Miss Kitty Diamond : Drag Queen From Hell! S02E02

Ήταν παραμουνή Χριστουγέννων, και η Miss Kitty Diamond στεκόταν δίπλα στο παράθυρο της και αγνάντευε την γειτονιά απ'έξω, ενώ το κάποτε διαβολικό της βλέμμα ήταν γεμάτο μελαγχολία... στην άλλη πλευρά του δρόμου στεκόταν ένα φτωχό κοριτσάκι που προσπαθούσε να πουλήσει αναπτήρες στους περαστικούς.

Το να είσαι ένα πνεύμα που στοιχειώνει μόνο ένα συγκεκριμένο σπίτι είναι γάμησέ τα, αλλά σε μέρες εορτών είναι ακόμα πιο σκληρό. Ο Άκης Νούσιος είχε πάει για σεξοδιακοπές στην Ηγουμενίτσα και την είχε παρατήσει ολομόναχη, χωρίς κανέναν να βασανίσει. Το χαμόγελο είχε χαθεί απο τα άϋλα χείλη του drag φαντάσματος και τη θέση τους είχε πάρει μια έκφραση πίκρας... Βαριόταν οικτρά, και ζήλευε απίστευτα τον κόσμο που έβλεπε έξω να τσακώνεται για το ποιός θα πάρει το πιο καλό κομμάτι γαλοπούλα, να φρικάρει με την επίσκεψη των πεθερικών, να ψυχοπλακώνεται με τα μαύρα Χριστούγεννα που κάνουν λόγω της κατεστραμμένης οικονομίας...

Οι γιορτές ήταν πάντοτε η πιο βασανιστική και αγχωτική περίοδος για κάθε θνητό, και η κακομοίρα η Miss Kitty δε μπορούσε να βγει έξω και να γευτεί τον πόνο των μη συνανθρώπων της!

Έξαφνα, μπήκε με φόρα ένα φορτηγό στο στενό και πάτησε το κοριτσάκι με τους αναπτήρες, κάνοντας την καρδιά της Miss Kitty να αγαλλιάσει! Μόνο προς στιγμήν όμως, αφού τη θέση της ηδονής πήρε η περιέργεια, αφού το προαναφερόμενο φορτηγό συνέχισε να βάφει την άσφαλτο κόκκινη και πάρκαρε νωχελικά μπροστά στην πολύχρωμη βίλλα της νεκρής τραβεστί!

Η πόρτα άνοιξε και απο τη θέση του οδηγού βγήκε ένα υπερμεγεθές πρόβατο, με πάρα πολύ μακρύ μαλλί σε όλο το σώμα το οποίο είχε κάνει κοτσίδες ράστα, ενώ φορούσε γυαλιά-ηλίου τζαμαρία και κάπνιζε πούρο. Το πρόβατο πέρασε μέσα απο την βαριά πόρτα της βίλλας (!) και μέσα σε δευτερόλεπτα είχε ανέβει πάνω και είχε φτάσει δίπλα στην αλαφιασμένη drag queen.

"Η κυρία Miss Kitty Diamond?" ρώτησε με βαριά φωνή.

"Δεσποινίς, παρακαλώ." είπε εκείνη και έτεινε το χέρι της να της το φιλήσει.

Εκείνος το αγνόησε. "Δεν είναι πλεονασμός να σας φωνάζουν δεσποινίς Miss Kitty Diamond? Έτσι το πλήρες ελληνικό σας όνομα θα ήταν Δεσποινίς Δεσποινίς Κατερίνα Διαμάντω!"

Η Miss Kitty ξεφύσηξε ενοχλημένη. "Δε με ενδιαφέρουν οι γλωσσολογικές σας παρατηρήσεις, κύριε Αρνάκη. Πείτε μου τι θέλετε, αλλιώς πάρτε τους όρχεις μου και φύγετε απο δω μέσα!"

"Λέγομαι Πρόβατος, όχι Αρνάκης" διόρθωσε το πρόβατο, "και είμαι το Πνεύμα των Περασμένων Χριστουγέννων."

"Και τι σχέση έχει ένα αρνί με τα Χριστούγεννα?" ρώτησε εκείνη αδιάφορα.

"Είμαι 2009 χρονών. Πριν δύο χιλιετίες ήμουν ένα απλό νεογέννητο αρνάκι, το οποίο μασούλησε κατα λάθος την πάνα ενός νεογνού που είχε γεννηθεί στην φάτνη όπου βρισκόμουν. Αμέσως απέκτησα υπερφυσικές δυνάμεις και μπήκα στην Υπηρεσία του Κυρίου."

"Την πάνα την έφαγες χρησιμοποιημένη η καθαρή? Για να ξέρω αν είσαι απλά ηλίθιος ή και κοπρολάγνος απο πάνω..."

"Είσαι πολύ αρνητικός χαρακτήρας, Miss Kitty Diamond! Και ήρθα εδώ για να δούμε τι σε έκανε να είσαι τόσο σκύλα...!"

Ο Πρόβατος έκανε μια gay κίνηση με τα χέρια του και αμέσως τηλεμεταφέρθηκαν στο παρελθόν, έξω απο το πατρικό σπίτι της Miss Kitty Diamond στην Τρίπολη. Αμέσως κοίταξαν απο το παράθυρο μέσα στο σαλόνι του σπιτιού, και είδαν ένα μικρό αγόρι -την Miss Kitty Diamond πριν γίνει Miss Kitty Diamond- να έχει ντυθεί με γυναικεία ρούχα και να στολίζει το χριστουγεννιάτικο δέντρο... Κατόπιν είδαν τον πατέρα του αγοριού να γυρνάει απο τη δουλειά, να βλέπει το παιδί ντυμένο γυναίκα να στολίζει ένα καραgay έλατο, και τέλος να το δέρνει άγρια με μια παστή ρέγγα. Το τζάμι ήταν ηχομονωτικό και ο Πρόβατος δεν άκουγε τα κλάματα του αγοριού, άκουγε όμως την Miss Kitty δίπλα του να βουρκώνει στην ανάμνηση των δύσκολων παιδικών της χρόνων...

"Ξέρω πως νιώθεις", είπε και της άπλωσε το χέρι συγκαταβατικά. "Ο μπαμπάς σου δεν ήθελε το γιό του να συμπεριφέρεται γυναικεία, και έβγαζε πάνω σου με αυτόν τον τρόπο την απογοήτευσή του. Αυτό όμως δε σημαίνει οτι κι εσύ, έστω και μετά θάνατον, πρέπει να φέρεσαι βίαια στους ανθρωπους... γι αυτό ο Κύριος με έστειλε εδώ. Για να σου δείξω την αλήθεια..."

"Δε μας χέζεις ρε Νταλάρα!" είπε εκείνη και σκούπισε ένα δάκρυ, ενώ είχαν ήδη επιστρέψει στο ταπεινό αρχοντικό της. "Εγώ με αυτά τα ρούχα κυκλοφορούσα συνεχώς και οι γονείς μου δεν είχαν πρόβλημα! Αν μπορύσες να ακούσεις μέσα απο το τζάμι τι λέγαμε εκεί μέσα, θα καταλάβαινες οτι ο πατέρας μου με έδειρε επειδή χρησιμοποίησα κάποια σκούρα χρυσά στολίδια αντί για σομόν, χαλώντας έτσι την παστέλ αισθητική που ο ίδιος είχε εγκρίνει για το δέντρο!"

Η Miss Kitty βούτηξε τον Πρόβατο απο το λαιμό, άνοιξε τη ντουλάπα της και τον πέταξε μέσα, κάνοντάς τον να καρφωθεί σε ένα τεράστιο τσιγκέλι. Κατόπιν πάτησε το διακόπτη δίπλα της που ρύθμιζε τη θερμοκρασία του εσωτερικού καταψύκτη της ντουλάπας... "Νομίζω θα σε κρατήσω μέχρι το Πάσχα" είπε. "Αφού σε σουβλίσουμε, θα έχουμε να τρώμε μέχρι την Κυριακή του Θωμά.."

***********************************

Αμέσως δίπλα της εμφανίστηκε το δεύτερο πνεύμα. Ήταν ένας ολόγυμνος, μελαχροινός άγγελος. Η Miss Kitty ετοιμάστηκε να πει την κακία της αλλά, βλέποντας το καλοσμιλευμένο κορμί και τις ατελείωτες πλάτες θυμήθηκε οτι είναι αγάμητη εκ γεννησιμιού και το βούλωσε.

"Καλησπέρα Miss Kitty Diamond. Κάποτε ήμουν ο άγγελος που ανήγγειλε στους τρεις μάγους με τα δώρα να ακολουθήσουν το άστρο για να βρουν τη Βηθλεέμ. Τώρα όμως, λέγομαι Εξ Ουρανου και είμαι το Πνεύμα των Φετινών Χριστουγέννων."

"Εξ Ουρανου? Ατυχές... εγώ θα σε έλεγα ΣΕΞ ΟΥΡΑΝΟΥ!!!" είπε εκείνη με τα σάλια της να τρέχουν καταρράκτης στο σαγόνι της.

"Ατυχές." είπε εκείνος ψυχρά και απρόσωπα. Ήταν προφανές οτι οι άγγελοι, εκεί πάνω που ζούσαν ολομόναχοι, δεν είχαν αναπτύξει και τις μεγαλύτερες κοινωνικές ικανότητες. "Είμαι εδώ για να σας δείξω τι θα μπορούσε να είναι η σημερινή μέρα για σας, πέρα απο μια ευκαιρία για κακεντρέχεια και προσωπική ευχαρίστηση."

