληροφορίες στο airtrain;

Με 23 κιλά η κάθε βαλίτσα-χωρίς ροδάκια η μία-και άλλες 3 handbags πού να πρωτοέχω το μυαλό μου;
Πάει το laptop και τώρα βαράω το κεφάλι μου στον τοίχο.

Να τα πάρω απο την αρχή μήπως και θυμηθώ τελικά που το έχασα..

Στον έλεγχο διαβατηρίων το είχα μαζί...ΟΚ.
Μετά στο baggage claim το είχα μαζί..το ακουμπάω κάτω μπροστά στα πόδια μου για να πάρω τις βαλίτσες με τα τούβλα..
Η βλάχα νννι και λλλι ελληνίδα μπροστά μου αποκλείεται να το πήρε(αν και ποτέ δεν ξέρεις)
Μετά.. δε θυμάμαι.. παίρνω τσάντες κλπ και βγαίνω έξω..με βαράει το κρύο (4 βαθμούς είχε) και πάω να βρώ συγκοινωνία..
Δε βρίσκω συγκοινωνία και γυρίζω πίσω να ρωτήσω σε transportation info desk..
ΝΟΜΙΖΩ οτι το ακουμπάω στο πάτωμα μπροστά στα πόδια μου και αρχίζω να μιλάω με τη μαυρούλα υπάλληλο...
Μου λέει πώς θα πάω και ξαναφεύγω.. ξαναβγαίνω έξω με ξαναβαράει το κρύο και αφήνω κάτω τα πράγματα να βάλω κασκόλ και να κουμπώσω παλτό....Λες;Μπα όχι όχι.
Μετά απο ώρα βρίσκομαι στο σωστό δρόμο περιμένοντας το τρένο.
Σταμπάρω νεαρό, φοιτητή μάλλον, απεριγράπτου εμφάνισης, ψιλοκολλάω, τί 'ψιλό' δηλαδή.. μου πέφτει σαγώνι, τρέχουν σάλια, πετάγονται τα μάτια απο τις κόγχες κλπ...έρχεται προς το μέρος μου και με ρωτάει πώς θα πάει Jamaica Station.
Είσαι έλληνας φίλε δεν παίζει να μην είσαι απο την προφορά και μόνο...Κι εγώ εκεί πάω μπες στο τρένο που έρχεται..
Μπαίνουμε στο τρένο αφήνω βαλίτσες, κάθομαι όρθια στο πλάι.
Κάθεται σε θέση.
Κοιτάζω κλεφτά. Κοιτάζει κι αυτός. Συνεχίζει.Συνεχίζω. Απλά κοιτιόμαστε..Τί ζώα!!
Τα μάτια μιλάνε αλλά το θέμα είναι να τα βγάλουμε κι όλας. Τσούλα ε;
Το ξέρω..
Βγαίνουμε απο το airtrain να πάρουμε subway για Manhattan. Παίρνω εισιτήριο..
Καθυστερώ μέχρι να βγάλει κι αυτός. Βοηθάω κάτι ηλίθιες λατίνες να χτυπήσουν την κάρτα για να περάσουν μέσα ΚΑΙ νομίζω οτι ΙΣΩΣ εκεί ακούμπησα κάτω την τσάντα με το laptop...
Κοιτάω πίσω μου..Ακόμα παιδεύεται με το μηχάνημα για να βγάλει εισιτήριο..
ΟΚ τώρα επιβεβαιώθηκα. Είσαι ούφο άρα μάλλον έλληνας!!
Προσπαθώ να καθυστερήσω κι άλλο.Ξανακοιτάω πίσω..Ακόμα τραβιέται στο μηχάνημα..
Ε άντε στο διάολο! Έλληνας ή όχι, κούκλος ή όχι (ΝΑΙ!!) είσαι βλάκας!!
Μπαίνω στο subway. Χριστέ μου!! Σταθμός Ομόνοιας επί εποχής που κοιμόντουσαν μέσα τα πρεζόνια!! Χάλια. Το βαγόνι το ίδιο. Κάθομαι..
Κοιτάζω τις τσάντες μου....ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΤΣΑΝΤΑ ΤΟΥ LAPTOP;;

ΠΑ-ΝΙ-ΚΟΣ-!-!

Κατεβαίνω στην επόμενη στάση και πάλι πίσω...
Δεν κάνω τον κόπο να κοιτάξω γύρω γύρω.Σιγά μην το άφηναν. Ρωτάω κάποιον υπεύθυνο. Παίρνει ένα τηλέφωνο..Τίποτα...
Μου δίνει το νούμερο των lost and found..
ΠΩΣ ΝΑ ΠΑΡΩ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ; Αφού η ελληνική κάρτα δεν πιάνει εδώ!!
"Κάποιο σταθερό να επικοινωνήσεις με τη φίλη σου;;"
"Είναι νούμερο-σιδηρόδρομος πού να το θυμάμαι απ'εξω και επιπλέον το έχω περασμένο όχι στη μνήμη του κινητού αλλά στο laptop...ΑΡΧΙΔΙΑ!!"
Έχω ήδη αργήσει 3 ώρες γυρνώντας τη Νέα Υόρκη κουβαλόντας καμιά 50αρια κιλά, έχω χάσει την πιο ελαφριά τσάντα και με το πιο ακριβό περιεχόμενο και δεν έχω τρόπο επικοινωνίας με κανέναν!!
Δε φοβάμαι. Απλά έχω τέτοια νέυρα και τέτοια στενοχώρια που θέλω να βάλω τα κλάμματα.
Να ουρλιάξω.Και ποιός θα με ακούσει; Το πολύ πολύ να με περάσουν για psycho και να με δέσουν(μπάτσοι παντού εν τω μεταξύ)
Φτάνω σπίτι στις 7μιση (το αεροπλάνο προσγειώθηκε στις 3:23).
Η φίλη μου;..στο μ0υν1 της!!..ατάραχη. "Δεν έχεις πρόβλημα εσύ. Δε σε φοβάμαι.Είσαι κοινωνική και ρωτάς και τα βρίσκεις όλα"

Πονάει φρικτά η πλάτη μου απο το κουβάλημα. Βγήκα σήμερα το μεσημέρι να πάω μια βόλτα.Πόνεσαν τα χέρια μου απο το κρύο και γύρισα πίσω..

Και τώρα μετά απο όλο αυτό το πανηγύρι, την ταλαιπωρία,τα χαμένα μου πράγματα, πείτε μου ποιός φταίει!
Αυτή; Αν είχε έρθει να με πάρει θα με είχε βοηθήσει στο κουβάλημα και όλα θα ήταν οκ τώρα.
Δεν ήξερε πώς να έρθει λέει. Και ξέρω εγώ μωρή;! Τί είμαι; GPS ή Newyorker;
Η γρουσούζα η Μιρέλα και η μουρμούρα της "έχω κακό προαίσθημα" και "έχω κακό προαίσθημα";
Δώρο ήθελες; Πάρε τα @@ μου τώρα. Έχω έξοδα για νέο pc και camera(για να μην υπολογίσω τα original cds της Callas)
Παραδέχομαι οτι σίγουρα φταίω εγώ πού έχασα το γκόμενο(και δεν έμαθα τελικά στα σίγουρα τί εθνικότητας ήταν)
αλλά για τα υπόλοιπα;;

ps: στο lost and found είπαν οτι αν βρούν την τσάντα θα πάρουν τηλέφωνο...Πίπες("η Σούλα")!!!