Συμπόνοια... (part 1)

O επιθεωρητής Αλεξάνδρου άνοιξε το δρόμο του μέσα απο τον κόσμο και τις διαχωριστικές κορδέλες της αστυνομίας, καταφέρνοντας επιτέλους να δει τον τόπο του εγκλήματος.

Το θύμα βρισκόταν στο σαλόνι του, ξαπλωμένο ανάμεσα στα διαλυμένα επιπλά του. Οι πολλαπλές πληγές στο κορμί του και τα διαστρεβλωμένα άκρα πρόδιδαν οτι είχε υποστεί πολλαπλά χτυπήματα, σαν να είχε λυντσαριστεί. Κλασσικό έγκλημα πάθους.

"Μπορεί κάποιος να μου πει γιατί το συγκεκριμένο έγκλημα άξιζε της προσοχής μου?" ρώτησε εκνευρισμένος τους ανθρωπους που είχε στείλει η Σήμανση. "Αναγκάστηκα να ακυρώσω ένα ραντεβού με τον γιατρό μου γι αυτό το 'επείγον περιστατικό' σας..."

"Αν δεν κάνω λάθος, εδικεύεστε στις ανεξιχνίαστες υποθέσεις, έτσι δεν είναι, επιθεωρητά?" τον ρώτησε μια όμορφη γυναίκα γύρω στα τριάντα της. "Δομινίκη Γκώνια, ιατροδικαστής", του συστήθηκε. "'Εκανα μια πρόχειρη εκτίμηση του χώρου και κατέληξα σε μερικά συμπεράσματα που απαιτούσαν την παρουσία σας εδώ."

Η ιατροδικαστής έπιασε τον επιθεωρητή απο τον ώμο και τον έφερε στην άλλη γωνία του σαλονιού, ωστε να δει τον χώρο απο διαφορετική οπτική. Και τότε ο Αλεξάνδρου κατάλαβε...
Ο μεγάλος καναπές του σαλονιού ήταν διαλυμένος μεν, αλλά δεν έμοιαζε σαν έργο μιας ομάδας οργισμένων ανθρώπων. Έμοιαζε σαν να τον χτύπησε κάτι με δύναμη και να άνοιξε στα δύο. Κι απ'ότι φαίνεται, το πολτοποιημένο σχεδόν θύμα ήταν πάνω στον καναπέ όταν συνέβη το μοιραίο...

"Δημήτριος Κοντός, 45 ετών. Χωρισμένος με ένα παιδί. Οδηγός φορτηγού. Τον τελευταίο καιρό ήταν σε υποχρεωτική άδεια, καθώς προσπαθούσε να συνέλθει απο ένα τραγικό δυστύχημα..."

"Δυστύχημα?" ρωτησε ο Αλεξάνδρου με απορία.

"Ενώ οδηγούσε στην Αττική Οδό, μια κοπέλα στον τέταρτο μήνα εγκυμοσύνης έχασε τον έλεγχο του Punto της και καρφώθηκε κάτω απο τις ρόδες του φορτηγού του. Ο θάνατος της ήταν ακαριαίος. Ο ίδιος έριξε το φταίξιμο στον εαυτό του, αλλά όπως αποδείχτηκε ο ίδιος δεν έφερε καμία ευθύνη για την τραγωδία." εξήγησε η Δομινίκη.

"Αυτό όμως δεν θα έπειθε τους συγγενείς της κοπέλας, έτσι? Έχουμε ένα πρώτης τάξεως κίνητρο..."

"Υπάρχει και κάτι άλλο που πρέπει να σας δείξω, πριν καλλιεργηθεί η εντύπωση οτι πρόκειται για άλλο ένα έγκλημα εκδίκησης." είπε η Δομινίκη, και σήκωσε κάποιους μουσαμάδες που κάλυπταν την μοκέτα του σαλονιού.

Ο επιθεωρητής σάστισε. Στο πάτωμα υπήρχαν τεράστια, λασπωμένα ίχνη απο ρόδες. Ρόδες φορτηγού, αρκετά μεγάλου να διαλύσει ένα σαλόνι και να πολτοποιήσει τον κάτοχό του.
Μετά κοίταξε τους τοίχους. Αν ένα φορτηγό είχε διαλύσει το σαλόνι του κ.Κοντού, θα έπρεπε να είχε αφήσει απο μια τεράστια τρύπα σε κάθε τοίχο του δωματίου.

"Ούτε να το διανοηθείτε, κύριε επιθεωρητά." διέκοψε τη σκέψη του η Δομινίκη. "Βρισκόμαστε στον τρίτο όροφο..."

"Ελπίζω τώρα το έγκλημα να είναι αρκετά ανεξήγητο για την αφεντιά σας." του είπε ειρωνικά ένας άνθρωπος της Σήμανσης, καθώς αποχωρούσε απο τον τοπο του εγκλήματος.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, υπήρχε και κάτι άλλο που έκανε τον επιθεωρητή Αλεξάνδρου να παραξενευτεί... το κεφάλι του θύματος ήταν σχετικά άθικτο σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα, έχοντας μείνει έξω απο την πορεία του φορτηγού... και κάπου κάτω απο όλα τα αίματα, μπορούσε κανείς να διακρίνει στο πρόσωπο του θύματος ένα χαμόγελο, μια έκφραση απόλυτης ευτυχίας...

Tο ίδιο βράδυ, και ενώ ο επιθεωρητής πάσχιζε να βγάλει κάποια άκρη με την υπόθεση, χτύπησε το τηλέφωνο του γραφείου του. Ήταν και πάλι η Δομινίκη.

"Είχαμε κι άλλο έγκλημα... πιθανότατα συνδέεται κι αυτό με το προηγούμενο." του είπε.

"Α μπα;" ρώτησε εκείνος. " Έχουν κι εκεί ίχνη απο ρόδες φορτηγού...;"

"Όχι, συμβαίνει κάτι ακόμα πιο περίεργο. Άλλος είναι ο κοινός παρονομαστής του νέου θύματος με τον Δημήτρη Κοντό." εξήγησε η ιατροδικαστής. "Το πτώμα...το πτώμα χαμογελάει ευτυχισμένα."

συνεχίζεται...