Αμέσως τηλεμεταφέρθηκαν στην Ηγουμενίτσα, έξω απο το μεγαλύτερο απο τα γκει μπαρ της πόλης. Μέσα στο 5x5 μπαρ βρισκόταν ο Άκης Νούσιος με άλλα δύο άτομα και επιδίδονταν σε αχαλίνωτο σεξ.

"Κοιτάχτε αυτό το αθώο παιδί που τόσο βασανίζετε, με τι θέρμη βοηθάει το συνάνθρωπό του, παρόλο που η επιρροή σας θα έπρεπε να τον έχει κάνει πολύ πιο κρύο και εγωιστή. Αντιθέτως, βλέπουμε ένα άτομο που μπορεί με την ίδια ευχαρίστηση να παίρνει και να δίνει στον άλλον."

"Ναι, αυτό το βλέπουμε", είπε η Miss Kitty και έστριψε το κεφάλι για να κατανοήσει πλήρως τη στάση που έβλεπε μπροστά της. Τώρα κανονικά, η ίδια δε μπορούσε να βγει απο το σπίτι και να επηρεάσει οτιδήποτε και οποιονδήποτε εκτός σπιτιού, όμως τώρα το αγγελάκι την είχε μεταφέρει εκεί... με μιά κίνηση του χεριού της, η λυόμενη καλύβα/γκει μπαρ γκρεμίστηκε και τα πλακάτ πέσανε πάνω στο τριολέ που λάμβανε χώρα μέσα. Τον κύριο που ήταν πάνω απο τον Άκη Νούσιο τον χτύπησε το φωτιστικό στο κεφάλι και τον άφησε σέκο, ενώ τον κύριο κάτω απο τον Άκη Νούσιο τον βρήκε ο νοτιοδυτικός τοίχος στο δόξα πατρί. Μόνο ο ίδιος ο Άκης βγήκε άθικτος απο το όλο σκηνικό, βήχοντας απο τη σκόνη που είχε εισπνεύσει.

"Τι σκατα...!!" είπε φωναχτά στον εαυτό του. "Ούτε καν εκτός σπιτιού δε μπορώ να πηδήξω τώρα? Μέχρι εδώ με κυνηγάς, πουτανάρα Kitty Diamond!?!?!?"

H ίδια η Miss Kitty όμως δε μπόρεσε να τον ακούσει. Ο Εξ ουρανού την είχε ήδη επιστρέψει πακέτο στο σπίτι.
"Είσαι ανεκδιήγητη!" της είπε αυστηρά. "Δεν σκοπεύεις να διορθωθείς ποτε?"

"Ίσως με διορθώσεις εσύ, παίδαρε... είμαι πνεύμα και είσαι πνεύμα, οπότε απο τεχνικής πλευράς μπορούμε να συνουσιαστούμε "πνευματικά", ετσι?" είπε αυτή και χούφτωσε κωλαράκι.

"Άιντε και σιχτιρ κυρά μου!!!" ούρλιαξε ο θιγμένος άγγελος και με ένα ΠΟΥΦ! εξαφανίστηκε απο μπροστά της.


***********************************

Σχεδόν ταυτόχρονα, ξεπρόβαλλε μια ηλικιωμένη τραβεστί, έμοιαζε λιγάκι με την Παλόμα.

"Γειά χαραντάν. Λέγομαι Πισογλέντις. Ήμανε η τσατσά της Μαρίας της Μαγδαληνής. Εγώ της έμαθα ότι ξέρει. Βέβαια όταν γεννήθηκε ο Χριστούλης στη φάτνη πίσω απο το σπίτι που ήμουν "executive manager" τότε, πήγα και τον είδα και τον έφτυσα στο στόμα και του έδωσα την ευχή μου. Βλέπεις, τότε δεν ήξερα ακόμα οτι αμα σου δώσει την ευχή της μια τσατσά, πεθαίνεις παρθένος...!!!"

"Λες κι εμένα να μ'έφτυσε τσατσά όταν γεννήθηκα? Κι εγώ παρθένα πέθανα!" αναρωτήθηκε φωναχτά η Kitty.

"Πιθανό. Τεσπά πέρα απο τσατσά είμαι και το Πνεύμα των Μελλοντικών Χριστουγέννων, πάμε να δούμε τι σου φυλά η μοίρα σου μπας κι αλλάξεις μυαλά, άντε κι έχω και το μουσακά στο φούρνο!" είπε η Πισογλέντις και ευθύς μεταφέρθηκαν στα αμέσως επόμενα Χριστούγεννα. Βρίσκονταν έξω απο την κιτσάτη βίλλα της Miss Kitty, αλλά στο μέλλον. Το σπίτι είχε ξαναβαφτεί με ένα υπέροχο λουλακί χρώμα και χρυσές λεπτομέρειες. Η μεγαλη δρύινη εξώπορτα άνοιξε, και έξω βγήκε η Miss Kitty Diamond με ένα υπέροχο πορφυρό Balenciaga. Μάζεψε την αλληλογραφία της απο το ταχυδρομικό κουτί, βγήκε στο πεζοδρόμιο, έβγαλε τα κλειδιά της, άνοιξε την Porsche της, μπήκε μέσα, και έφυγε με το γκάζι στο φουλ.


Η Πισογλέντις έξυσε το κεφάλι της παρεξενεμένη. "Δεν καταλαβαίνω..." είπε. "Υποτίθεται οτι έπρεπε να σου δέιξουμε τι θα έχεις πάθει σε ένα χρόνο απο τώρα εφόσον παραμέινεις τόσο καριόλα.. πως γίνεται λοιπόν να... να μπορείς να βγείς... και να οδηγάς... ο Χριστός και η παραλία!!! Θα είσαι ζωντανή?!!?"

Αμέσως ξαναγύρισαν στο κανονικό σπίτι, αυτό των παρόντων Χριστουγέννων.

"Εσύ τι νόμιζες, κυρά μου? Οτι είμαι σκύλα και σκοτώνω κόσμο και κοσμάκη μόνο και μόνο επειδή έχω σκυλιάσει που πέθανα παρθένα...? ΌΛΑ γίνονται για κάποιο λόγο εδώ μέσα!"

"Μα...μα..." πήγε να πει η Πισογλέντις αλαφιασμένη.

"ΜΑΜΟΥΝΙΑ! Και τώρα άδειασε μου τη γωνιά και τράβα μη σου καεί ο μουσακάς. Αλλιώς δεν το χω και πολύ να σε βάλω να κάνεις παρέα με το αρνί που στείλατε προηγουμένως...!"

Η Πισογλέντις έκανε να φύγει.

"Α! Ξέχασα!" συμπλήρωσε η Miss Kitty μες στην καλή χαρά. "Έχεις το τηλέφωνο του τυπά που ήρθε αμέσως πριν απο σένα?"

Το καλοσυνάτο πνεύμα-τσατσά την κοίταξε αυστηρά και εξαφανίστηκε χωρίς να απαντήσει.

Η Miss Kitty ξανακάθισε στο περβάζι και κοίταξε έξω.

Αυτή τη φορά όχι με μελαγχολία... αλλά με σιγουριά...και με προσμονή.

...στο επόμενο επεισόδιο:
Mπελάδες για τη Miss Kitty Diamond!
σε αυτό το επεισόδιο έπαιξαν guest οι: x-oyranoy, Pisoglendis, Provatos

Gay Zombies!

Απαπα τι αριστουργήματα μπορεί να βρει μια χριστιανή στα πιο απρόσμενα μέρη...! Θαυμάστε το παρακάτω δείγμα αισθητικής αρτιότητας και δεν έχουμε παρά να περιμένουμε πότε θα το πάρει κανείς στα σοβαρά να το κάνει χολυγουντιανό blockbuster!



Αααα, κι όσοι παραπονιούνται που γράφω αραιά και που, ζητω συγνώμη, απλά αυτές τις μέρες έχω πέσει με τη μούρη στη δουλειά!
Αυτές τις εορτές όμως θα σας το ξεπληρώσω...το φινάλε για τη "Συμπόνοια" γράφεται ήδη, όμως θα ανέβει προς το weekend, κι αυτό επειδή ανήμερα τα Χριστούγεννα η μέρα (και τα φώτα της δημοσιότητας) θα ανήκουν στην σταρ-θαμώνα του μικρού μας blog...

....



....
H αντίστροφη μέτρηση άρχισε!!!

Συμπόνοια...(part 3)

Ο επιθεωρητής Αλεξάνδρου είχε πολλά χρόνια εμπειρίας στο Αστυνομικό Σώμα, αλλά δεν είχε ξαναδεί ποτέ παρόμοια περίπτωση υπόπτου.

Ο ψυχαναλυτής Μιχάλης Δανιήλ ήταν ο μοναδικός ύποπτος της Αστυνομίας για τους μυστηριώδεις φόνους για τον ένα και μοναδικό λόγο οτι ήταν και ο μοναδικός συνδετικός τους κρίκος: και τα δύο θύματα ήταν ασθενείς του.

Παρ'όλα αυτά, κι ενώ είχε έρθει στο γραφείο του Αλεξάνδρου για "λίγες τυπικές ερωτήσεις", δεν ψάρωσε καθόλου όταν οι λίγες ερωτήσεις εξελίχθηκαν σε πλήρη ανάκριση, απαντούσε στα πάντα με χαρακτηριστική ψυχραιμία και παρόλο που θα μπορούσε να αρνηθεί να απαντήσει σε περαιτέρω ερωτήσεις χωρίς την παρουσία δικηγόρου, προτίμησε με ευχαρίστηση να μιλήσει ολομόναχος και ανοιχτά.

"Κύριε Δανιήλ," του είπε στο τέλος ο Αλεξάνδρου, μη μπορώντας να τον πιάσει απο πουθενά αλλού,"ξέρουμε πολύ καλά και εγώ και εσείς οτι η αναμειξή σας σε αυτή την υπόθεση δεν είναι τυχαία... είστε το μόνο άτομο που γνώριζε και τα δύο θύματα και ήταν σε θέση να γνωρίζει τις πιό βαθιές τους σκέψεις. Και τώρα, και οι δύο άντρες είναι νεκροί, και μάλιστα με τρόπο που αντικατοπτρίζει τις σκέψεις τους αυτές. Αυτό τι άλλο μπορεί να σημαίνει, πέρα απο το οτι εσέις είστε ο δολοφόνος;"

"Δεν ξέρω..." απάντησε ο Δανιήλ με ένα ψυχρό χαμόγελο, "...ίσως οτι είμαι απλά το επόμενο θύμα;"

Ο Αλεξάνδρου απλά κοίταξε το κρυπτικό χαμόγελο του Δανιήλ και ένιωσε το αίμα στο κεφάλι του να βράζει. Ο Δανιήλ ήταν σχετικά νέος, ψηλός και με ντελικάτα, σχεδόν γυναικεία χαρακτηριστικά, κι όμως μέσα σε όλα αυτά υπέβοσκε μια ώριμη και συγκροτημένη γοητεία. Έδειχνε άνθρωπος που ήξερε ακριβώς τι να κάνει και τι να πει για να πάρει αυτό που θέλει. Το ντύσιμό του έδειχνε οτι τα χρήματα δεν του έλειπαν, ο χαρακτήρας του έμοιαζε

Συμπόνοια... (part 2)

"Μη βγάλετε το παλτό σας" είπε η Δομινίκη Γκώνια στον επιθεωρητή, όταν αυτός έφτασε στο σπίτι όπου είχε σημειωθεί ένας νέος μυστηριώδης θάνατος.

"Γιατί;" πήγε να ρωτήσει αυτός, αλλά με το που πέρασε την πόρτα κατάλαβε. Ένα κρύο ρεύμα τον χτύπησε στα πλευρά, πράγμα παράξενο αφού η θερμοκρασία έξω απο το σπίτι ήταν ψηλότερη απο αυτή που μόλις είχε συναντήσει μέσα. "Ποιός ξέχασε ανοιχτό το κλιματιστικό;" σκέφτηκε να ρωτήσει.

Η όμορφη ιατροδικαστής έσπευσε να τον διορθώσει ξανά, κάτι που έτεινε να γίνει μια εκνευριστική εκ μέρους της συνήθεια. "Δεν είναι το κλιματιστικό. Όλο το κρύο μέσα στο σπίτι εκπέμπεται απο εκεί." είπε, και έτεινε το χέρι της προς το θύμα.

Ο επιθεωρητής Αλεξάνδρου πλησίασε το πτώμα και περιεργάστηκε το αλλόκοτο θέαμα. Ένας νεαρός άντρας, σχεδόν στα τριάντα του, βρισκόταν ξαπλωμένος στη μοκέτα. Τα δάχτυλα των χεριών του έπλεκαν το ένα με το άλλο πάνω απο το στήθος του, και ένα χαμόγελο γαλήνης και ανακούφισης στόλιζε το προσωπό του.

Το κορμί του είχε παγώσει σε αυτή τη θέση.

Η κάθε τούφα απο τα μαλλιά του είχε γίνει ένας μικρός σταλαγμίτης που κολλούσε στο μετωπό του. Τα μάτια του ήταν σφαλιστά χάρη στις βλεφαρίδες του που είχαν κολλήσει στο δέρμα απο κάτω τους. Απο την κορυφή εώς τα νύχια, το θύμα είχε ασπρίσει απο το κρύο και ένα λεπτό στρώμα πάγου κάλυπτε το δέρμα και τα ρούχα του, κάνοντας το θύμα ενός φρικιαστικού εγκλήματος να μοιάζει σαν γλυπτό απο πάγο.

Η ιατροδικαστής δεν έχασε ευκαιρία να παραθέσει όσες πληροφορίες πρόλαβε να μάθει.
"Το θύμα λέγεται Παναγιώτης Τσόλκας. Πριν λίγους μήνες επρόκειτο να παντρευτεί, αλλά η νύφη δεν έφτασε ποτέ στην εκκλησία. Κλέφτηκε μαζί με έναν απο τους παιδικούς του φίλους. Απο τότε παράτησε τη δουλειά του και κατα κύριο λόγο ήταν κλεισμένος στο σπίτι. Λίγοι άνθρωποι τον έβλεπαν. Ακόμα προσπαθούμε να προσδιορίσουμε ποιος τον είδε τελευταίος πριν πεθάνει."

Ο Αλεξάνδρου σηκώθηκε και κοίταξε την Δομινίκη. "Πόση ώρα πάει που τον έχουν βρει έτσι;"

"Τουλάχιστον τρεις ώρες. Και ήταν ήδη αρκετές ώρες έτσι, οπότε μπορείς να διαγράψεις θεωρία περί πρόχειρου καταψύκτη που σχηματίζεται στο μυαλό σου αυτή τη στιγμή."

"Θα μπορούσε να γίνει και με υγρό άζωτο. Με την κατάλληλη δόση, μπορεί να κάνει κάποιον να μοιάζει με χιονάνθρωπο..."

"Αμφιβάλλω. Το πτώμα δεν έχει απλά ψυχεί... αλλά εκπέμπει ψύχος. Το επίκεντρο όλου του ψύχους φέρεται να είναι κάπου μέσα στο θώρακά του. Δοκίμασα να κάνω μια πρόχειρη εξέταση αλλά παραλίγο να χάσω το χέρι μου..." είπε η Δομινίκη και υπέδειξε ένα πλαστικό γάντι, το οποίο είχε παγώσει και γίνει σκληρό σαν πέτρα.

"Νομίζω πως κάτι κρατά στα χέρια του..." είπε ο Αλεξάνδρου και έκανε να ξεμπλέξει τα δάχτυλα του πτώματος... με ένα μεγαλοπρεπές "κρακ", μερικά απο τα δάχτυλα κόπηκαν απο το υπόλοιπο χέρι, έπεσαν στο πάτωμα κι έγιναν χίλια κομματάκια πάγου.

"Ουπς." ο Αλεξάνδρου χαμογέλασε στην Δομινίκη, η οποία του έριξε ένα δολοφονικό βλέμμα. Αμέσως μετά πρόσεξε κάτι άλλο. Το θύμα όντως κρατούσε κάτι στα χέρια του...μια χρυσή βέρα. Ο Αλεξάνδρου την έβγαλε προσεκτικά απο τα θρυμματισμένα δάχτυλα και διάβασε την επιγραφή στο εσωτερικό.

"Πάνος - Αθανασία. Είσαι η ζωή μου..."

"Νομίζω πως θα χρειαστεί να κάνω μερικές ερωτήσεις στην 'πρώην'.", είπε ψυχρά ο επιθεωρητής.

60 λεπτά αργότερα, ήταν στο σπίτι της Αθανασίας Καβογιάννη, πρώην αραββωνιαστικιάς του θύματος. Η κοπέλα ήταν καθισμένη στον καναπέ της και έκλαιγε γοερά, μην μπορώντας να πιστέψει οτι ο άντρας που κάποτε παραλίγο να παντρευτεί ήταν νεκρός.

"Πως τον σκότωσαν...;" ρώτησε, ρουφώντας τη μύτη της. "Πείτε μου οτι δεν υπέφερε...στις τελευταίες στιγμές..."

"Αυτό προσπαθούμε να μάθουμε", είπε ο επιθεωρητής, αποφεύγοντας να της περιγράψει τον αλλόκοτο θάνατο του Παναγιώτη.

"Τον είχα κάνει ήδη εγώ να υποφέρει." είπε η κοπέλα με μια φωνή σπασμένη απο τις τύψεις.

"Τι εννοείτε;"

"Με αυτό που του έκανα... μέχρι και την περασμένη εβδομάδα με έπαιρνε τηλέφωνο διαρκώς. Έλεγε οτι δεν αντέχει χωρίς εμένα, κι οτι ο τρόπος που τον παράτησα τον σκοτώνει... είπε οτι κάθε μέρα που περνάει μακριά μου, νιώθει την ψυχή του να παγώνει...κι οτι αν δεν κάνω κάτι γι αυτό δε θα ξανανιώσει ποτέ ζεστασιά."

Ο Αλεξάνδρου σάστισε με την τελευταία της φράση. Η Αθανασία ήξερε περισσότερα απ'όσα έπρεπε για το θάνατο του πρώην της... ή τα αίτια πίσω απο το θάνατό του ήταν πολύ πιο περίπλοκα απ'όσο μπορούσε να φανταστεί κανείς;

Ίσως εκείνος την αγαπούσε τόσο, που η ψυχή του να πάγωσε κυριολεκτικά.

"Εσύ τον αγαπούσες όσο αυτός;" έπιασε τον εαυτό του να ρωτά την Αθανασία.
Εκείνη γούρλωσε τα μάτια και τον κοίταξε με έκπληξη.
Πριν προλάβει να απαντήσει, μπήκε απο την εξώπορτα ο νέος της αραββωνιαστικός, ο οποίος είχε μόλις γυρίσει απο τη δουλειά του. Κοντοστάθηκε στην πόρτα και κοίταξε με απορία τον επισκέπτη τους.

"Αφήστε το...δεν έχει σημασία...μερικές φορές αντί να σκέφτομαι απλά μιλάω φωναχτά." είπε ο επιθεωρητής και φόρεσε το καπέλο του για να φύγει. Φτάνοντας στην πόρτα, κοίταξε τον νεαρό άντρα. "Καλύτερα να καθήσετε... η κοπέλα σας έχει μερικά άσχημα νέα να σας πει."

Βγαίνοντας απο το σπίτι, έβγαλε το κινητό του για να καλέσει τον οικογενειακό του γιατρό. Η φωναχτή σκέψη που έκανε στην κοπέλα δε μπορεί να ήταν απλά ένα είδος σαρδάμ... ίσως η ασθένεια που τον ταλαιπωρούσε τα τελευταία χρόνια προχωρούσε ακάθεκτη...

Είδε μια κλήση απο τη Δομινίκη, και την κάλεσε πίσω αμέσως.

"Σας ψάχνω ώρα τώρα επιθεωρητά Αλεξάνδρου", του είπε εκέινη βιαστικά, "Έψαχνα τους ιατρικούς φακελους των δυο θυμάτων και βρήκα ένα πολύ εξόφθαλμο κοινό τους στοιχείο, κάτι πιο απτό απο ένα απλό χαμόγελο. Και τα δύο θύματα επισκέπτονταν τον ίδιο ψυχολόγο, τον κύριο Μιχάλη Δανιήλ. Πιθανόν να γνωρίζονταν και μεταξύ τους."

"Πόσο σύντομα μπορώ να έχω τον κο Δανιήλ στο γραφείο μου;"

συνεχίζεται...

GAMW TO KERATO MOY ! ! ! ! !

11 ώρες non-stop πτήση... Δεν κατάλαβα πότε φτάσαμε.Αλήθεια. Βέβαια..απο πίσω μου καθόταν μια μαμά με τα κωλόπαιδά της όπου το ένα κλωτσούσε επί 8 ώρες το κάθισμά μου.
Έχω αγανακτήσει..Σηκώνομαι και την κοιτάζω με βλέμμα "έχω πρότυπο τη Μήδεια".
"Κάνω ό,τι μπορώ..." Αϊ μωρή!!
Φτάσαμε. Επιτέλους γλίτωσα απο τα μπάσταρδα πίσω μου, την περίεργη γριά απο αριστερά και τον γέρο που μίλαγε κι έφτυνε απο δεξιά.
LOL τώρα που τα περιγράφω κάνουν το ταξίδι να ακούγεται κόλαση.

Δεν προλαβαίνω να πατήσω το πόδι μου στη ΝΥ και χάνω τσάντα με 5 μηνών μωρό(το κακόμοιρο laptop μου εννοώ), camera, καλώδια και όλα τα σχετικά μαζί με όλες μου τις ηχογραφήσεις της Callas!!!

Ποιός φταίει δεν ξέρω.
i)Η φίλη που με φιλοξενεί που με παράτησε να βρω το δρόμο μέχρι το σπίτι all by myself που λέει και η Celine;
ii)Η γρουσουζιά της Μιρέλας που λύσσαξε μέσα σ'όλα οτι θα πέσει το αεροπλάνο μου;
iii)Το κλούβιο κεφάλι μου που αντί να προσέχω τί τσάντες κρατάω έκανα eye-fucking me τον ξανθό-θεό-νεαρό που μου ζήτησε πληροφορίες στο airtrain;

Με 23 κιλά η κάθε βαλίτσα-χωρίς ροδάκια η μία-και άλλες 3 handbags πού να πρωτοέχω το μυαλό μου;
Πάει το laptop και τώρα βαράω το κεφάλι μου στον τοίχο.

Να τα πάρω απο την αρχή μήπως και θυμηθώ τελικά που το έχασα..

Στον έλεγχο διαβατηρίων το είχα μαζί...ΟΚ.
Μετά στο baggage claim το είχα μαζί..το ακουμπάω κάτω μπροστά στα πόδια μου για να πάρω τις βαλίτσες με τα τούβλα..
Η βλάχα νννι και λλλι ελληνίδα μπροστά μου αποκλείεται να το πήρε(αν και ποτέ δεν ξέρεις)
Μετά.. δε θυμάμαι.. παίρνω τσάντες κλπ και βγαίνω έξω..με βαράει το κρύο (4 βαθμούς είχε) και πάω να βρώ συγκοινωνία..
Δε βρίσκω συγκοινωνία και γυρίζω πίσω να ρωτήσω σε transportation info desk..
ΝΟΜΙΖΩ οτι το ακουμπάω στο πάτωμα μπροστά στα πόδια μου και αρχίζω να μιλάω με τη μαυρούλα υπάλληλο...
Μου λέει πώς θα πάω και ξαναφεύγω.. ξαναβγαίνω έξω με ξαναβαράει το κρύο και αφήνω κάτω τα πράγματα να βάλω κασκόλ και να κουμπώσω παλτό....Λες;Μπα όχι όχι.
Μετά απο ώρα βρίσκομαι στο σωστό δρόμο περιμένοντας το τρένο.
Σταμπάρω νεαρό, φοιτητή μάλλον, απεριγράπτου εμφάνισης, ψιλοκολλάω, τί 'ψιλό' δηλαδή.. μου πέφτει σαγώνι, τρέχουν σάλια, πετάγονται τα μάτια απο τις κόγχες κλπ...έρχεται προς το μέρος μου και με ρωτάει πώς θα πάει Jamaica Station.
Είσαι έλληνας φίλε δεν παίζει να μην είσαι απο την προφορά και μόνο...Κι εγώ εκεί πάω μπες στο τρένο που έρχεται..
Μπαίνουμε στο τρένο αφήνω βαλίτσες, κάθομαι όρθια στο πλάι.
Κάθεται σε θέση.
Κοιτάζω κλεφτά. Κοιτάζει κι αυτός. Συνεχίζει.Συνεχίζω. Απλά κοιτιόμαστε..Τί ζώα!!
Τα μάτια μιλάνε αλλά το θέμα είναι να τα βγάλουμε κι όλας. Τσούλα ε;
Το ξέρω..
Βγαίνουμε απο το airtrain να πάρουμε subway για Manhattan. Παίρνω εισιτήριο..
Καθυστερώ μέχρι να βγάλει κι αυτός. Βοηθάω κάτι ηλίθιες λατίνες να χτυπήσουν την κάρτα για να περάσουν μέσα ΚΑΙ νομίζω οτι ΙΣΩΣ εκεί ακούμπησα κάτω την τσάντα με το laptop...
Κοιτάω πίσω μου..Ακόμα παιδεύεται με το μηχάνημα για να βγάλει εισιτήριο..
ΟΚ τώρα επιβεβαιώθηκα. Είσαι ούφο άρα μάλλον έλληνας!!
Προσπαθώ να καθυστερήσω κι άλλο.Ξανακοιτάω πίσω..Ακόμα τραβιέται στο μηχάνημα..
Ε άντε στο διάολο! Έλληνας ή όχι, κούκλος ή όχι (ΝΑΙ!!) είσαι βλάκας!!
Μπαίνω στο subway. Χριστέ μου!! Σταθμός Ομόνοιας επί εποχής που κοιμόντουσαν μέσα τα πρεζόνια!! Χάλια. Το βαγόνι το ίδιο. Κάθομαι..
Κοιτάζω τις τσάντες μου....ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΤΣΑΝΤΑ ΤΟΥ LAPTOP;;

ΠΑ-ΝΙ-ΚΟΣ-!-!

Κατεβαίνω στην επόμενη στάση και πάλι πίσω...
Δεν κάνω τον κόπο να κοιτάξω γύρω γύρω.Σιγά μην το άφηναν. Ρωτάω κάποιον υπεύθυνο. Παίρνει ένα τηλέφωνο..Τίποτα...
Μου δίνει το νούμερο των lost and found..
ΠΩΣ ΝΑ ΠΑΡΩ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ; Αφού η ελληνική κάρτα δεν πιάνει εδώ!!
"Κάποιο σταθερό να επικοινωνήσεις με τη φίλη σου;;"
"Είναι νούμερο-σιδηρόδρομος πού να το θυμάμαι απ'εξω και επιπλέον το έχω περασμένο όχι στη μνήμη του κινητού αλλά στο laptop...ΑΡΧΙΔΙΑ!!"
Έχω ήδη αργήσει 3 ώρες γυρνώντας τη Νέα Υόρκη κουβαλόντας καμιά 50αρια κιλά, έχω χάσει την πιο ελαφριά τσάντα και με το πιο ακριβό περιεχόμενο και δεν έχω τρόπο επικοινωνίας με κανέναν!!
Δε φοβάμαι. Απλά έχω τέτοια νέυρα και τέτοια στενοχώρια που θέλω να βάλω τα κλάμματα.
Να ουρλιάξω.Και ποιός θα με ακούσει; Το πολύ πολύ να με περάσουν για psycho και να με δέσουν(μπάτσοι παντού εν τω μεταξύ)
Φτάνω σπίτι στις 7μιση (το αεροπλάνο προσγειώθηκε στις 3:23).
Η φίλη μου;..στο μ0υν1 της!!..ατάραχη. "Δεν έχεις πρόβλημα εσύ. Δε σε φοβάμαι.Είσαι κοινωνική και ρωτάς και τα βρίσκεις όλα"

Πονάει φρικτά η πλάτη μου απο το κουβάλημα. Βγήκα σήμερα το μεσημέρι να πάω μια βόλτα.Πόνεσαν τα χέρια μου απο το κρύο και γύρισα πίσω..

Και τώρα μετά απο όλο αυτό το πανηγύρι, την ταλαιπωρία,τα χαμένα μου πράγματα, πείτε μου ποιός φταίει!
Αυτή; Αν είχε έρθει να με πάρει θα με είχε βοηθήσει στο κουβάλημα και όλα θα ήταν οκ τώρα.
Δεν ήξερε πώς να έρθει λέει. Και ξέρω εγώ μωρή;! Τί είμαι; GPS ή Newyorker;
Η γρουσούζα η Μιρέλα και η μουρμούρα της "έχω κακό προαίσθημα" και "έχω κακό προαίσθημα";
Δώρο ήθελες; Πάρε τα @@ μου τώρα. Έχω έξοδα για νέο pc και camera(για να μην υπολογίσω τα original cds της Callas)
Παραδέχομαι οτι σίγουρα φταίω εγώ πού έχασα το γκόμενο(και δεν έμαθα τελικά στα σίγουρα τί εθνικότητας ήταν)
αλλά για τα υπόλοιπα;;

ps: στο lost and found είπαν οτι αν βρούν την τσάντα θα πάρουν τηλέφωνο...Πίπες("η Σούλα")!!!

Οh, my virgin ears!!!

Οϊ-οϊ μάνα μου και Παναγιά μου, Παναγιά μου παρηγόρα τα αυτιά μου!
Όχι δεν είναι η Μαρίζα Κοχ στο βίντεο που ακολουθεί
αλλά η Μαντόνα Ωχ! (το μάτι μου)

Συμπόνοια... (part 1)

O επιθεωρητής Αλεξάνδρου άνοιξε το δρόμο του μέσα απο τον κόσμο και τις διαχωριστικές κορδέλες της αστυνομίας, καταφέρνοντας επιτέλους να δει τον τόπο του εγκλήματος.

Το θύμα βρισκόταν στο σαλόνι του, ξαπλωμένο ανάμεσα στα διαλυμένα επιπλά του. Οι πολλαπλές πληγές στο κορμί του και τα διαστρεβλωμένα άκρα πρόδιδαν οτι είχε υποστεί πολλαπλά χτυπήματα, σαν να είχε λυντσαριστεί. Κλασσικό έγκλημα πάθους.

"Μπορεί κάποιος να μου πει γιατί το συγκεκριμένο έγκλημα άξιζε της προσοχής μου?" ρώτησε εκνευρισμένος τους ανθρωπους που είχε στείλει η Σήμανση. "Αναγκάστηκα να ακυρώσω ένα ραντεβού με τον γιατρό μου γι αυτό το 'επείγον περιστατικό' σας..."

"Αν δεν κάνω λάθος, εδικεύεστε στις ανεξιχνίαστες υποθέσεις, έτσι δεν είναι, επιθεωρητά?" τον ρώτησε μια όμορφη γυναίκα γύρω στα τριάντα της. "Δομινίκη Γκώνια, ιατροδικαστής", του συστήθηκε. "'Εκανα μια πρόχειρη εκτίμηση του χώρου και κατέληξα σε μερικά συμπεράσματα που απαιτούσαν την παρουσία σας εδώ."

Η ιατροδικαστής έπιασε τον επιθεωρητή απο τον ώμο και τον έφερε στην άλλη γωνία του σαλονιού, ωστε να δει τον χώρο απο διαφορετική οπτική. Και τότε ο Αλεξάνδρου κατάλαβε...
Ο μεγάλος καναπές του σαλονιού ήταν διαλυμένος μεν, αλλά δεν έμοιαζε σαν έργο μιας ομάδας οργισμένων ανθρώπων. Έμοιαζε σαν να τον χτύπησε κάτι με δύναμη και να άνοιξε στα δύο. Κι απ'ότι φαίνεται, το πολτοποιημένο σχεδόν θύμα ήταν πάνω στον καναπέ όταν συνέβη το μοιραίο...

"Δημήτριος Κοντός, 45 ετών. Χωρισμένος με ένα παιδί. Οδηγός φορτηγού. Τον τελευταίο καιρό ήταν σε υποχρεωτική άδεια, καθώς προσπαθούσε να συνέλθει απο ένα τραγικό δυστύχημα..."

"Δυστύχημα?" ρωτησε ο Αλεξάνδρου με απορία.

"Ενώ οδηγούσε στην Αττική Οδό, μια κοπέλα στον τέταρτο μήνα εγκυμοσύνης έχασε τον έλεγχο του Punto της και καρφώθηκε κάτω απο τις ρόδες του φορτηγού του. Ο θάνατος της ήταν ακαριαίος. Ο ίδιος έριξε το φταίξιμο στον εαυτό του, αλλά όπως αποδείχτηκε ο ίδιος δεν έφερε καμία ευθύνη για την τραγωδία." εξήγησε η Δομινίκη.

"Αυτό όμως δεν θα έπειθε τους συγγενείς της κοπέλας, έτσι? Έχουμε ένα πρώτης τάξεως κίνητρο..."

"Υπάρχει και κάτι άλλο που πρέπει να σας δείξω, πριν καλλιεργηθεί η εντύπωση οτι πρόκειται για άλλο ένα έγκλημα εκδίκησης." είπε η Δομινίκη, και σήκωσε κάποιους μουσαμάδες που κάλυπταν την μοκέτα του σαλονιού.

Ο επιθεωρητής σάστισε. Στο πάτωμα υπήρχαν τεράστια, λασπωμένα ίχνη απο ρόδες. Ρόδες φορτηγού, αρκετά μεγάλου να διαλύσει ένα σαλόνι και να πολτοποιήσει τον κάτοχό του.
Μετά κοίταξε τους τοίχους. Αν ένα φορτηγό είχε διαλύσει το σαλόνι του κ.Κοντού, θα έπρεπε να είχε αφήσει απο μια τεράστια τρύπα σε κάθε τοίχο του δωματίου.

"Ούτε να το διανοηθείτε, κύριε επιθεωρητά." διέκοψε τη σκέψη του η Δομινίκη. "Βρισκόμαστε στον τρίτο όροφο..."

"Ελπίζω τώρα το έγκλημα να είναι αρκετά ανεξήγητο για την αφεντιά σας." του είπε ειρωνικά ένας άνθρωπος της Σήμανσης, καθώς αποχωρούσε απο τον τοπο του εγκλήματος.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, υπήρχε και κάτι άλλο που έκανε τον επιθεωρητή Αλεξάνδρου να παραξενευτεί... το κεφάλι του θύματος ήταν σχετικά άθικτο σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα, έχοντας μείνει έξω απο την πορεία του φορτηγού... και κάπου κάτω απο όλα τα αίματα, μπορούσε κανείς να διακρίνει στο πρόσωπο του θύματος ένα χαμόγελο, μια έκφραση απόλυτης ευτυχίας...

Tο ίδιο βράδυ, και ενώ ο επιθεωρητής πάσχιζε να βγάλει κάποια άκρη με την υπόθεση, χτύπησε το τηλέφωνο του γραφείου του. Ήταν και πάλι η Δομινίκη.

"Είχαμε κι άλλο έγκλημα... πιθανότατα συνδέεται κι αυτό με το προηγούμενο." του είπε.

"Α μπα;" ρώτησε εκείνος. " Έχουν κι εκεί ίχνη απο ρόδες φορτηγού...;"

"Όχι, συμβαίνει κάτι ακόμα πιο περίεργο. Άλλος είναι ο κοινός παρονομαστής του νέου θύματος με τον Δημήτρη Κοντό." εξήγησε η ιατροδικαστής. "Το πτώμα...το πτώμα χαμογελάει ευτυχισμένα."

συνεχίζεται...

Κάντε μία εξέταση, κάντε ένα τσεκ απ

Βάλτωσε το μπουρδέλο εδώ μέσα...
Μάλλον κούρασε το μπλόγκινγκ.
Όταν βλέπεις οτι ο τόπος έχει γεμίσει μαλάκες, κομπλεξικούς, δήθεν, και άλλα συναφή είδη που μόνο προς εξαφάνιση δεν είναι τότε με τί κέφι να συνεχίσεις;
Αυτή βέβαια είναι άποψη προσωπική και δε θέλω να θίξω κανέναν..ΑΚΟΜΑ!
Αυτό το "ακόμα" το επισημαίνω!
Και επειδή δεν είμαι άνθρωπος που μένω στα λόγια, μιας και το μπλογκ πλησιάζει αισίως τα 200 ποστς λέω να κάνω ένα "εορταστικό" με τη συμμετοχή (εκούσια ή ακούσια) πολλών ατόμων του χώρου....να γίνει η μπλογκόσφαιρα ολοκαύτωμα
να πέσουν βροχή οι μηνύσεις...

Το θέμα του ποστ δεν είχε καμιά σχέση με τον τίτλο μέχρι που θυμήθηκα οτι είναι παγκόσμια ημέρα κατά του AIDS και είπα να το αναφέρω.
Προσωπικά έλεγα να πάω για ένα test αλλά τώρα που το σκέφτομαι θα γίνεται της πουτάνας στο Ανδρέας Συγγρός αυτές τις μέρες που όλοι το θυμόνται άρα μάλλον μέσα στους επόμενους δύο μήνες με κόβω να πηγαίνω.Φοβάμαι και τις βελόνες...
Κι εσείς λοιπόν κάντε μια εξέταση, κάντε ένα τσεκ απ, ή κάντε ένα τεστ ΠΑΠ όσΟΙ έχετε μήτρα(μου έρχονται κάποια ονόματα στο μυαλό αλλά είπαμε..σε άλλο ποστ αυτά)

Προς το παρόν πάρτε ένα ποτ πουρί απο την αγαπημένη μου Νατασώ η οποία μου έχει φτιάξει πολύ τη διάθεση με τα τραγούδια της τον τελευταίο καιρό (στην αυτοκτονία κοντεύει να με φτάσει!)
Τώρα που το σκέφτομαι...θα μπορούσα να βάλω άλλα τόσα κι άλλα τόσα βίντεο με τραγούδια της..σας λυπάμαι όμως.

Ξεκινώ απο τα πιο πχιοτικά (δηλαδή Χατζηγιάννη και Ρεμπούτσικα-εδώ η Άντζελα τραγούδησε Σπανουδάκη.Η Νατάσα σας πείραξε; )
και καταλήγω στα trashy (δηλαδή ΠΑΛΙ Χατζηγιάννη) με ενδιάμεσες στασούλες σε άλλα πονεμένα..

Ως εδώ

Αυτό το τραγούδι μου θυμίζει τον φίλο μου τον Toymaker δεν ξέρω γιατί...

Πώς τα κατάφερες

Αυτό πάλι νομίζω θα ήθελε να μου το τραγουδήσει η έτερη αυτού του μπλογκ που της έκανα τη ζωή πατίνι αλλά είναι φάλτσα η έρμη :p

Τις δύσκολες στιγμές


Δε σε ξεπέρασα

ντουέτο με Γ.Πάριο.
Αυτός ο Πάριος τελικά κάνει καλά ντουέτα αλλά τα σόλο τραγούδια του μου χτυπάνε το νευρικό μου σύστημα.Τα μισώ!

Δε σ'αδικώ


Σκουπιδιάρικο


Φεγγάρι


Αχάριστη καρδιά

Αυτό μου θυμίζει εμένα να οδηγώ και δώστου κλάμα..ο Mahler θα θυμάται υποθέτω αν και δεν είχε πιεί λιγότερο απο μένα xixix....

Απόψε

τσιφτετελέ κομμάτι by Ακατονόμαστος (βλέπε Χατζηγιάννης) με τον ίδιο στα φωνητικά άρα...έντεχνο (εδώ ξερνάω και τελειώνει και το ποστ)

πι ες: X-oyranoy βλέπε Ευγενία Μανωλίδου και Τατιάνα να παίρνεις ιδέες γιατί στο επόμενο ποστ μου βγαίνουμε στον αέρα.

Επιφοίτηση

1/12/2008, 12.40 (τη fake ώρα ανάρτησης παρακάτω την έβαλα για να μην καπακώσω της Σούλας το ποστ)...

Είπα να κάνω μια μικρή ανάρτηση για να μην ανησυχείτε όλοι, μιας και δεν έχω ιντερνετ αυτές τις μέρες για να επιβεβαιώσω αν ζω ή αν πέθανα...

Σήμερα μου ήρθε τρελλή φλασιά να αλλάξω τη ζωή μου.

Ξύπνησα όπως πάντα στις 7 και σιγά σιγά ξεκίνησα για τη δουλειά, με την προοπτική όπως πάντα οτι θα επιστρέψω πτώμα στο σπίτι στις 7 το απόγευμα, μετά απο εξαντλητικό 8ωρο 9 με 5 και άλλες 3 ώρες το πήγαινε-έλα στους δρόμους της Αθήνας...

Και λίγο πριν φτάσω στη δουλειά, παίρνω την τελευταία απο τις 4 συγκοινωνίες που αλλάζω για να πάω δουλειά και με πίκρα συνηδητοποιώ οτι...πήρα λάθος λεωφορείο!
Και μάλιστα το express, που η επόμενη στάση του ήταν δυό δήμους πιο κάτω απο εκει που ήθελα να πάω!

Και τώρα τι κάνω? Σκέφτομαι. Να πάω πάλι καθυστερημένη και να μου την πουν....?

Ε, τότε, ανάμεσα στη φλέβα που πήγαινε να ανατιναχτεί στον εγκέφαλό μου και τον επεικείμενο πανικό και μιζέρια, μου ήρθε η επιφοίτηση.
ΓΑΜΑ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ!!!!!
Παίρνω τηλ το αφεντικό και το παίζω άρρωστη κι οτι είμαι στο δρόμο για το ΙΚΑ... τι πονοκεφάλους και αναγούλες επικαλέστηκα, θα τρόμαξε, θα νόμισε οτι έχω καμιά εξωτική ασθένεια η γυναίκα!

Μετά πέρασα στην απέναντι μεριά της λεωφόρου και χάζεψα την παραλία εκεί προς Φλοίσβο μεριά. Είδα τα νερά να με καλούν μέσα τους....
Κοίταξα τη θάλασσα και της είπα "τα λέμε εν καιρώ εμείς!"

Στο καπάκι αποφάσισα να γεμίσω τη μέρα μου με άλλα, πιο ευχάριστα πράγματα, όπως να εξερευνήσω τις εναλλακτικές μου προοπτικές. Δε σκοπεύω να μείνω για πολύ ακόμα σε αυτή την κωλοδουλειά! Σκοπεύω να αρχίσω ιδιαίτερα, πάει, τα 8ωρα δεν είναι για μένα, δεν ξέρω πως τα αντέχουν πολλοί απο σας!
Πήγα σε μερικά καλά βιβλιοπωλεία και εξέτασα όοολα τα βιβλιά διδακτικής ύλης και σημείωσα ποια μου αρέσουν. Σε λίγο θα περάσω κι απο το παλιό μου φροντιστήριο να ρωτήσω για pointers για το πως θα ξεκινήσω τη δουλειά στο καθηγητικό κουρμπέτι.
Πέρασα να δω και μια καλή μου φίλη που έχω να δω καιρό, και πήγα και για ένα σύντομο shopping therapy! Και η ώρα είναι 12.30 ακόμα κι έχω όλη τη μέρα μπροστά μου! Τι καλά!

Αν έμαθα κάτι νωρίς το πρωί, είναι οτι σπάνια μπορείς να έχεις ακριβώς αυτό που θέλεις...κι αν το αποκτήσεις, θα θελήσεις κι άλλα κι ακόμα περισσότερα, και αναπόφεκτα θα φτάσεις στο σημείο που δε θα μπορείς να έχεις άλλα.
Το τραγικό τελικά όμως δεν είναι να θες κάτι και να μην το έχεις, αλλά να μην θες αυτό που ήδη έχεις, κι αντί να κάνεις κάτι γι αυτό...να συμβιβάζεσαι! Αυτό το καλοκαίρι κατάφερα με το έτσι θέλω να αποφύγω κάτι θεωρητικά αναπόφεκτο για όλους, κι έτσι έσωσα ένα χρόνο απο τη ζωή μου! Άρα... μπορώ άνετα να το ξανακάνω! Τέλος τα ψέματα! Αυτό που θέλω θα το παίρνω, και σε όποιον δεν αρέσει ας πρόσεχε!!!
Ε λοιπόν, τον πούλο, δε σου πουλάω άλλο την ψυχή μου, ηλίθιο 8ωρο των 800 ευρώ!!!
Θα βρω μπόλικα σκασμένα να τους μάθω ξένες γλώσσες, και θα είναι και δίπλα στο σπίτι μου, και θα βγάζω και τα διπλά, οπότε up yours!

Και don't worry για μένα guys, δε θα πάω να πεθάνω ακόμα, τουλάχιστον όχι πριν εξαντλήσω όλες τις εναλλακτικές... υπολογίζω οτι έχω 5 με 6 χρόνια ακόμη. :)



P.S. Μία απ'αυτές τις μέρες ξεκινάει μια νέα ιστορία μυστηρίου που θα ολοκληρωθεί σε 2-3 συνέχεις, η "Συμπόνοια". Όσο για νέα επεισόδια Miss Kitty Diamond, πρήξτε τη Soula να ολοκληρώσει αυτό που κάθεται και γράφει δυό μήνες τώρα... πρέπει να είναι το "Όσα Παίρνει ο Άνεμος" των blog stories...!!!

Ο κόσμος αυτός δεν είναι για μένα.

Powered by Podbean.com

Βαρέθηκα ότι κάνω να αποδεικνύεται μάταιο.
Κουράστηκα να παλεύω για να κερδίσω την αγάπη και το σεβασμό που ξέρω οτι μου αξίζει.
Βαρέθηκα να πρέπει να κινήσω Γη και Ουρανό για να δω όλους τους φίλους μου, όπως παλία...
Πανικοβλήθηκα στην ιδέα οτι για το υπόλοιπο της ζωής μου, θα πρέπει να γίνομαι σκλαβάκι όλη την ημέρα για 4-5 ώρες πραγματικής ζωής ανα ημέρα.
Δεν αντέχω πιά να με κοροιδεύουν κατάμουτρα. Δεν αντέχω να κοροιδεύω τον ΕΑΥΤΟ μου κατάμουτρα, πιστεύοντας όπως πάντα στην "καλή θέληση" του συνανθρώπου μου.
Δεν αντέχω να ντρέπεται κανείς για μένα.
Να βάζουν το πρώτο ωραίο μουτράκι που θα εμφανιστεί πιό πάνω απο μένα.
Με κούρασε η ματαιοδοξία αυτού του κόσμου.
Η ανούσια αλληλουχία δουλειάς, εξόδου, δουλειάς, εξόδου, η μεγάλη αναμονή για Παρασκευή-Σάββατο όπου γίνονται και τα "μεγάλα events" της εβδομάδος, μόνο και μόνο για να περάσουν στο ντούκου και να έχουμε άλλη μια βδομάδα ανουσιότητας.
Βαρέθηκα να βλέπω τον κόσμο γύρω μου να συμπεριφέρεται όσο πιο cliche μπορεί.
Ξέρω ήδη οτι τα όνειρά μου δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ. Jesus, το ήξερα χρόνια πριν και είχα αντιδράσει αναλόγως, πως γίνεται στα 21 μου να ήμουν πιο σοφός άνθρωπος απο τώρα?
Kάθε λεπτό που περνάει, κάποιος στον κόσμο με προδίδει, σκέφτεται απαξιωτικά πράγματα για μένα, ή ακόμα χειρότερα...δε με σκέφτεται, παρά μόνο σαν μια μικρή ιδέα στο πίσω μέρος του μυαλού του. Κι αυτό όταν εγώ κάθε άλλο παρα αμοιβαία λειτουργώ.
Γιατί η καρδιά μου βγαίνει πάντα ψεύτρα?

Εσείς πως μπορείτε και το κάνετε?
Τι λέτε στον εαυτό σας και τον πείθετε οτι αξίζει να σηκωθείς απο το κρεββάτι σου για άλλη μια μέρα, να παλέψεις για να βγάλεις λεφτά, να ζήσεις, να δεις αυτούς που αγαπάς, να ΒΡΕΙΣ κάποιον που θα νιώθει για σένα πράγματα μαγικά?
Πως βγάζουν όλα αυτά νόημα, όταν κάθε πράγμα για το οποίο σηκώνεσαι το πρωί χάνεται ένα-ενα, σαν να μην υπήρξε ποτέ?

Ο κόσμος αυτός δεν είναι για μένα. Κατα λάθος με έφεραν εδώ... δεν ταιριάζω, δεν καταλαβαίνω πως σκέφτονται οι άλλοι, δεν κατανοώ τι ακριβώς καλύτερο μπορώ να βρω στο μέλλον ωστέ να περιμένω γι αυτό... Δε μπορώ να φτύνω αίμα για να κερδίσω πράγματα που πιθανότατα δεν θα δω ποτέ... Το λαμπρό μέλλον που με περιμένει είναι ένα πλέγμα ματαιότητας, απογοήτευσης και εγωισμού, και δεν είναι κάτι που μπορώ να πω οτι βιάζομαι να συναντήσω.

Τελικά η πιο σοφή απόφασή μου ήταν αυτή που έκανα πριν απο λίγα χρόνια. Όταν μπήκα στο νερό έχοντας αποφασίσει να μην ξαναβγώ. Έχοντας αποφασίσει να δεχτώ τη θάλασσα στα πνευμόνια μου, κι εκείνη να με δεχτεί στην κρύα, τρυφερή αγκαλιά της... για πάντα.

Κάθε χρόνος που πέρασε απο τότε, ήταν δανεικός απο τη ζωή κάποιου άλλου, σαν μια διαρκής απόδειξη. Οτι τη μέρα εκείνη στάθηκα άτυχη.

Οτί το κρύο που νιώθω στην ψυχή μου απο τότε, είναι μια υπενθύμιση... οτι η κρύα αγκαλιά της θάλασσας με περιμένει, κι οτι μόνο εκεί θα βρω την ζεστασιά που προσμένω.

Gui Wandresen

Εντελώς ξαφνικά και απροσσδόκητα, έγινα τεράστια φαν αυτού εδώ του παγκοσμίως άγνωστου (μα γιατί?) ακροβάτη απο τη Βραζιλία...!!






























Για ποιό λόγο όμως έπαθα τέτοια πλάκα, μπορείτε να μου πείτε...? :P

The Penis Song!

Ποιός έχει δει αυτό το αριστούργημα της 7ης τέχνης?
Μια γενικά ελεεινή ταινία, αλλά με μερικές ξεκαρδιστικές σκηνές...όπως η παρακάτω!

ΠΑ-ΠΟΥΤΣΑ-ΚΙ

..είπα και θυμήθηκα το σήριαλ για τη Βουγιουκλάκη.
Άπατο άκουσα οτι πάει.
Ούτε μια φορά δεν το έχω δεί-άντε λίγο κάνοντας ζάπινγκ και τότε αναρωτήθηκα..
"τελικά μήπως έπρεπε καλύτερα να πάρουν τη σιδερώστρα της πλατείας Μαβίλη για το ρόλο;"

Μετά μου ήρθαν στο μυαλό κάτι μελιτζάνες που δεν τις τρώω κι όλας και μετά τα κανονικά παπούτσια(αυτά που φοράμε)

Μπορεί η ακρίβεια να χτυπάει κόκκινο και κάθε κίτσα να ψωνίζει υποδήματα απο τη λαϊκη αλλά κάθε αληθινή γυναίκα-και όχι δεν αποκλείει τις αδερφές αυτό-οφείλει να ανανεώνει την παπουτσοθήκη της (για τις αδερφές το αρχικό "πα" είναι προαιρετικό..) και να έχει και ένα Manolo Blahnik βρε αδερφέ(το άλλο για να τα κάνει ζευγάρι θα το πάρει με τον επόμενο μισθό)
Για να πάρουμε ιδέες λοιπόν...

"Στου τρελού το μάτι, το χτυπητό κομμάτι" λέει η παροιμία και ο Christian Louboutin είπε να το εφαρμόσει μπας και πουλήσει..
1
(ενδεικτική τιμή 720$ )

Ο έτερος Christian-ναι ο Dior- προτείνει...ΕΣΕΙΣ θα το βάζατε; (εγώ ναι)
2
(ενδεικτική τιμή 1030$ )... (αν τα είχα για σκόρπισμα)

Σμούτς!!!! Το βρίσκω τερατώδες και ο υπευθυνος πάλι είναι ο Louboutin.
3
(ενδεικτική τιμή 675$ )(τί λέτε ρε..)

Απλά θεϊκα τα πράσινα Brian Atwood!!
4
Δεν ξέρω πόσο μπορεί να κοστίζουν αλλά αν ενδιαφέρεται κανείς να μου κάνει ένα μικρό δωράκι...ας τα εχει υπόψιν του.xixixix

Η χαρά του (ψιλο-γκοθ)φετιχιστή. Δεν είναι πολύ ωραίες;
5

....Όταν η γιαγιά μου πρόπερσι τις απόκριες ντύθηκε Λουδοβίκος(των Ανωγείων)...
6

Τα επόμενα δύο τα προτείνω σε μια γνωστή μου...Μυτηληνιά! που θέλει να ζήσει νέες εμπειρίες και ιστορίες της πόλης αλλά λόγο ύψους δε μπορεί να δεί πάνω απο τη μάντρα του σπιτιού της.
78


Το δεξί παπούτσι της Μαρίας Φαραντούρη που φέρνει στα ίσα του το κοντό πόδι της όταν δε βρίσκει τούβλο πρόχειρο. Διακοσμημένο με συλλεκτικό κομμάτι απο τη "συλλογή" αρχαίοτήτων του Κ.Μητσοτάκη
9

Εξ'αιτίας του μοναδικού σχεδιασμού του και της κομψότητάς του, κάνει θράυση ανάμεσα στις λατίνες κατοίκους του Queens και του Bronx.
10

Για το τέλος ένα μοντελάκι απο την Vivienne Westwood για κάθε απλό οικοδhomo εξ Αλβανίας(και μη) που σέβεται τον εαυτό του.
11
(αξία.. ανεκτίμητη)

Μια Σέρβα Κονσέρβα

Tο νινετάκι με κάλεσε σε ένα mini παιχνιδάκι, όπου έχω να κάνω απο μία ερώτηση σε πέντε υποθετικά άτομα:

Ερωτηση σε έναν φιλοσοφο:
Ποιό είναι το νόημα της ζωής, πέρα απο το να κοιτάς να περνάς καλά ο ίδιος?
Ερωτηση σε εναν παλιο ερωτα:
What the fuck is going on???
Ερωτηση σε ενα μεντιουμ:
Βγαίνεις και σε λαρτζ?
Ερωτηση σε ενα παιδι:
Tο ήξερες οτι δεν υπάρχει Αη-Βασίλης?
Ερωτηση στον καθρεφτη:
Tι κοιτάς ρε?!?!

(στο παιχνίδι προσκαλούνται επίσης οι hfaistiwnas, profylaktiko, mahler και g_spot_unveiled! αν κάποιος έχει ήδη παίξει σόρρυ, έβλεπα άλλο επεισόδιο :P)

και για να κλείσουμε ευχάριστα και να μην πάει χαμένο το ποστ για όσους δεν κατάλαβαν χριστό, τελειώνουμε με το παρακάτω τσοντοβίντεο που απευθύνεται σε όσους προτιμούν να βλέπουν υπόθεση στις τσόντες τους κι όχι να τους την χαλάνε τα αμέτρητα κοντινά γκρο πλαν διεισδυσης!



Nailing Your Wife

Ο ντολμάς είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο..

Η κυρά Ασημίνα είχε βγει στα γύρω αμπέλια να μαζέψει κληματόφυλλα για να φτιάξει ντολμάδες να στείλει στην κόρη της, την Εύη που τρελαινόταν.

Η Εύη είχε δουλέψει για ένα διάστημα ανθρακορύχος στο Βέλγιο αλλά τώρα πια μετά την εγχείριση, το σώμα της δεν ήταν πλέον σε θέση να αντέξει τέτοιες βαριές δουλειές.
Την περίοδο που ήταν ακόμα άντρας είχε γνωρίσει ένα γιατρό στη Θεσσαλονίκη.
Ήθελε να γίνει η μάνα των παιδιών του αλλά ήξερε ότι ποτέ δε θα γινόταν σύζυγος γιατρού όσο τη βάραινε το παλιό της σώμα.

Με το καινούριο της σώμα λοιπόν εμφανίστηκε μπροστά στο γιατρό και του ζήτησε να μεσολαβήσει ώστε να πιάσει δουλειά στο νοσοκομείο.
-Νομίζω χρειάζονται καθαρίστρια γιατί η κυρά Θοδώρα πήρε σύνταξη και η Νεκταρία, η κόρη της Κοντάκη της άλλης καθαρίστριας τρομάζει τους ασθενείς με τη μουτσούνα της.
-Καθαρίστρια;; Πέφτω στα γόνατα! Τί θες να κάνω για μια καλύτερη θέση ...στην καρδία σου ήθελε να συμπληρώσει αλλά ποτέ δεν είχε αρχίδια.. εντάξει ..είχε παλιά αλλά της ήταν άχρηστα και τότε ακόμα και τα'κοψε
Τι θες να σου κάνω;
Αργότερα κυκλοφόρησε μια φήμη ότι τον είχε πιπώσει για να πάρει τη θέση που της έδωσαν στα μαγειρεία. Όχι τίποτα δύσκολο.
Χειριζόταν τη μηχανή του ψωμιού.
Έβαζε τις φρατζόλες στον κυλιόμενο ιμάντα, πατούσε το κουμπί και η μηχανή τις έκοβε σε φέτες.
Τίποτα το εξαιρετικά δύσκολο ακόμα και για ένα μυαλό καμμένο από τον πολύ πηλό φορμαρίσματος που έβαζε παλιά.

* . *

Στον τοίχο απέναντι από τον καναπέ στο σπίτι της είχε ένα κάδρο με τον γυμνό θεό Διόνυσο τυλιγμένο με καταπράσινα κλήματα και σταφύλια.
Από μικρή είχε μια ανεξήγητη μανία με τα αμπελόφυλλα.
Χτύπησε το τηλέφωνο.
-Έλα μαμά
-Έλα....κόρη μου δίστασε για λίγο η μάνα. Δεν είχε συμβιβαστεί ακόμα εντελώς με την αλλαγή στη ζωή του γιού της.
Παρά τα λεγόμενά του ότι η μητέρα είχε αποδεχθεί πλήρως την κατάσταση και γνώριζε λεπτομέρειες ακόμα και για τη σεξουαλική του ζωή, όταν ο Βάγγος γύρισε από το Άμστερνταμ με βυζιά και γωνία eyeliner στο μάτι, εκείνη έπαθε ένα σοκ.
Γιατί αδερφέ ΟΚ..το eyeliner το φορούσε και πριν. Αλλά βυζιά; Και σουτιέν Νο 4; Της έπεσε βαρύ.
-Το πήρες το δέμα που σου έστειλα;
-Ναι μανούλα. Το έχω μπροστά μου. Και αν δεν ήταν τόσο μακρύ και χοντρό
το τάπερ, θα το είχα ήδη μέσα μου όπως είναι!
-Άντε κόρη μου καλή όρεξη.
-Φιλάκια Mamma Mia..

Μόλις έκλεισε το τηλέφωνο έπεσε με τη μούρη στο μπολ με τα ντολμαδάκια.
Τα κατάπινε σαν το γλάρο - σχεδόν αμάσητα. Σε λίγο είχαν εξαφανιστεί και το μόνο που έμεινε ήταν ένα περίεργο φούσκωμα στο στομάχι της Εύης.
Τις επόμενες ημέρες δεν αισθανόταν καλά.
Θεώρησε ότι θα πρέπει να φταίει η κούραση της δουλειάς και αποφάσισε να ζητήσει ρεπό για να ξεκουραστεί.

Το έριξε στην τηλεόραση!
Κάνοντας ζάπινγκ έπεσε τυχαία πάνω σε ένα ρεπορτάζ των ειδήσεων του Star...

Καθημερινό φαινόμενο έχουν γίνει οι μαζικοί θάνατοι κοπαδιών αμνοεριφίων στην περιοχή της Αγριάς Μαγνησίας. Οι κτηνοτρόφοι καταγγέλλουν το εργοστάσιο παραγωγής λιπασμάτων για παράνομη ταφή χημικών αποβλήτων στους βοσκότοπους…

«Πέρα από την οικονομική ζημιά που υφίστανται οι κτηνοτρόφοι διαταράσσεται και το οικοσύστημα της περιοχής αφού τα χημικά προκαλούν μεταλλάξεις στη χλωρίδα της περιοχής» δήλωσε ο δήμαρχος της περιοχής.

Δεν έδωσε σημασία στο ρεπορτάζ παρά μόνο θυμήθηκε τα χρόνια στο σχολείο όταν άκουσε στην τηλεόραση για το χωριό της.
Στο λύκειο του Βόλου, όπου τα υπόλοιπα παιδιά την/τον ρωτούσαν από πού είναι και όταν απαντούσε κραύγαζαν γελώντας «Αγριόπουστα!!!»
Και τώρα μερικές φορές γινόταν το ίδιο αστείο με τη διαφορά ότι τη φώναζαν αγριογκόμενα πράγμα που πολύ απείχε από την πραγματικότητα καθότι εκείνη κατά βάθος έκρυβε μέσα της μια θλιμμένη πριγκίπισσα..μια Νταϊάνα.

Οι δύο μέρες του ρεπό της πέρασαν και ήρθε η ώρα να επιστρέψει στη δουλειά της.
Οι ενοχλήσεις που ένιωθε στο στομάχι και τα έντερα δεν έλεγαν να σταματήσουν όμως.
Φαίνεται είχε στουμπώσει για τα καλά!!
Και σαν να μην έφτανε αυτό οι εφιάλτες με την πρώην φίδη της την Αριστέα να ζητάει εκδίκηση από τον άλλο κόσμο, την στοίχειωναν ξανά.
-Η σκύλα! Ακόμα με κυνηγάει..

Την επόμενη πήγε στο νοσοκομείο. Μόλις έκανε διάλειμμα, θα πήγαινε να μιλήσει στο γιατρό για να την εξετάσει.
Φοβήθηκε μήπως είχε καρκίνο του παχέως εντέρου.
-Θα τον βάλω να μου κάνει κολονοσκόπηση. Και πού ξέρεις…. Μπορεί να είμαι πιο τυχερή αυτή τη φορά.
Θα γυρίσω και θα του πω με ύφος: Για να δεχθείς να με εξετάσεις κάτι περισσότερο θα υπάρχει..

Δεν πρόλαβε να τελειώσει τη μεγαλόφωνη σκέψη της και ξαφνικά έπεσε το ρεύμα.
Όλα τα μηχανήματα στην κουζίνα σταμάτησαν να λειτουργούν.
Η γεννήτρια του νοσοκομείου έδινε ρεύμα μόνο στα απαραίτητα ιατρικά μηχανήματα.
Τον χώρο του μαγειρείου φώτιζε μόνο το πράσινο φωτάκι της εξόδου κινδύνου.
Η Εύη ένιωσε ένα δυνατό πόνο στην κοιλιά σαν ένα μωρό να κλωτσάει μέσα στη μήτρα που δεν είχε.
Τότε μόνο συνειδητοποίησε ότι ήταν μόνη στο χώρο.
Την έπιασε πανικός!
Άρχισε να χτυπιέται και να πετάει κάτω σκεύη και εξαρτήματα κάνοντας τρομερή βαβούρα που κανείς όμως δεν άκουγε.
Έκανε να φωνάξει αλλά τότε μέσα από το στόμα της βγήκε μια κληματόβεργα που όλο μεγάλωνε και την εμπόδιζε να φωνάξει.
Από τα αυτιά και τα ρουθούνια της το ίδιο.
Το κλήμα άρχισε να την τυλίγει ολόκληρη και να τη σκεπάζει με τα παχιά πράσινα φύλλα του!
Το παχύ στρώμα βρωμιάς που είχε πάνω της απο την απλυσιά το έκανε ακόμα πιο δυνατό.

Σε λίγη ώρα η Εύη έμοιαζε με μούμια τυλιγμένη σε αμπελόφυλλα, ανήμπορη να κάνει το οτιδήποτε για να γλιτώσει.
Ένιωσε το φυτό να την πιέζει προσπαθώντας να τη συνθλίψει.
-Θα με κάνει κιμά! ήταν η τελευταία σκέψη της πριν βρεθεί παραπατώντας πάνω στον ιμάντα της μηχανής του ψωμιού. Έχασε τις αίσθήσεις της.
Όταν συνήλθε ένιωθε αφόρητο πόνο. Το σώμα της από την πίεση είχε συνθλιβεί.
Ο εγκέφαλός της λειτουργούσε - υποτυπωδώς βέβαια όπως πάντα - δίνοντάς της επαφή με το περιβάλλον.
Τότε ένιωσε ένα τράνταγμα και άκουσε τις μηχανές να μπαίνουν σε λειτουργία.
-Ήρθε το ρεύ...μα....μα είχε αμελήσει να κλείσει τους διακόπτες!!
Ο ιμάντας άρχισε να κυλάει οδηγώντας την κατευθείαν στις κοφτερές λεπίδες της μηχανής…

Chop chop chop !!!
Σε λίγα λεπτά ο μεγάλος ντολμάς είχε γίνει μικρά-μικρά ντολμαδάκια, ανάλατα και ανούσια..έτοιμα να σερβιριστούν στους ασθενείς…
Μια αόρατη δύναμη πάτησε το κουμπί off κλείνοντας τη μηχανή…
Ύστερα, η σχεδόν διάφανη φιγούρα της ξανθιάς κοπέλας με το καρφωμένο μαχαίρι στην πλάτη πέρασε μέσα από τον τοίχο και εξαφανίστηκε….

................................................................................

Αυτή ήταν η δική μου ιστορία με τους ντολμάδες και ευχαριστώ τον Mahler76(κιλά) για την πρόσκληση.
Η Μιρέλα έχει ήδη καλέσει κόσμο... ΑΛΛΑ ΟΧΙ!! θα καλέσω κι εγώ!
Μαλακίες! Δεν καλώ άλλους! Δεν ξέρω ποιός έχει καλέσει ποιόν
άσε που θυμήθηκα και την Ισμήνη Καλέση νυχτιάτικο και σκιάχτηκα..